Σήμερα το πρωί ξεκινήσαμε με τους συμμαθητές μου για τις λίμνες του Κακάβου. Πολλοί από εμάς δεν είχαν ξαναπάει, μέσα σ' αυτούς ήμουν και εγώ. Το μέρος βέβαια δεν το φανταζόμουν έτσι, όμως η εντύπωση ήταν η ίδια. Την προσοχή μου τράβηξαν οι μεγάλοι όγκοι χωμάτων και οι διαβρώσεις σ' αυτούς. Η μία η λίμνη ήταν μεγάλη (περισσότερο απ' ότι φανταζόμουν), ενώ οι άλλες ήταν μικρές, καθώς το νερό τους είχε απορροφηθεί. Εκεί εξετάσαμε στο εργοστάσιο και πως επεξεργάζονταν τον λευκόλιθο. Ιδιαίτερα εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα πως η μεγάλη λίμνη ήταν γύρω στα 100 μ. Δεν το πίστευα. Κοίταζα και ξανακοίταζα τη λίμνη και προσπαθούσα να φανταστώ το βάθος. Κάτι ακόμα που μου τράβηξε την προσοχή ήταν πως μέσα στις λίμνες υπήρχαν βατραχάκια. Πολλά παιδιά έβγαζαν φωτογραφίες το τοπίο και άλλα πολλά. Καθώς συνεχίσαμε την εξερεύνηση με τα παιδιά είδαμε κάτι μεγάλες τρύπες, με νερό μέσα, προφανώς για διάφορες μετρήσεις. Μέσα σε μια λίμνη υπήρχαν βήματα από κάποιο πτηνό. Λίγο παραπέρα βρήκαμε ένα κεφάλι από κάποιο άλλο πτηνό. Δεν καταλάβαμε τι πτηνό ήταν αλλά μάλλον ήταν κοράκι ή κάτι τέτοιο. Τέλος μου έκανε εντύπωση το πως καθρεπτιζόταν πάνω στα νερά τα γύρω χώματα. Ίσως να ξέχασα κάποια πράγματα όμως το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η εμπειρία που έζησα σήμερα θα μου μείνει.

Νίκος Πορτοκαλίδης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »