Μετά από τόσα χρόνια αγωνιώδους μεταρρύθμισης και εκπαιδευτικών αλλαγών που φορτώνουν με ιδιότυπο άγχος την σχολική κοινωνία,ξεκίνησε άλλη μια χρονιά αυτή του 2002-2003 στη Λίμνη. Στο Λύκειο η κατάσταση επιβάλλει αν θέλεις να μην ασχοληθείς αποκλειστικά με τον τυποποιημένο ιππόδρομο και τα αλόγατα (μαθητές-καθηγητές) που τρέχουν προς την βαθμοθηρία να ψάξεις να βρεις διέξοδο.

Αυτή η ευκαιρία για φέτος παρουσιάστηκε με το πρόσωπο της Ολυμπιακής Παιδείας.

Μικρό το μέρος του Ελύμνιου γνωστοί οι συνάδελφοι, γρήγορη και θετική η ανταπόκριση, να' σου λοιπόν η σύμπραξη των σχολείων του Ελυμνίου: δυο δημοτικά, το γυμνάσιο και το Λύκειο.

Ο Εκπαιδευτικός και Ηλικιακός αχταρμάς της σύμπραξης γρήγορα έγινε ένας μοχλός που γύρω του κινήθηκε όλη η κοινωνία, και όχι μόνο, της περιοχής μας.

Το πώς που πότε, απασχόλησε ένα μεγάλο αριθμό εκπαιδευτικών που ξεπερνώντας πολλές δυσκολίες υλοποίησε ένα πρωτότυπο πρόγραμμα. Μικροί μεγάλοι μαθητές ασχολήθηκαν έμπρακτα με το Ολυμπιακό πνεύμα και τις διαστάσεις που έχει στον τόπο που αναδείχτηκε και στον τόπο που επανασυστάθηκε.

Στην Αρχαία Ολυμπία και στο Καλλιμάρμαρο στάδιο της Αθήνας.

Να τρέξει κανείς στον αρχαίο στίβο, να προσπαθήσει άλμα με αλτήρες μπροστά σε μια άδεια εξέδρα που την γεμίζουν φαντάσματα φιλάθλων χιλιετιών, ή να παλέψει στην αρχαία παλαίστρα με τους φύλακες να σφυρίζουν για την διατήρηση της ιερότητας του χώρου. Αυτό καταφέραμε!

Ε! Και τι έγινε;; Μας είπαν κάποιοι: «Πήγατε την εκδρομούλα σας, φάγατε τα λεφτά του γάμα κοινοτικού πλαισίου και γυρίσατε ευτυχισμένοι!»

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι η συμμετοχή, η αλληλοβοήθεια, η αλληλοεκτίμηση, οι εποικοδομητικές κόντρες συνθέτουν μια ουσία που λέει ότι ένας δεν καταφέρνει πολλά μόνος του αλλά πολλοί μαζί κάνουν θαύματα. Θαύματα που δεν μπορούν πια να γίνουν από τον αραχτό σχολιαστή στον καφενέ ή από τις συσκέψεις των θαμώνων στα ουζερί.

Και όταν αυτό συντελείται μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα κάτι μου λέει ότι καλά πάμε. Δεν έχουμε στενόμυαλους δημόσιους υπαλλήλους ούτε παιδιά που σκέφτονται μόνο την καφετέρια και την κοπάνα. Η ανιδιοτελής προσφορά, η προσοχή στην μάθηση νέου τύπου το να σκονιστείς τρέχοντας με την ίδια σκόνη που σκονίστηκε η Καλλιπάτειρα είναι ο σύγχρονος τρόπος διδασκαλίας ή καλύτερα η «ένεση» της Ελληνικής Ιστορίας στο μυαλό!

Και το πώς λειτούργησαν όλα αυτά και η ενότητα μιας μεγάλης ετερογενούς ομάδας που συγκροτούσαμε φάνηκε σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας του προγράμματος.

Ο αδόκητος θάνατος ενός μαθητή μας, του Δημήτρη Κορέλη λίγες ώρες πριν την πραγματοποίηση της αρχικής εκδρομής στην Ολυμπία έφτιαξε μια ενιαία μάζα από καθηγητές- δασκάλους- μαθητές, όλο τον κοινωνικό ιστό που παραμέρισε τα πάντα, παράτησε το πρόγραμμα και στάθηκε δίπλα στην οικογένεια του άτυχου παιδιού μας. Καπάκι την άλλη μέρα το αίμα των 21 μαθητών στα Τέμπη.

Παρόλα αυτά, με απώλειες πολλές στον προγραμματισμό και τεράστιες γραφειοκρατικές δυσκολίες η τελευταία παράσταση του προγράμματος έγινε στην Αρχαία Ολυμπία ένα μήνα μετά.

Ήταν μια μεγάλη πορεία προς αυτή την Ιθάκη που πιστεύω μας έκανε όλους ικανότερους στο να σκεφτόμαστε και στο να αντιλαμβανόμαστε και να συνεργαζόμαστε.

Σαν υπεύθυνος για το συντονισμό του προγράμματος θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους και τα παιδιά των σχολείων που βοήθησαν στο να τα καταφέρουμε...

Του Πάνου Βασιλόπουλου
Καθηγητή στο Λύκειο Λίμνης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »