Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ τι συμβαίνει στις απομακρυσμένες αυτές πατρίδες, που ονομάζονται παραμεθόριες περιοχές και ούτε θα μπορούσα να το αντιληφθώ αν δεν βίωνα έστω και για λίγο ημέρες το ρου της εκεί καθημερινότητας.

Όλα φάνταζαν στη σκέψη μου όμοια με το δικό μας τρόπο ζωής, εδώ στην Εύβοια. Κι όμως τίποτε δεν είναι όμοιο, ούτε οι ρυθμοί και η αντίληψη της ζωής, ούτε η νοοτροπία, ούτε καν οι ευκαιρίες που παρέχει το «δήθεν» κράτος πρόνοιας και ίσων ευκαιριών.

Και αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποτέ ήταν καλύτερα, την εποχή του Παπαδόπουλου, που υμνούν κάποιοι κάτοικοι ή την εποχή της δημοκρατικότητας (δηλαδή σήμερα) που αναθεματίζουν οι ίδιοι πάλι. Κι αν αυτό στις δικές μας σκέψεις τίθεται ως πολιτειακό ερώτημα και πρόβλημα, στις σκέψεις των εκεί κατοίκων δεν τίθεται καν ως ερώτημα. Έχουν ήδη ξεκαθαρίσει μέσα τους, το τι θέλουν και το τι τους επιτρέπεται να δράξουν.

Κι όμως δεν πτοούνται ούτε χάνουν την εθνική τους συνείδηση και πως άλλωστε να γίνει αυτό αφού σχεδόν καθημερινά αναγκάζονται να κρατούν Θερμοπύλες στις ιταμές δηλώσεις και -το χειρότερο- ενέργειες των γειτονικών, σχεδόν συνοικούντων, πληθυσμών.

Όλοι εμείς λοιπόν πρέπει να γνωρίζουμε τις Πρέσπες όχι μόνον από υποχρέωση αλλά και ως απόθεση φόρου τιμής και ευγνωμοσύνης στους εκεί κατοικούντες, αδιαφορώντας για όλους αυτούς που φέρονται μόνο κατά το δοκείν και όχι κατά το πρέπειν.

Εμείς με τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα κινητικότητας του Λυκείου - Γυμνασίου Λίμνης και με την προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε τα δρώμενα της εκεί περιοχής, δείξαμε ότι ενδιαφερόμαστε για εκείνες τις πατρίδες και εκείνους τους ανθρώπους που... ξέρουν τι τους γίνεται.

Σάκης Γερογιάννης - Γ΄ Λυκείου Λίμνης Ευβοίας

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »