ΠΡΕΣΠΕΣ... πριν λίγο καιρό όταν άκουγα αυτή τη λέξη ερχόταν στο μυαλό μου μια ακριτική περιοχή και δύο λίμνες, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είχα όμως ευτυχώς, την ευκαιρία να μάθω πως ένας τόπος όσο μακριά και αν είναι δεν παύει να είναι λίγο πιο γνωστός, δεν παύει να είναι ελληνικός. Οι άνθρωποι είναι σχεδόν όλοι όμοιοι, οι ιδέες και οι ελπίδες είναι παντού ίδιες.
Όταν η Λίμνη βρέθηκε στις Πρέσπες και μαζί μ' αυτή και γω, άρχισα να ζω κάτι το διαφορετικό, το μοναδικό, κάτι που αν δεν το είχα νιώσει θα ήμουν άνθρωπος μισός, κενός. Η ομορφιά της φύσης, το μεγαλείο του τόπου, η επιβλητικότητα του τοπίου της περιοχής των Πρεσπών, σε κάνουν να χαίρεσαι που είσαι άνθρωπος, να χαίρεσαι που μπορείς να απολαμβάνεις τη ζωή στιγμή τη στιγμή.
Στις Πρέσπες το ρολόι του χρόνου μοιάζει να έχει σταματήσει και η ιστορία να έχει γαντζωθεί στο παρελθόν. Οι θρύλοι, οι μύθοι και οι παραδόσεις πλέκονται με το παρόν και γεμίζουν τον επισκέπτη με δέος και θαυμασμό για την ιστορία του τόπου και τον πολιτισμό.
Από την άλλη πλευρά οι σπάνιοι φυτικοί και ζωικοί οργανισμοί που μπορεί να συναντήσει κανείς εκεί σου υπενθυμίζουν πως δεν είσαι μόνος και πως δε ζεις σε γυάλινο παλάτι. Ναι είναι αλήθεια ο πελεκάνος, η αρκούδα, η φύση, η ιστορία σε χρειάζονται, μα άραγε εσύ μπορείς χωρίς αυτά; Δεν μπορείς και δεν πρέπει να μπορείς. Παρόλα αυτά όμως εμείς συνεχίζουμε να καταστρέφουμε τη φύση και να αδιαφορούμε για κάθε τι καλό και ωραίο, κάνοντας ταυτόχρονα πιο δύσκολη τη δική μας ζωή.
Ποια είναι η θέση μας απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα; Θα συνεχίσουμε να μένουμε σιωπηλοί και να αφήνουμε τα πάντα γύρώ μας να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι; Θα παραμείνουμε θεατές μιας παράστασης με υποβολέα το παρελθόν, πρωταγωνιστή το παρόν και κομπάρσο το μέλλον; Ή θα μετατραπούμε σε ενεργούς διαδραματιστές της ιστορίας μας, συνεχιστές της παράδοσης, προστάτες του πολιτισμού και οραματιστές ενός καλύτερου κόσμου;
Την απάντηση τη δίνει ο καθένας μόνος του. Εσύ ο ένοχος, εσύ και ο δικαστής. ΣΚΕΨΟΥ, ΚΡΙΝΕ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ... ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ...
Γεωργία Ζούτσου
|