Η εκδρομή στις Πρέσπες ήταν για μένα μια αξέχαστη εμπειρία. Μέσα σε οχτώ ημέρες έμαθα στοιχειώδη πράγματα για την περιοχή των Πρεσπών, όπως παραδείγματος χάρη στοιχεία για τη χλωρίδα και την πανίδα, αλλά και για τους ανθρώπους και για τις συνθήκες της εκεί ζωής. Όλα αυτά ήταν για μένα κάτι καινούριο και σίγουρα εντυπωσιάστηκα από τα περισσότερα. Αυτό όμως που με παραξένεψε περισσότερο ήταν ο τρόπος σκέψης των κατοίκων της Πρέσπας, των Ελλήνων ακριτών. Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με κάποιους από αυτούς και να συλλέξω στοιχεία για τη νοοτροπία τους. Αυτοί, σε σύγκριση με εμάς νιώθουν πολύ περισσότερο Έλληνες. Συνορεύουν με άλλα κράτη και οι σχέσεις τους μαζί τους δεν είναι πάντοτε ειρηνικές, παρ' όλα αυτά δε φοβούνται την πιθανότητα πολέμου. Ειδικότερα τώρα, με τα Σερβικά γεγονότα, που όλη η χώρα παρακολουθεί έντρομη τις εξελίξεις, τόσο από συμπαράσταση στους Σέρβους όσο και από την περίπτωση εξάπλωσης του πολέμου, οι Πρεσπιώτες, πιο κοντά στα γεγονότα και με τη δυνατότητα να δουν πιο καθαρά, μας καθησυχάζουν. «Είναι μακριά από εδώ αυτά», μας λένε με βέβαιη φωνή. Μετά από όλα όσα έχουν περάσει, είναι ακόμα δυνατοί. Ξεκομμένοι από τον γύρω κόσμο, σχεδόν ανενημέρωτοι για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα ή στις υπόλοιπες χώρες, υποχρεωμένοι να ταξιδέψουν για να επισκεφτούν γιατρό, να ψωνίσουν ή για οτιδήποτε άλλο, πάντα δυνατοί και σίγουροι.

Αυτοί είναι οι Πρεσπιώτες. Και εγώ τους θαυμάζω γι' αυτό που είναι.

Βασιλοπούλου Πωλίνα

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »