Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έζησε και έγραψε, όταν ακόμα η Σκιάθος ανήκε διοικητικά στην Εύβοια. Στο έργο του, ο Σκιαθίτης λογοτέχνης, αναφέρεται συχνά στο νησί και στη Χαλκίδα που έζησε δύο χρόνια περίπου μαθητής του γυμνασίου.

Η Χαλκίδα του 1867 εντυπωσιάζει το νεαρό μαθητή. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο διοικητικό και εμπορικό κέντρο. Είχε λιμάνι με κίνηση, αγορά, μεγάλες εκκλησίες, βενετσιάνικο κάστρο και φυλακές.

Η ζωή στη Χαλκίδα για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη δεν ήταν εύκολη. Η φτώχεια του, η μιζέρια του, η μεγάλη του ηλικία που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους μαθητές, η έχθρα του με τους καθηγητές, ήταν γεγονότα που τον επηρέασαν άσχημα. Ωστόσο αργότερα, όταν ώριμος άνδρας βρίσκεται στην Αθήνα δημιουργώντας, συχνά αναπολεί τα μαθητικά του χρόνια, όπως φαίνεται απ' το γεγονός ότι σε πολλά διηγήματα -«Νοσταλγός», «Δασκαλομάνα», «Δημαρχίνα», «Νύφη», «Τα ρόδινα ακρογιάλια»- συναντάμε τις αναμνήσεις του απ' αυτή. Αλλά και γενικότερα για την Εύβοια, τη βόρεια κυρίως, και τον πολιτισμό της ευβοϊκής υπαίθρου αναφέρεται σε έργα του ο Παπαδιαμάντης - «Σταχομαζώχτρα», «Κανταραίοι»- χωρίς να παραλείπει να περιγράψει τα ακρογιάλια και τα λιμάνια του Ευβοϊκού όπως τα 'χε δει ο ίδιος στα ταξίδια του ανάμεσα Σκιάθο - Χαλκίδα - Πειραιά που ήταν ο μοναδικός τρόπος συγκοινωνίας τότε. Περισσότερο, απ' όσα έργα του προαναφέραμε μες στο κοινωνικό μυθιστόρημα «η φόνισσα» έχει τις περισσότερες αναφορές στη Χαλκίδα και τους ανθρώπους της, όπως τα κρατούσε ζωντανά στη μνήμη του.

Και μεις οι Ευβοιώτες που τον θεωρούμε γέννημα τόσο της Σκιαθιτικής όσο και της Ευβοϊκής γης, πλησιάζουμε το έργο του με περισσότερη συγκίνηση από τους άλλους αναγνώστες.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »