Στην οδό Μιαούλη 32, στη Σουβάλα υπάρχει ένα κτίριο της εποχής του Μεσοπολέμου με φτωχό νεοκλασικό διάκοσμο.

Είναι ένα διώροφο, λιθόκτιστο κτίριο, εξοχική κατοικία του αιώνα μας στη περιοχή Σουβάλα της Χαλκίδας.

Η κάτοψή του είναι σε σχήμα Γ, όπου δημιουργείται μεγάλη βεράντα που στηρίζεται στους δυο τοίχους του Γ και σ' έναν πεσσό πιθανώς από μπετόν, επενδεδυμένο και σοβατισμένο. Έχει απλή αυστηρή μορφή και ανοίγματα επιμήκη με ξύλινα γαλλικά εξώφυλλα.

Η πλάκα του δώματος προεξέχει περιμετρικά από τον κυρίως όγκο του κτιρίου δημιουργώντας διακοσμητική ταινία. Οι γωνίες του κτιρίου ορίζονται από ισόδομους εγχάρακτους και προεξέχοντες δόμους.

Τα ανοίγματα είναι συμμετρικά τοποθετημένα στις προσόψεις και τα σκούρα είναι ξύλινα γαλλικού τύπου.

Τα παράθυρα του ισογείου στη πρόσοψη είναι τριπλά και αποτελείται από ένα διπλό φύλλο και δυο μονά φύλλα που χωρίζονται με διακοσμητική ταινία. Απλό μπαλκόνι τονίζει τον άξονα συμμετρίας στην πρόσοψη και περικλείεται από απλή διακοσμητική σιδεριά που στηρίζεται σε 2 φουρούσια.

Το σπίτι χτίστηκε το 1925-30. Το εξωτερικό έχει στυλ μεσογειακού τύπου. Διώροφη μονοκατοικία με κήπο κι υπόγειο με βοηθητικούς χώρους (πλυσταριό, αποθήκη, για τη μηχανή του καλοριφέρ). Ακόμη είχε στο ισόγειο ένα δωμάτιο για την υπηρεσία. Στον πρώτο όροφο είχε δυο σαλόνια, τραπεζαρία, ένα μπουφέ για τα είδη κουζινικής, κουζίνα και τουαλέτα. Ανεβαίνοντας τη σκάλα έχει ένα μεγάλο χωλ. Προς τα πάνω, καθώς ανεβαίνεις, ο τοίχος είναι διακοσμημένος με παραδοσιακές στολές. Πάνω έχει δυο κρεβατοκάμαρες, 2 τουαλέτες (μικρή και μεγάλη) και δυο γραφεία. Το 1960 έγινε επισκευή μιας πόρτας που χώριζε την τραπεζαρία με τη σκάλα. Ακόμη προστέθηκε στον 2ο όροφο τζάκι. Δίπλα απ' το γραφείο υπήρχε μικρό δωμάτιο που έβγαζε στη βεράντα. Το 1960 στον 1ο όροφο προστέθήκε δεύτερη βεράντα πίσω απ' το σπίτι. Το ύψος του δωματίου είναι περίπου 4,5 μέτρα. Υπάρχουν γύψινες διακοσμήσεις γύρω από τον τοίχο και στο ταβάνι. Οι χώροι του 1ου ορόφου είχαν ταπετσαρία πριν τον φτιάξουν. Το σπίτι έχει να βαφτεί από το 60 κι όμως διατηρούνταν τέλεια. Το μωσαϊκό πριν φτιαχτεί ήταν άσπρο αλλά η κυρία Βασιλείου έφερε ειδικό τεχνίτη από τη Γερμανία κι έφτιαξε μόνο στον κάτω όροφο κάποια σχέδια που έμοιαζα σαν λουλούδια. Ακόμη το καλοριφέρ λειτουργούσε με λιγνίτη, αλλά το 1958 μετατράπηκε σε πετρέλαιο.

Τα έπιπλα ήταν κλασικού τύπου. Ορισμένα ήταν δοσμένα από τη μητέρα της και από την πεθερά της. Ακόμη το σαλόνι, που της το είχε δώσει επίσης και αυτό η πεθερά της, ήταν εντελώς παλιό. Υπήρχε μόνο σκελετός και η κυρία Βασιλείου τα έφτιαξε με κάλυμμα και διατηρούνται πολύ καλά. Επίσης είχε ένα λαχούρι και το έκανε κάδρο. Τα βάζα, τα οποία τα αγόρασε από έναν πρόξενο ήταν κινέζικα. Το σπίτι είχε αλλαχτεί μετά την κληρονομιά, Η κυρία Βασιλείου έζησε στη Μακεδονία και είχε σε μεγάλη βιτρίνα μακεδονίτικη στολή. Τους πολυελαίους τους αγόρασε εκείνη όπως και τα ταμπλό. Τα φωτιστικά τα αγόρασε από την Αθήνα από έναν Γήρβα που πέθανε. Τα σερβίτσια είναι της πεθεράς της προίκα και τα έχει βάλει κι εκείνα σε βιτρίνα. Ακόμη τα διακοσμημένα πιάτα είναι σκανδιναβικά. Τα υπόλοιπα πιάτα είναι από τη Βιέννη. Ο ασημένιος δίσκος είναι της πεθεράς της. Το γραφείο είναι της θείας Ερμιόνης που έχει πεθάνει. Η παραδοσιακή στολή είναι επίσης της θείας της Ερμιόνης. Έχει διακήρυξη της Γαλλικής επανάστασης σε κάδρο. (Ο πεθερός της Νικόλαος Βασιλείου ήταν δήμαρχος). Τα υφάσματα τα πήρε από το Ελ-γκρέκο στην Αθήνα. Τα χαλιά είναι απ' τη μητέρα της και την πεθερά της. Τέλος αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν το χειροποίητο τραπεζομάντηλο από Τούρκισσα που ονομάζεται και αλλιώς «τσεβρέδι».

Το σπίτι ήταν κληρονομιά του άντρα της, ήταν οικία Δάρινγκ.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »