Ένας δικός μας άνθρωπος

Πήγαινα στη Β' Τάξη του Γυμνασίου όταν αρχίσαμε να εκδίδουμε την "Προσωπική Ευθύνη" και σκεφθήκαμε να πάρουμε για το 3ο τεύχος του περιοδικού μια συνέντευξη από τον Φιλίπ Σέρραρντ, με τον οποίο εμείς τα παιδιά δεν είχαμε μέχρι τότε κάποια επαφή ούτε καλοξέραμε με τι ασχολείται.

Τον συναντήσαμε το απομεσήμερο της 25ης Μαρτίου 1993 στο κτήμα του στα Κατούνια, όπου εδώ και πολλά χρόνια ζούσε και έγγραφε, χωρίς τις γνωστές τεχνολογικές ανέσεις της εποχής μας.

Ένα ανηφορικό δρομάκι, που μετά έγινε μονοπάτι, μας οδήγησε στο καταφύγιο του Φιλίπ Σέρραρντ, όπου φτάσαμε λαχανιασμένες. Μία μαύρη παιχνιδιάρα σκυλίτσα έτρεξε να μας προϋπαντήσει και έκανε παιχνίδια μαζί μας, σα να μας ήξερε. Σκέφτηκα τότε πως ο σκύλος φέρεται όπως το αφεντικό του και συμπέρανα πως και ο άνθρωπος που έμενε εκεί πρέπει να ήταν αληθινά φιλόξενος. Και δεν είχα πέσει έξω.

Από την αρχή νιώσαμε οικεία και φιλικά με τον κύριο Φίλιππο, που χαμογελώντας μας έλεγε συνέχεια να βολευτούμε όπως μας αρέσει, εκεί γύρω από ένα παλιό ξύλινο τραπέζι. Όλοι γελούσαμε. Ήπιαμε και το χυμό που μας πρόσφερε η γυναίκα του, η κ. Διονυσία, κι αρχίσαμε τη κουβέντα. Είχαμε ετοιμάσει ερωτήσεις να κάνουμε αλλά ο κ. Φίλιππος ρωτούσε για μας. Ήθελε να μάθει πώς σκεφτόμαστε και πώς βλέπουμε τον κόσμο. Δε μας έβλεπε σα μια ομάδα παιδιών, αλλά την καθεμιά μας σα μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Ενδιαφερόταν και μας ρωτούσε για μας, έτσι που στην αρχή ένοιωσα ότι εμείς ήμασταν τα σημαντικά πρόσωπα που έδιναν συνέντευξη.

Τελικά η συνέντευξη εξελίχθηκε σε μια όμορφη και χαρούμενη φιλική συζήτηση και επικοινωνία. Βέβαια, του θέσαμε όλα τα ερωτήματα που είχαμε ετοιμάσει και μας απάντησε σε όλα, έτσι που έγινε μια καταπληκτική συνέντευξη, γεμάτη ζωντάνια και ενδιαφέρον.

Ήταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος ο Φίλιπ Σέρραρντ, το ένιωσα από τις πρώτες στιγμές. Είχε ένα μεγάλο σεβασμό για όλους. Καταλάβαινε αυτό που ήθελες να του πεις, πριν καν το πεις. Μας διηγούταν τις εμπειρίες του και έλεγε τις απόψεις του σα να ήταν ασήμαντες, παρόλο που ήταν τόσο σπουδαίες.

Και το περιβάλλον εκεί μας είχε όλους επηρεάσει θετικά. Μέσα στην ανθισμένη φύση και μιλούσαμε για τη φύση, για την ομορφιά του κόσμου μας, για την ποίηση, τη μεγάλη ποίηση

του Σεφέρη, του Σικελιανού, του Ελύτη... Μια γαλήνη γύρω μας κι ο κ. Φίλιππος μας έλεγε να κοιτάξουμε τη χάρη κάποιου δέντρου, να ακούσουμε τα βατράχια ή τη φωνή της κουκουβάγιας που μας είχε πλησιάσει όταν πια σουρούπωνε.

Αρχισε να σκοτεινιάζει. Τέσσερις ολόκληρες ώρες είχαμε περάσει συντροφιά με το Φίλιπ Σέρραρντ. Δεν καταλάβαμε πότε πέρασαν. Αυτός επέμενε να μείνουμε κι άλλο. Κατέβηκε μαζί μας το μονοπάτι, συζητώντας με τον κ. Μπαρσάκη. Όταν βγήκαμε στο δρόμο, φάνηκε να λυπήθηκε που φεύγαμε. Τον ξέραμε τόσο λίγο και νομίζω πως αυτός μας έβλεπε σαν παιδιά του. Κι εμείς τον είχαμε συμπαθήσει και τον βλέπαμε πλέον σαν δικό μας άνθρωπο.

Όταν γυρνούσαμε στη Λίμνη, σκεφτόμουν αυτό που τον είχα ρωτήσει κάποια στιγμή. Μα γιατί μας ρωτάτε εμάς, του είπα, η δική σας άποψη δεν έχει περισσότερη σημασία; Και μου απάντησε ότι τη μεγαλύτερη σημασία έχει η άποψη των παιδιών!! Αυτό ακόμα το σκέφτομαι και θα το σκέφτομαι...
Μαρία Κουρελή (Β' τάξη Λυκείου Λίμνης)