Παρατηρώντας τη θάλασσα!

Η θάλασσα. Τι υπέροχο θέαμα! Γαλάζια απλώνεται μέχρι που χάνεται απ' τα μάτια μου, ενώνεται με τον ορίζοντα, αγκαλιάζει τον ουρανό. Όταν την αντικρίζω, και περισσότερο τα πρωινά του καλοκαιριού, νομίζω πως βρίσκομαι μπροστά σ' έναν καινούριο κόσμο, διαφορετικό κάθε μέρα. Το έχω προσέξει: η θάλασσα δε φαίνεται πάντα ίδια. Το χρώμα της αλλάζει μέρα με τη μέρα, ανάλογα με τον άνεμο που πνέει, ανάλογα με τα ρεύματα που προκαλεί η ατμοσφαιρική πίεση. Το γαλάζιο, το πράσινο, το σκούρο μπλε φαίνονται σαν να παίζουν με το νερό, φαίνονται να διασκεδάζουν δίνοντας σε κάθε κομμάτι της θάλασσας διαφορετικές αποχρώσεις.

Και μπροστά σε αυτό το θέαμα, απρόσμενο μέσα στην ομορφιά του, σκέφτομαι: η θάλασσα, αλήθεια, δε μοιάζει λίγο με τη ζωή; Και η ζωή μας στο βάθος είναι πάντα η ίδια, αλλά μας φαίνεται διαφορετική, μέρα με τη μέρα, ανάλογα με τις ψυχικές διαθέσεις, ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες που βρισκόμαστε.

Έπειτα, όπως η ζωή, έτσι και η θάλασσα είναι μυστηριώδης: βλέπουμε μονάχα την επιφάνεια, αλλά αυτό που κρύβεται στο βυθό δεν πετυχαίνουμε ποτέ να το διακρίνουμε. Φαίνεται πως η θάλασσα με τα λαμπυρίσματά της, τους κυματισμούς της, τα χρώματα, με τη γαλήνη και την ταραχή της επιδιώκει να κρύψει ακόμα πιο ζηλότυπα τα μυστικά της στα αβυσσαλέα βάθη της.

Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τη ζωή. Τι ξέρουμε για τη ζωή; Μόνο πως είναι ένα μεγάλο μυστήριο, ανεξερεύνητο, απύθμενο, απροσδιόριστο στη νόηση. Βλέπουμε τα φαινόμενα, μας διαφεύγει όμως η ουσία. Γνωρίζουμε αυτό που οι αισθήσεις μας μάς μεταφέρουν. Η πραγματικότητα της ζωής χάνεται στην άβυσσο του χρόνου, όπως τα μυστικά της θάλασσας στον απέραντο βυθό της.

Και όμως, η θάλασσα είναι όμορφη, μαγευτική. Δεν κουράζομαι να απολαμβάνω το θέαμά της, να τη θαυμάζω. Όταν βουτάω στα νερά της, αισθάνομαι ένα ρίγος, μια ευχαρίστηση και ένα φόβο.
Ρίγος από την επαφή μου με το μυστήριο, ευχαρίστηση από την ομορφιά της και φόβο από τον κίνδυνο που κλείνει μέσα της...

Νιώτη Λίλυ