Μια μέρα στη θάλασσα

Δε νομίζω ότι χρειάζεται πολλή σκέψη στο να επιλέξεις το γνώριμο χώρο της τάξης, για μια ώρα περιβαλλοντικών δραστηριοτήτων, ή το γαλάζιο μιας παραλίας ακόμα και μες στο καταχείμωνο. Φυσικά, η ομάδα μας, επέλεξε το δεύτερο!

Έτσι, ξεκινήσαμε με τη συνοδεία της κυρίας διευθύντριας και της καθηγήτριάς μας στο πρόγραμμα περιβαλλοντικής, για έναν περίπατο σε μια κοντινή στο σχολείο παραλία.

Έκανε τόσο κρύο που νωρίς - νωρίς αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε για την ορθότητα της επιλογής μας. Σύντομα φτάσαμε. Η θάλασσα δεν ήταν τόσο γαλάζια όσο την περιμέναμε. Θα έλεγα ότι ήταν μάλλον άσπρη με τα κύματα να σπάζουν αφρισμένα στα βράχια της ακτής. Εύκολα μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει το φαινόμενο της παλίρροιας, παρατηρώντας ότι η θάλασσα ήταν «τραβηγμένη» μέσα, αποκαλύπτοντας κάποια βραχάκια που λίγο πριν ήταν καλυμμένα από το νερό.

Εξίσου εύκολα παρατηρήσαμε πόσο παράταιρα με το περιβάλλον ορθώνονταν οι τσιμεντένιοι όγκοι κάποιων κοντινών πολυκατοικιών. Με αρκετή θλίψη ακούσαμε την κυρία διευθύντρια να μας λέει ότι στη θέση αυτών των άκομψων «γιγάντων» πριν από καιρό υπήρχαν όμορφες μονοκατοικίες, περιτριγυρισμένες από λουλουδιασμένες αυλές, που ομόρφαιναν ακόμα περισσότερο το περιβάλλον.

Όμως οι μύτες άρχισαν να κοκκινίζουν από το κρύο... και για να αποφύγουμε τα χειρότερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, «τσακίζοντας» ο καθένας μας από ένα κομμάτι βασιλόπιτα...!

Λίλυ Νιώτη