9ο Δημοτικό Σχολείο Χαλκίδας - Τάξη: Γ

«Ζώα υπό εξαφάνιση»

«Αυτός ο κόσμος δεν είναι δικός μας. Τον κληρονομήσαμε από τους προηγούμενους και τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας».

Αυτό το spot της WWF μαζί με την υπερβολική ταχύτητα της ζωής μας που δε μας επιτρέπει να ενδιαφερθούμε για τίποτα πέρα από τον εαυτό μας και μια σκληρότητα, που επιβάλλει τον αφανισμό οποιασδήποτε ευαισθησίας και που με ακούμπησε σε όλους τους χώρους που κινήθηκα, να τυλίγει ακόμα και τα παιδιά, μου απαγόρευσαν να μείνω παθητική ακροατής στην παραγωγή καινούριων θητών.

Η τεχνολογία που εμείς δημιουργήσαμε και που πίσω της καταντήσαμε ξέφρενα να τρέχουμε καταστρέφοντας ότι προϋπήρχε και ξεχνώντας πως το τέλειο σχήμα που δημιουργήθηκε ποτέ είναι οι κύκλοι, αποφασίσαμε ν' αφήσουμε μόνο αυτό που αβασάνιστα θεωρήσαμε αξιόλογο ον, αποκόπτοντας το όμως από το σύνολο, κλείνοντας το σε μια άθραυστη γυάλα που αδρανοποιεί τις αισθήσεις.

Ξεκινώντας λοιπόν απ' το πιο ενδιαφέρον για τα παιδιά, και του πιο προβαλλόμενου τον τελευταίο καιρό θέμα, την εξαφάνιση ορισμένων ζώων, αλλά και τη δύναμη παροχής ανθρώπινης βοήθειας, προσπάθησα σ' αυτή τη σχεδόν αδιαμόρφωτη ακόμη παιδική συνείδηση να κάνω το μακριά - κοντά, το ξένο - δικό μας, το άπιαστο - εφικτό, τα τέρατα - φίλους, τα άγρια δάση και τους απειλητικούς πάγους - σπιτάκια που φιλοξενούν ζωές, τις τουριστικές παραλίες - κοιτίδες προστασίας, να καταρρίψω τα σκιάχτρα, τους μύθους, τις φοβίες και τον κυνισμό, να δώσω στα ζώα τις πραγματικές τους διαστάσεις, την έμψυχη δηλ. φύση τους, επιστρέφοντας τους όλες εκείνες τις κοινές με τις δικές μας ανάγκες και ιδιότητες και να βάλω στην άκρη την εύκολη εκείνη δικαιολογία όσων εκ του ασφαλούς, λένε «εδώ υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν», κρατώντας βέβαια και γι' αυτά την ίδια ακίνδυνη απόσταση.

Και τα παιδιά ήταν ευτυχώς «όλο αυτιά» για ν' ακούσουν πολλά παραμύθια, όπως το «Η χελωνίτσα Καρέττα - Καρέττα και το παλιό φοκσβάγκεν του Χρ. Μπουλιώτη, το «Εγώ η φώκια μοναχός» της Αντιγόνης Καραγκούνη, κ.ά.

«Όλο μάτια» για να ψάξουν, να βρουν και να φέρουν πολλές φωτογραφίες σχετικά άρθρα, αποκόμματα περιοδικών και εφημερίδων, «όλο εικόνες» για να ζωγραφίσουν, να αναπαράγουν με πηλό ό,τι κατάλαβαν, όλο περιέργεια για να κάνουν πιο οικείο αυτό το καινούριο, γιατί είχε ακόμη χώρο η ψυχή τους και μια τεράστια ευαισθησία που αβίαστα βγήκε με δικά τους παραμύθια, ιστορίες, θρύλους που ανακάλυψαν, δική τους επιμονή να επισκεφθούν το Μουσείο των Ζώων του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κι ήταν η πρώτη φορά του τα είδα να προσέχουν αληθινά το θέμα, ν' αγωνιούν για την τύχη της φώκιας του Αντρέ, να με ρωτάνε τι έγινε το γατάκι που βρήκαμε και το πήγαμε στο γιατρό, να δακρύζουν όταν ίσως κι από λάθος μου τους εξήγησα την ανώφελη κτηνωδία μιας φόλας.
Επειδή βέβαια το θέμα περιορίζεται μάλλον σε θεωρητικό επίπεδο μιας και το αντικείμενό του είναι πραγματικά μακριά μας και εκτός από την Κα Λαΐου, την Κα Σβορώνου σύζυγο κτηνιάτρου και μητέρα μαθητή μου και την Κα Καλαμπαλίκη - Μπάου, Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, νομού Ευβοίας, η οποία βοήθησε με πολλούς τρόπους την προσπάθεια, το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος ανέλαβε η τάξη.

Ως αντιπροσωπευτικό δείγμα εργασίας, εξαιτίας του λίγου χρόνου που είχαμε, μπορεί μόνο να δοθεί ένα παραμυθάκι από παιδί γραμμένο.

Όμως νομίζω ότι πρόλαβα να δω μια υποψία απειλούμενης μοναξιάς και μια φευγαλέα ελπίδα ότι κάτι μπορούμε να κλείσουμε σε μια κιβωτό διάσωσης, μέσα σ' έναν πλανήτη που αυτοκαταστρέφεται ανέμελα.

Νανά Αρβανίτη