Χρήστος Θηβαίος: "Ο φασισμός δεν κερδίζεται με φασισμό"

Συμμετείχαν:
Έφη Αρβανίτη, Ιωάννα Αρβανίτη,
Κατερίνα Καραντάκη και Μαρία Μάγειρα

Ο Χρήστος Θηβαίος γεννήθηκε το 1963. Σπούδασε στη Φιλοσοφική της Μπολόνιας με καθηγητή τον Umberto Eco. Αρχικά έπαιξε σε παραδοσιακά ιταλικά σχήματα και παραδοσιακά σχήματα εβραϊκής μουσικής.

Το 1994 σχηματίζει τους Συνήθεις Ύποπτους, μαζί με τον Αλέκο Βασιλάτο και τον Τάσο Λώλη. Ο Χρήστος Θηβαίος είναι ο τραγουδοποιός και ο τραγουδιστής του σχήματος. Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά κυκλοφορεί το 1996 από τη Λύρα, με τίτλο "Μέρες αδέσποτες". Τον χειμώνα του 1997-1998, εμφανίζεται στη σκηνή της "Ιεράς Οδού" με τον Γιώργο Νταλάρα, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Γιώργο Ανδρέου και τον Μάριο Φραγκούλη. Από αυτή τη συνεργασία προκύπτει το CD single "Ζωντανή ηχογράφηση στην Ιερά Οδό", που κυκλοφορεί την άνοιξη του 1998. Την ίδια χρονιά τραγουδά μελοποιημένη ποίηση στο δίσκο του Βασίλη Δημητρίου "Ο μεγάλος θυμός" από την ομότιτλη τηλεοπτική σειρά και συμμετέχει με το τραγούδι "Σε θέλω" στο δίσκο του Βαγγέλη Γερμανού με τίτλο "Στον Βαγγέλη με αγάπη".

Τον Απρίλιο του 2000 κυκλοφορεί με τους Συνήθεις Ύποπτους το δεύτερο άλμπουμ τους, με τίτλο "Είμαι αυτό που κυνηγάω". Στο άλμπουμ συμμετέχει επίσης η Emilia Ottaviano από το Ελληνόφωνο συγκρότημα Ghetonia της Κάτω Ιταλίας σε δύο τραγούδια του. Την ίδια περίοδο γράφει μουσική και τρία τραγούδια για το θεατρικο της Βίλλυς Σωτηροπούλου "Γυναίκα Loser", σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου. Συμμετέχει, επίσης, στο δίσκο των Apurimac "Hasta Siempre" αφιερωμένο στον Τσε Γκεβάρα, τα έσοδα του οποίου πηγαίνουν στους "Γιατρούς χωρίς σύνορα".

Το Νοέμβριο του 2000 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παρουσιάζεται συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου με τίτλο "30 χρόνια τραγούδια και όνειρα", όπου τραγουδούν ο Χρήστος Θηβαίος στο πρώτο μέρος και η Χάρις Αλεξίου στο δεύτερο.

Συμμετέχει, επίσης, με 3 τραγούδια στο δίσκο Occasional Dream, με 1 τραγούδι στο δίσκο των Active Member και σε ντουέτο με την Ελευθερία Αρβανιτάκη στο δίσκο "Εκπομπή".

Τον Ιανουάριο του 2002 ξεκινά περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό με το Θάνο Μικρούτσικο, η οποία ολοκληρώνεται το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Από αυτή τη συνεργασία προκύπτει ο δίσκος "Ο Αμλετ της Σελήνης", σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ποίηση Μάνου Ελευθερίου, Οδυσσέα Ιωάννου, Γιώργου Κακουλίδη, Κώστα Λαχά, Τζένης Μαστοράκη, Κώστα Τριπολίτη.

Το Δεκέμβριο του 2003 κυκλοφορεί το νέο του δίσκο με τον τίτλο "Μόνο νερό στη ρίζα", ένα άλμπουμ με τραγούδια δικά του, αλλά και διασκευές, στο οποίο συμμετέχουν η Emilia Ottaviano, ο Βασίλης Παϊτέρης, κ.ά.

Η συνέντευξη

- Αγαπητέ μας Χρήστο Θηβαίε, ν' αρχίσουμε με μια αναδρομή στο παρελθόν σας;
- Θα πάω αρκετά πίσω, όταν ήμουν 12 χρονών. Τότε μπόρεσα να βρω μια δουλειά σ' ένα φούρνο.
Συγκεκριμένα, στο φούρνο του θείου του Πέτρου Φιλιππίδη, όπου δούλευε κι αυτός, κι από τότε γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Έβγαζα λοιπόν, το χαρτζιλίκι μου και με τα πρώτα μου χρήματα πήγα από μόνος μου κι αγόρασα μια κιθάρα. Να σημειωθεί ότι οι γονείς μου δεν ήθελαν να ασχοληθώ με τη μουσική και γενικά με τα καλλιτεχνικά, κι αυτό για έναν περίεργο λόγο, γιατί ήταν οι ίδιοι ηθοποιοί, όλη μου η οικογένεια, ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η γιαγιά μου... Εγώ, πάντως, συνέχισα μόνος μου να μαθαίνω κιθάρα και όταν τελείωνα το Λύκειο πήγα σε κάποιο Ωδείο. Το 1981-2, 18 στα 19 ήμουν τότε, έκανα ένα ταξίδι στην Ιταλία κι επειδή μου άρεσε πολύ το περιβάλλον, αποφάσισα να σπουδάσω εκεί. Εκτιμούσα πολύ το βιβλίο, διάβαζα πολύ και θαύμαζα τους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές. Ήθελα να τους μοιάσω και προϋπόθεση γι' αυτό ήταν να σπουδάσω. Ήθελα να γράψω σαν τον Κέρουακ, τον Μπόρχες και άλλους που αγαπούσα. Έδωσα, λοιπόν, εξετάσεις στη Φιλοσοφική της Μπολόνιας. Ήταν δύσκολες οι εξετάσεις, αλλά τα κατάφερα και ήμουν ενθουσιασμένος. Έμεινα στην Ιταλία 12 χρόνια. Τελείωσα τη σχολή, έκανα μεταπτυχιακά και παράλληλα έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα σε συγκροτήματα.

Λίγο πριν γυρίσω στην Ελλάδα, οι μόνοι τραγουδιστές που ήξερα και τραγουδούσα τραγούδια τους ήταν ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Ορφέας Περίδης. Ένιωθα τότε μεγάλη ικανοποίηση που ακολούθησα ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά θεωρούσα καλό να κάνω και μια δεύτερη επιλογή, ίσως σωστότερη. Πίστευα ότι θα ήταν σωστότερη, χάρη στην πρώτη μου επιλογή, τις σπουδές μου. Γιατί ήθελα να γράφω τα τραγούδια που θα τραγουδάω, αυτό ήθελα πιο πολύ απ' όλα. Και, διαβάζοντας ένα βιβλίο του Πάβιτς, ενός Σέρβου συγγραφέα, βρήκα μια φράση που με άγγιξε βαθιά: "Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για έναν άνθρωπο, αλλά ο πραγματικά δικός του δρόμος είναι αυτός που, αν τον ακολουθήσει, ο πόθος του μεγαλώνει". Εκείνη την εποχή έγραφα τα τραγούδια για τις "Μέρες αδέσποτες" και επιστρέφοντας στην Ελλάδα βρήκα τους παλιούς μου φίλους κι έτσι ξεκίνησα...

- Είχε τελικά μεγάλη αξία εκείνη η κιθάρα που αγοράσατε μικρός...
- Είχε μεγάλη αξία, γιατί ήθελα πραγματικά να την αγοράσω, δεν ήταν δώρο που ύστερα από λίγο θα το εγκατέλειπα. Τότε πίστευα ότι κακώς δεν μου αγόραζαν κιθάρα οι γονείς μου, αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ότι πολύ καλά έκαναν. Έπρεπε μόνος μου να αποφασίσω τι ήθελα στη ζωή μου και να το καταφέρω με τις δικές μου δυνάμεις. Στα δεκατρία μου ήδη έπαιζα Beatles, Elvis Presley, Eagles κ.ά. Κάθε φορά που αποφάσιζα να κάνω κάτι, έπεφτα με τα μούτρα σ' αυτό. Μελετούσα πολύ και προσπαθούσα να μοιάσω στα είδωλα που είχα τότε, τον John Lennon, τον Jim Morrison, τους Pink Floyd. Και μεγαλύτερος έχει κανείς πρότυπα, είναι φυσικό, αλλά όταν είσαι μικρός βαρύνουν πολύ περισσότερο. Ως πρότυπά μου είχα και αρκετούς συγγραφείς, μελετούσα ιδιαίτερα τους ποιητές, γιατί ήθελα να γράφω ο ίδιος τα λόγια των τραγουδιών μου.

- Είναι το πιο σημαντικό στην πορεία ενός καλλιτέχνη τα πρότυπα που επιλέγει;
- Το πιο σημαντικό είναι πόσο δουλεύει για να τους μοιάσει. Σήμερα, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να νομίζει ότι από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει ίδιος με τον Σάκη Ρουβά. Προσωπικά δεν μου αρέσουν τα τραγούδια ούτε η φωνή του Ρουβά, αλλά στη δουλειά του είναι σωστός, έχει δουλέψει πολύ για να κάνει αυτό που κάνει. Αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση και πρέπει οι μεγαλύτεροι να το περνάνε στα νέα παιδιά. Είναι μεγάλη η ευθύνη των γονιών απέναντι στα παιδιά. Είναι, βέβαια, πολύ μεγάλος και ο ρόλος των δασκάλων που θα συναντήσει ένας νέος στη ζωή του, είτε από κοντά είτε από μακριά. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει δάσκαλό του τον Ελύτη ή τον Σεφέρη, γιατί κι αυτοί δάσκαλοι είναι, αλλά, για να φτάσει σ' αυτούς, πρώτα θα πρέπει να περάσει από μια διαδικασία σεβασμού, φυσικά όταν εκπέμπεται αυτός ο σεβασμός, δίπλα στο δάσκαλο που είναι κοντά του, στο σχολείο της γειτονιάς του.

- Ως νέος πατέρας κι εσείς, σε ποιες αρχές στηρίζετε τη σχέση με το γιο σας;
- Ο γιος μου σήμερα είναι 3 χρονών και από τότε που γεννήθηκε άλλαξε η ζωή μου. Είναι φυσικό να κάνω ό,τι μπορώ για το καλό του και να τον προστατεύω σ' αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία. Αλλά με πολλή προσοχή, χωρίς να κινδυνεύω να γίνω φασίστας. Απλώς, του λέω τι πιστεύω και τι μου αρέσει. Εκείνος με ρωτάει τώρα τελευταία αν μου αρέσει ο Τσαλίκης. Εγώ δεν θα τον έβαζα ποτέ ν' ακούσει Τσαλίκη, αλλά στον παιδική σταθμό που πάει του βάζουν Τσαλίκη κι αναγκαστικά τον ακούει. Όμως, σε καμιά περίπτωση δε θα του απαγορέψω να τον ακούει, ούτε και στη δασκάλα θα πω να μην βάζει στα παιδιά τέτοια τραγούδια. Εδώ πρόκειται για μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που είναι και πολύ λεπτό. Και για να το αντιμετωπίσουμε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν κερδίζεται ο φασισμός με φασισμό. Έτσι, λοιπόν, όταν με ρωτάει ο γιος μου για τον Τσαλίκη, του απαντώ: Όχι, αγόρι μου, δεν μου αρέσει εμένα, αλλά εσύ άμα το θέλεις μπορείς να τον ακούς ελεύθερα.

- Αισθάνεστε ότι μπορεί να γίνεστε και υπερπροστατευτικός με το παιδί σας;
- Νομίζω ότι προς το παρόν δεν μπορώ να απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση. Είναι 3 χρονών το παιδί, αρκετά μικρό και οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει φροντίδα και πολλή προσοχή απ' τους γονείς, ώστε να μην πάθει τίποτα, να μη χτυπήσει, να μην πληγωθεί. Θα μπορούσα να απαντήσω αν ήταν 15 χρονών, σε μια ηλικία που θα έβγαινε ίσως έξω χωρίς να το ξέρω, για να πάει κάπου να πιει έναν καφέ ή μια μπίρα και πιθανώς να καβαλούσε μηχανάκι χωρίς να φορέσει κράνος.

- Πάντως, δείχνετε πολύ περήφανος για το γιο σας...
- Βέβαια, έτσι όπως πιστεύω ότι είναι πολύ περήφανοι οι γονείς σας για σας.

- Πείτε μας για τα όνειρά σας όταν ήσασταν μαθητής. Σκεφτόσασταν ότι μια μέρα θα τα πραγματοποιούσατε;
- Ήμουν πολύ φανατικός της μουσικής, τότε, στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου. Τα πρώτα ακούσματά μου στο Δημοτικό προέρχονται από τους "Ολύμπιανς" και τον Πασχάλη Αρβανιτίδη. Ήταν κάτι αντίστοιχο του φίλου μου του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Βέβαια, εγώ κατευθύνθηκα προς μια τραγουδοποιία πολύ πιο πολιτική θα έλεγα, περισσότερο έντεχνη όπως έχει χαρακτηριστεί. Το θέμα είναι ότι από τα μαθητικά μου χρόνια είχα τα είδωλά μου και προσπαθούσα να αναπαράγω τη μουσική τους, σμιλεύοντας και τη φωνή μου. Όσο για τα όνειρά μου, σαν τα δικά σας ήταν. Έπαιρνα την κιθάρα στα χέρια, άνοιγα τον καθρέφτη της ντουλάπας και κοιταζόμουν κι εγώ. Κι ο Ανδρέας Παπανδρέου έβγαζε λόγους μπροστά στον καθρέφτη. Όλοι έτσι είμαστε.

- Ο γιος σας θα θέλατε ν' ακολουθήσει τα βήματά σας και να σας μοιάσει;
- Δίκοπο μαχαίρι κάθε απάντηση σ' αυτή την ερώτηση. Απλά, είμαι ευχαριστημένος μ' αυτό που κάνω και υπ' αυτή την έννοια θα' θελα κι ο γιος μου να κάνει κάτι που να τον ευχαριστεί. Γιατί έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν, νιώθω περήφανος για τη δουλειά μου και ταυτόχρονα εξασφαλίζω τα προς το ζην. Γράφοντας τραγούδια και τραγουδώντας τα, μπορώ να πληρώνω νοίκι, τηλέφωνο, ηλεκτρικό, νερό, τα έξοδα του παιδιού μου, να βγαίνω με τους φίλους μου και να ζω κατά κάποιο τρόπο άνετα. Προς θεού όμως, για να μην παρεξηγηθώ, ούτε βίλες έχω, ούτε ακριβά αυτοκίνητα, ούτε πισίνα. Αυτά είναι για άλλους. Έχω κάνει την επιλογή μου και η επιλογή μου είναι να ζω μια απλή ζωή, η οποία μου αρκεί και με ικανοποιεί, γιατί είναι όπως την ήθελα εγώ. Έτσι, θα επιθυμούσα και το παιδί μου να κάνει αυτό που θέλει και να εξασφαλίζει τα αναγκαία για τη ζωή του. Μακάρι να είναι ταλέντο και καλύτερος από εμένα. Αν αυτό θέλει να κάνει, να το κάνει, κι αν θελήσει κάτι άλλο, να κάνει οτιδήποτε, αρκεί να είναι ευτυχισμένος με αυτό. Μου φαίνεται όμως πως ο Νικόλας θα γίνει πιλότος, αυτό του έχει κολλήσει τώρα. Πάντως, στις πρόβες ανεβαίνει κι αυτός στη σκηνή και τραγουδάμε μαζί. Τι να πω, δικαίωμά του... Αυτό μόνο που θέλω από εμένα είναι, μεγαλώνοντας στην ηλικία, να παραμείνω φιλελεύθερος στη σχέση μου με το παιδί μου, κι έχω καλό δάσκαλο για τούτο τον Θάνο τον Μικρούτσικο, ο οποίος είναι 56 χρονών και συνεχίζει να διδάσκει εφηβεία.

- Ας μιλήσουμε για τη δουλειά σας. Έχετε αντιμετωπίσει εμπόδια, έχετε ζήσει στενοχώριες;
- Ειλικρινά, αισθάνομαι τυχερός που από το ξεκίνημά μου, με τους "Συνήθεις Ύποπτους", η δουλειά μου έγινε αποδεκτή, έστω από μικρά στρώματα. Ωστόσο, με στενοχώρησαν κάποιες κριτικές, τις οποίες τότε θεώρησα κακοπροαίρετες. Αργότερα διαπίστωσα πως δεν γίνεται αλλιώς. Πες ότι καλείς φίλους στο σπίτι σου, να τους κεράσεις ένα παγωτό. Αν τους προσφέρεις παγωτό φράουλα, σε κάποιους απ' αυτούς μπορεί να μην αρέσει η φράουλα. Ε, ψιλοστεναχωριέσαι τότε. Το ίδιο θα συνέβαινε και με κάποιους άλλους, αν προσέφερες αντί για φράουλα σοκολάτα. Στενοχωρείσαι γιατί δεν γίνεται να ευχαριστηθούν όλοι, δεν γίνεται να διαθέτεις τα πάντα. Και πάλι καλά που τα τραγούδια μου μόνο σε μερικούς δεν άρεσαν, γιατί υπάρχουν συνάδελφοι που είχαν πολύ χειρότερη τύχη, που μίλησαν πολύ άσχημα γι' αυτούς, τους έθαψαν. Αλλο που με στενοχωρεί σε σχέση με τη δουλειά μου είναι ότι δεν μου αφήνει αρκετό χρόνο για διάβασμα. Αισθάνομαι ακόμα σαν να είμαι φοιτητής της Φιλοσοφίας. Θέλω να διαβάζω αργά, να ψάχνω σε βάθος τα κείμενα. Ελπίζω στο μέλλον να μου μείνει περισσότερος χρόνος για διάβασμα.

- Υπήρξαν στιγμές στην πορεία σας που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
- Υπήρξαν κάποιες επιμέρους δυσκολίες, αλλά δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μπορεί να μη μου άρεσε κάποτε ένας χώρος όπου έπαιζα ή να ένιωθα απογοήτευση αν δεν έβλεπα σε μια συναυλία την αναμενόμενη ανταπόκριση του κοινού, να περιμένω δηλαδή 100 ανθρώπους και να έρχονται 10. Αλλά δεν το έβαλα κάτω.

- Πόσο εξαρτιέστε από το κοινό σας;
- Κοίταξε να δεις, γράφω και τραγουδάω τραγούδια, για τα οποία με πληρώνουν κάποιοι άνθρωποι, το κοινό δηλαδή. Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν οκτάωρο σε μια υπηρεσία ή όπου αλλού. Μπορεί εγώ να έχω την ευχέρεια να γίνομαι αποδεκτός ως ποιητής και ως τραγουδιστής, αλλά τα προς το ζην χάρη σ' αυτούς τους ανθρώπους τα εξασφαλίζω. Κι είναι πολύ σπουδαίο να έχει ο καθένας μας συνείδηση ότι ζει σε μια κοινωνία, όπου ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο. Ο τσαγκάρης έχει ανάγκη το γιατρό, αλλά κι ο γιατρός έχει ανάγκη τον τσαγκάρη. Αυτό σημαίνει κοινωνία και πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.

- Επηρεάζεστε ψυχολογικά από το κοινό, από το χειροκρότημα ας πούμε;
- Ναι, πάρα πολύ. Είναι όπως όταν εσύ φοράς, ένα καινούργιο φόρεμα ή έχεις κάνει ένα καινούργιο κούρεμα και βγαίνεις έξω με τους φίλους σου. Δεν σου αρέσει να σου λένε τι ωραίο είναι το φόρεμά σου ή πόσο όμορφο είναι το μαλλί σου; Ή όταν πεις μια σκέψη σου και αρέσει, δεν χαίρεσαι; Αυτό είναι το χειροκρότημα.

- Σας έχει τύχει σε κάποια συναυλία να είστε ψυχολογικά άσχημα και να το ξεπεράσετε;
- Ναι, έχει τύχει. Το πιο απλό, να είμαι κουρασμένος από το ταξίδι κι ο κόσμος με την αγάπη και το χειροκρότημα να μου δώσει δύναμη, ώστε να ξεχάσω ότι είχα να κοιμηθώ δύο μέρες. Μου έχει συμβεί και κάτι πολύ πιο βαρύ. Κάναμε μια συναυλία με τον Μίλτο τον Πασχαλίδη και στο διάλειμμα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, για να με πληροφορήσουν ότι εκείνη την ώρα η μάνα μου ξεψυχούσε. Χάρη στη βοήθεια του Μίλτου και χάρη στον κόσμο, μπόρεσα να συνεχίσω. Με στήριξαν οι φίλοι μου, οι "Συνήθεις Ύποπτοι", ο Μίλτος, όλοι, έτσι άντεξα.

- Έχετε ποτέ προδοθεί από φίλους;
- Φιλίες κάνω εύκολα, αλλά είναι λίγοι οι φίλοι που αγαπώ και εκτιμώ σαν να είναι οικογένειά μου. Ευτυχώς, δεν έχω ποτέ προδοθεί. Αλλά έχει μεγάλη σημασία ότι κι εγώ δεν τους εξωθώ στα άκρα. Δηλαδή δεν απαιτώ να μου δίνουν τον ουρανό με τ' άστρα. Βέβαια, αν ένας φίλος μου πει ότι θα μου τηλεφωνήσει και δεν τηλεφωνήσει, δεν θα πω εγώ ότι δεν είναι φίλος. Εντάξει, κάτι ίσως να του έτυχε, και δεν μπορεί κάτι τέτοιο να με κάνει να τον αγαπώ λιγότερο.

- Πιστεύετε ότι στις μέρες μας η πορεία ενός καλλιτέχνη εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τα Μ.Μ.Ε.;
- Τελευταία, δυστυχώς, πάρα πολύ. Και εννοώ κυρίως την τηλεόραση, το πιο ισχυρό μέσο σήμερα, που διαχειρίζεται τα πράγματα με άσχημο τρόπο.
Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι στα κρατικά κανάλια υπάρχουν εξαιρετικές εκπομπές, που προβάλλουν το ποιοτικό. Από την άλλη πλευρά όμως, μπορεί η τηλεόραση, μπαίνοντας σ' όλα τα σπίτια, να κάνει γνωστό κάποιον, αλλά δεν αρκεί αυτό. Για παράδειγμα, τον Νίνο ή τους "Φίλους για πάντα", του χρόνου δεν θα τους ξέρει κανείς, κι ας τους έκανε πασίγνωστους για μια στιγμή η τηλεόραση.

- Ξέρουμε πως εσείς αποφεύγετε τις εμφανίσεις στην τηλεόραση, αλλά παρ' όλα αυτά τα καταφέρατε. Πώς έγινε;
- Έγινε χάρη στις ζωντανές συναυλίες. Όταν άρχισα εγώ, δεν είχαμε ακόμα κατακλυστεί απ' αυτά τα ριάλιτι σόου, που μπορούν να προωθούν όποιον θέλουν, άσχετα από το αν έχει ή δεν έχει ταλέντο. Οι ατάλαντοι, όμως, δεν έχουν διάρκεια.

- Οι μουσικοί και τραγουδιστές που δεν εμφανίζονται αρκετά στην τηλεόραση, μπορούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά;
- Είμαι ένας απ' αυτούς και σας βεβαιώνω ότι τα βγάζω πέρα.

- Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;
- Μπορεί να με εμπνεύσει ένας ωραίος στίχος που θα διαβάσω, ένα βιβλίο, μια ταινία και φυσικά οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους γύρω μου. ο καθένας μπορεί να έχει έμπνευση, αλλά σε μια δημιουργία το ένα τοις εκατό είναι έμπνευση και το ενενήντα εννιά τοις εκατό είναι η επεξεργασία της έμπνευσης, που απαιτεί ταλέντο και πολλή δουλειά.

- Τι έχετε να πείτε για το φαινόμενο της "πειρατείας" κασετών και CD;
- Υπάρχει μια συμφωνία της χώρας μας για την υποστήριξη και προώθηση ενός εργατικού δυναμικού που προέρχεται από τη Βόρεια Αφρική. Έτσι, όταν αυτοί οι άνθρωποι διακινούν παράνομα CD, θεωρείται ότι διαπράττουν πλημμέλημα και όχι κακούργημα. Στη χώρα μας συμβαίνει αυτό, ενώ στις άλλες χώρες χαρακτηρίζεται ως κακούργημα. Αν εγώ δω έναν τέτοιο άνθρωπο να πουλάει το δίσκο μου, δε θα του κάνω τίποτα. Όμως, θα αισθάνομαι σα να μου κλέβει το πορτοφόλι. Μπορείτε να σκεφτείτε τι θα γινόταν αν αυτοί οι πλανόδιοι αντί για CD πουλούσαν εφημερίδες στη μισή τιμή; Τότε θα ξεσηκώνονταν όλες οι εκδοτικές δυνάμεις, μα για τη μουσική δεν ξεσηκώνεται κανείς.

- Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τι λέτε;
- Είναι μεγάλο θέμα οι Ολυμπιακοί για τη χώρα μας, γιατί της δίνουν αίγλη. Πάνω απ' όλα, πρέπει να σεβόμαστε και να θαυμάζουμε τους αθλητές μας, ακόμα κι αυτούς που μπορεί να μην πήραν μετάλλιο. Πιστεύω, για παράδειγμα, ότι ο κόσμος πρέπει να σέβεται πολύ περισσότερο τον Γιάννη Μελισανίδη από τον Κώστα Καραμανλή, γιατί ο Μελισανίδης είναι άξιος τιμής για τα επιτεύγματά του και όχι για άλλο λόγο. Από κει και πέρα, εύχομαι αυτή η συγκυρία των Ολυμπιακών Αγώνων να βοηθήσει τη χώρα μας και να μην επιβαρύνει οικονομικά για τα επόμενα χρόνια. Μακάρι οι αθλητές μας να μας κάνουν περήφανους.

- Πώς βλέπετε την πολιτική στις μέρες μας;
- Είναι σαν να βλέπω Καραγκιόζη! Αυτοί οι πολιτικοί που εμφανίζονται συνεχώς στην τηλεόραση δεν μου δίνουν την εντύπωση ότι πάλεψαν ποτέ στη ζωή τους για κάτι αξιόλογο. Λένε όλοι από μια εξυπνάδα και μετά τσακώνονται μεταξύ τους για τα δικά τους. Είναι απίστευτο! Ανθρωποι χωρίς υπόβαθρο προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να μας εκπροσωπούν.

- Θα μας αποκαλύψετε τρία θετικά και τρία αρνητικά χαρακτηριστικά σας;
- Ένα από τα αρνητικά μου είναι ότι είμαι πολύ διαλλακτικός σε περιπτώσεις που δεν πρέπει, με συνέπεια να μη γίνομαι σαφής και πολλές φορές να μπερδεύω τα πράγματα. Μερικές φορές δεν λέω την αλήθεια, όταν ξέρω ότι μπορεί να πληγώσει. Αλλο αρνητικό μου είναι ότι αργώ πολύ να συνέλθω από την κούραση, ακόμα κι αν έχω υποχρεώσεις που δεν πρέπει να αναβάλω. Το τρίτο είναι ότι μερικές φορές τεμπελιάζω για μεγάλες περιόδους, αν και θα μπορούσα να βάλω ένα πρόγραμμα. Από τα θετικά μου, το ένα είναι ότι είμαι καλός πατέρας. Το δεύτερο, ότι είμαι καλός μάγειρας. Το τρίτο, ότι στη δουλειά μου είμαι "σκυλί" που λένε.

- Υπάρχουν καταστάσεις που σας κάνουν να κλαίτε;
- Τον τελευταίο καιρό κλαίω περισσότερο για χαρούμενα πράγματα, παρά για πράγματα που με πληγώνουν. Συγκινούμαι και δακρύζω στο άκουσμα μιας όμορφης μουσικής. Επίσης, όταν διαβάζω ένα ωραίο κείμενο, ένα ποίημα που με αγγίζει. Δακρύζω κι όταν ένας φίλος με συγκινεί μιλώντας για μένα.

- Εξοργίζεστε με κάποια πράγματα;
- Εξοργίζομαι με την τηλεοπτική εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου, όπως βέβαια και με την άλλη εκπομπή που είναι παρόμοια... ναι, της Λαμπίρη. Με εξοργίζουν όλοι αυτοί οι ατάλαντοι, για παράδειγμα, που προσπαθούν να μιμηθούν τον Ρουβά, που μπορεί εμένα να μη μου αρέσει, αλλά έχει ταλέντο ως σόουμαν κι έχει δουλέψει πολύ. Πολύ, πάντως, με εξοργίζει η αγένεια. Δεν ανέχομαι ανθρώπους να τρέχουν μέσα στην πόλη με 100 χιλιόμετρα, απειλώντας να σκοτώσουν εμένα και πάνω απ' όλα το παιδί μου. Είμαι ικανός να τους βγάλω τα μάτια. Θα ήθελα να είναι ευγενικός ο κόσμος. Εξοργίζομαι όταν δεν λένε μια καλημέρα οι άνθρωποι. Τι κοστίζει να πεις μια καλημέρα;

- Συνήθως σε ποιες περιπτώσεις γελάτε;
- Γελάω στην καθημερινή μου ζωή, με τη σύντροφό μου και το παιδί μου. Οι φίλοι μου με κάνουν να γελάω, κάποιες ταινίες με κάνουν να γελάω. Γελάω με πολλά κι έχω πολύ χιούμορ. Ακόμα κι αν οι καταστάσεις είναι αντίξοες, είμαι ο πρώτος που θα πει κάτι για να γελάσει όλη η παρέα. Μ' αρέσει να γελάω. Το χιούμορ είναι ένα από τα θετικά μου, που παρέλειψα να σας το πω πριν.

- Γίνεστε κάποιες φορές απαισιόδοξος;
- Γίνομαι απαισιόδοξος όταν βλέπω να υποβαθμίζεται η ποιότητα της παιδείας μας, ενώ στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει σεβασμός σε υπερθετικό βαθμό προς ό,τι αφορά στην παιδεία, καθώς και σοβαρές χρηματοδοτήσεις για πολιτιστικά δρώμενα. Δυστυχώς, νοιώθω απαισιοδοξία για τη χώρα μας.

- Πότε νοιώθετε αισιοδοξία;
- Όταν βλέπω την ομορφιά γύρω μου, τον ουρανό της Σερίφου, τα πράσινα νερά στα Κουφονήσια, τον Αχέροντα τον ποταμό... τόση ομορφιά γύρω μας.

- Πώς ήταν η πρώτη φορά, όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος σας δίσκος κι όταν πρωτοεμφανιστήκατε σε συναυλία;
- Δεν το πίστευα όταν βγήκε ο πρώτος δίσκος μου. Είχα μεν δουλέψει πολύ, αλλά μου φαινόταν απίστευτο. Ένιωθα πολύ τυχερός, και ήμουν μάλλον, αφού εκείνη την εποχή στην εταιρεία "Λύρα" είχε έρθει ένας σπουδαίος άνθρωπος και εκπληκτικός παραγωγός, ο Αγγελος Σφακιανάκης, που με τη βοήθειά του τα κατάφερα. Όσο για την πρώτη μου εμφάνιση σε συναυλία, βρέθηκα μπροστά σε χίλια άτομα και μόλις τραγούδησα το "Ημερολόγιο" ο κόσμος με χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Δεν άντεξα τη συγκίνηση κι άρχισα τα κλάματα.

- Σας ευχαριστούμε Χρήστο Θηβαίε για την παραχώρηση της τόσο ενδιαφέρουσας συνέντευξης, όπως και για τη συμμετοχή σας στη φετινή κριτική επιτροπή των Ποιητικών Αγώνων μας. Θα σας περιμένουμε τον Οκτώβρη, στην Τελετή Απονομής Βραβείων.
- Ανευ απροόπτου, θα είμαι εκεί. Σας ευχαριστώ κι εγώ και σας συγχαίρω για τις όμορφες δραστηριότητές σας.