Ανθρωποι και... ζώα

«Το κάθε τι που ζει είναι ιερό»
(Φίλιππος Σέραρντ)

Αναρωτιέμαι συχνά πως είναι δυνατόν να φέρονται οι άνθρωποι με τόση αναισθησία, με τόση απερισκεψία και τόση σκληρότητα προς το περιβάλλον τους και μάλιστα προς τα ζωντανά πλάσματα. Δυστυχώς, ελάχιστοι άνθρωποι σήμερα μπορούν να συνειδητοποιήσουν και να νιώσουν την ιερότητα της ζωής του κάθε ζώου. Απλώς, στις καλύτερες περιπτώσεις, τα «θρέφουν», τα χρησιμοποιούν και ίσως τα... γελοιοποιούν. Στις άλλες περιπτώσεις, μπορεί να τα βασανίζουν, ακόμα και να τα «εκτελούν»! Δυστυχώς, η αγάπη σπανίζει!

ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΟΦΙΛΙΑ
Η αληθινή ζωοφιλία είναι αγάπη για τα ζώα, χωρίς διακρίσεις και χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς υπερβολές και χωρίς υστερία. Αλλά δεν είναι ζωόφιλοι (ή φιλόζωοι) αυτοί που βλέπουν τα ζώα σαν κάτι άλλο απ' αυτό που είναι και δε σέβονται τη φύση τους. Δεν αγαπάς ένα ζώο όταν το φυλακίζεις, ούτε αγαπάς ένα ζώο, ένα σκυλάκι για παράδειγμα, όταν το πας στο... κομμωτήριο σκύλων ή του φοράς πουλοβεράκι, κοκαλάκια και άλλες βλακείες.

Μιλήσαμε με τον κτηνίατρο κ. Γιώργο Στέκα, που είναι υπεύθυνος του Κτηνιατρείου Ψαχνών και του ζητήσαμε να μας πει την άποψή του για το θέμα: «Πράγματι, η έννοια της ζωοφιλίας είναι κάπως παρανοημένη. Θυμάμαι μια κυρία στη Βόρεια Εύβοια που μάζεψε γύρω στα 30 σκυλιά στην αυλή της, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να τα ταΐζει και τα σκυλιά υπέφεραν και μέρα-νύχτα γάβγιζαν από την πείνα. Ευτυχώς που κάποιοι γείτονες φρόντισαν μερικά, σώζοντάς τα από το βάσανό τους. Καλύτερα, λοιπόν, να μην ήταν 'ζωόφιλη' η κυρία».

Για το πρόβλημα των «αδέσποτων», ο κ. Στέκας πιστεύει ότι «από ορισμένες ζωοφιλικές οργανώσεις γίνονται φιλότιμες προσπάθειες. Το κυριότερο είναι ότι προσπαθούν να μάθουν το μέσο Έλληνα να σέβεται τα ζώα. Επίσης, περιθάλπουν άρρωστα ζώα και, όταν επιβάλλεται, στειρώνουν τα αδέσποτα».

Πιθανότατα κάποιοι να υποστηρίζουν ότι, αντί να ασχολούμαστε με τα ζώα, θα έπρεπε να ασχολούμαστε με τον πόνο των συνανθρώπων μας. Αλλά το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Συμφωνώντας με τον κ. Στέκα, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι «δεν είναι δυνατόν να είσαι φιλάνθρωπος αν δεν είσαι φιλόζωος. Μόνο όσοι σέβονται τα ζώα, σέβονται και τους συνανθρώπους τους!».

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ... «ΦΟΛΕΣ»
Στις μέρες μας, το ανατριχιαστικό φαινόμενο της εξόντωσης των ζώων με δηλητήρια έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. «Συνηθίζεται» μάλιστα η μαζική ζωοκτονία στις πόλεις, σε πάρκα και σε οργανωμένα καταφύγια ζώων. Είναι βλέπετε η εξέλιξη, ο πολιτισμός της εποχής μας!

Οι δολοφόνοι των ζώων χρησιμοποιούν πολύ συχνά φυτοφάρμακα (που περιέχουν οργανοφωσφορικά και άλλα στοιχεία). Παλιότερα χρησιμοποιούσαν περισσότερο τη στρυχνίνη. Για τις φόλες που ρίχνουν στις γάτες, προτιμούν τα ποντικοφάρμακα, που είναι πολλά και φτηνά ενώ κατά περιόδους, μπορεί και να τα μοιράζουν δωρεάν οι δήμοι. Αυτή η ενέργεια σηκώνει πολλή συζήτηση! Τα ποντίκια, ως γνωστόν, αυξάνονται όταν βρίσκουν τροφή (βρώμα δηλαδή) κι όταν δεν υπάρχουν γάτες, ο φυσικός τους εχθρός. Σκεφτείτε, λοιπόν, τον παραλογισμό ακόμα και των διοικούντων...

Τα δύστυχα ζώα, όταν φάνε τη δηλητηριασμένη τροφή, νιώθούν αφόρητους πόνους, ως να πεθάνουν. Εμφανίζουν σιελόρροια, μυϊκό τρόμο, σπασμούς, διάρροια, αδυναμία στήριξης, κατάκλιση. Έτσι πεθαίνουν, σφαδάζοντας από τον πόνο.

Μπορεί να σωθεί ένα δηλητηριασμένο ζώο, μόνο αν το βοηθήσουμε αμέσως, πριν απορροφηθεί το δηλητήριο και διαλύσει τα εσωτερικά του όργανα - αλλιώς είναι μάταιη κάθε βοήθεια. Αν του δώσουμε έγκαιρα αλατόνερο ή γάλα με αλάτι, θα προκληθεί εμετός που θα βγάλει το δηλητήριο από το στομάχι. Εμετό προκαλεί και η απομορφίνη, ενώ άλλο αντίδοτο είναι η βιταμίνη Κ, που κι αυτό πρέπει να χορηγηθεί αμέσως. Μακάρι να είναι δυνατή η έγκαιρη μεταφορά του ζώου στο Κτηνιατρείο.

Όπως και να γίνει, δεν ξεχνιέται ποτέ η εικόνα ενός αθώου σκύλου που έχει φάει φόλα. Στα μάτια μου έχω την εικόνα μιας «μάζας» ζώου που συσπάται και τραντάζεται από τον πόνο. Στ' αυτιά μου έχει μείνει ένα βαθύ μούγκρισμα, μια ανατριχιαστική βουή μέσα από τα σωθικά του ζώου, να μου θυμίζει πάντα το «μεγαλείο» της ανθρώπινης αναισθησίας και παραφροσύνης.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Αρκετοί άνθρωποι νομίζουν ότι η συμπεριφορά των ζώων είναι απρόβλεπτη και τα θεωρούν επικίνδυνα, γι' αυτό έχουν αρνητική προκατάληψη απέναντί τους. Πράγματι, ένας σκύλος μπορεί να γαβγίσει, μπορεί και να δαγκώσει. Όχι, όμως, χωρίς λόγο, όχι γιατί είναι... κακός! Ας ακούσουμε τι έχει να μας πει γι' αυτό το θέμα η κ. Αργυρώ Γιαννακού, γιατρός του Κτηνιατρείου Ψαχνών:

«Το να γαβγίσει ένα ζώο ή και να δαγκώσει, δεν σημαίνει ότι το ζώο είναι άγριο και επικίνδυνο. Εμένα έχει τύχει να με γαβγίσει ή να με δαγκώσει κάποιο ζώο στο ιατρείο, ζώο που έχει μεγαλώσει με αγάπη, μέσα σε οικογένεια ανθρώπων που δεν το παραμέλησαν ούτε του φέρθηκαν άσχημα. Είναι, όμως, τόσο απλό και τόσο φυσικό! Το ζώο αντιδρά μ' αυτόν τον τρόπο όταν πονάει ή όταν φοβάται. Είναι μια αντίδραση άμυνας και τίποτε άλλο. Επίσης, και τα σκυλιά και οι γάτες, δείχνουν μια επιθετικότητα όταν έχουν γεννήσει και αντιληφθούν ότι κάποιος πάει να τους πειράξει τα νεογέννητα. Τι πιο φυσιολογικό; Πάντως, μπορείς να διαβάσεις τα μάτια του ζώου, να δεις την παράκληση, την ικεσία για βοήθεια όταν πονά. Και μπορείς πάλι να δεις καθαρά την ανακούφιση και την ευγνωμοσύνη του όταν το βοηθάς».

Είναι ευχάριστο να βλέπεις ανθρώπους να νοιάζονται για τα ζώα, μόνο που όσοι έχουν ζώα σπίτι τους οφείλουν να γνωρίζουν και κάποια βασικά πράγματα για τη σωστή φροντίδα τους. Κατά την κ. Γιαννακού, «Πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Ένα σκύλο πρέπει να τον βγάζουμε καθημερινά βόλτα κι όχι να τον έχουμε συνέχεια αλυσοδεμένο. Πρέπει να ταΐζουμε τα ζώα μας με τη σωστή τροφή, γιατί έχουν ανάγκη από θρεπτικές ουσίες, ώστε να είναι υγιή και να έχουν καλή ανάπτυξη. Τα μακρότριχα ζώα χρειάζονται βούρτσισμα. Ο σκύλος χρειάζεται μπάνιο τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Αν γίνονται αυτά τα βασικά, το ζώο θα είναι υγιές, χαρούμενο και φιλικό. Υπάρχουν, βέβαια, και φυλές σκύλων που είναι πιο «άγριες» από άλλες, όπως τα Ροντβάιλερ. Δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποί τους δίνουν τέτοια «εκπαίδευση», που τα μετατρέπουν σε σκύλους-φονιάδες. Αυτοί οι άνθρωποι διοχετεύουν στα ζώα και μέσω αυτών εκδηλώνουν τη δική τους επιθετικότητα και αντικοινωνικότητα».

Η κτηνίατρος κ. Γιαννακού μας μίλησε και για ένα περιστατικό με αδέσποτο σκύλο, ο οποίος τέλη Σεπτέμβρη με αρχές Οκτώβρη περιπλανιόταν στα Ψαχνά, νηστικός και θλιμμένος. Ήταν ένα πανέμορφο λυκόσκυλο, που εμφανίστηκε και στην αυλή του σχολείου μας μια μέρα και είχε τότε δαγκώσει ή μάλλον γραντζουνίσει ελαφρά το χέρι ενός μαθητή που τον προκαλούσε. Μετά από λίγες μέρες ο σκύλος εμφανίστηκε στο ΤΕΙ Ψαχνών. Τα υπόλοιπα τα μαθαίνουμε από την κ. Γιαννακού:

«Εκεί στο ΤΕΙ, οι φοιτητές τον τάιζαν το σκύλο, τον χάιδευαν κι ήταν πολύ φιλικός. Αλλά ένα βράδυ τρόμαξε από κάποιο παιδί και το δάγκωσε. Μέχρι και οι εφημερίδες έγραψαν το γεγονός. Όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα, αυτόν το σκύλο τον είχε φύλακα κάποιος Αθηναίος στο εξοχικό του το καλοκαίρι κι όταν έφυγε και δεν τον χρειαζόταν άλλο, τον άφησε ελεύθερο, στην τύχη του. Ύστερα από αυτά, τον υιοθέτησε ένας συμπολίτης μας και είναι τώρα μια χαρά, ούτε πεινάει ούτε φοβάται. Ο φόβος είναι που οδηγεί τα ζώα στην επιθετικότητα». Τους ανθρώπους, άραγε, τι;

Της Αγγελικής Στέκα