Το πορτρέτο ενός ζωοκτόνου

Όλοι οι ζωοκτόνοι έχουν κοινά χαρακτηριστικά, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Αυτά τα ανθρωποειδή ζουν ανάμεσά μας αλλά είμαστε ανυποψίαστοι για τη διαστροφή τους, επειδή είναι πολύ επιτήδειοι στην απόκρυψή της και δρουν πάντα βάσει οργανωμένου σχεδίου, όπως άλλωστε ο κάθε ψυχρός εγκληματίας.

Είναι τόσο παράφρονες, ώστε αυθυποβάλλονται ότι προφέρουν θεάρεστο έργο στην κοινωνία. Σκορπούν το θάνατο, σκορπώντας «φόλες», δηλαδή κομμάτια κρέατος ή ψάρια βουτηγμένα σε δηλητήριο, αλλά και θρυμματισμένα γυαλιά μέσα σε κιμά.

Δεν αφήνουν ίχνη κι είναι δύσκολο να συλληφθούν επ' αυτοφώρω. Μόνο αν τους παρακολουθεί κανείς, μπορεί να έχει κάποια στοιχεία. Πάντως, αν στη γειτονιά σας βλέπετε κάθε τόσο νεκρά ζώα, γάτες και σκύλους κυρίως, να είστε βέβαιοι ότι κοντά σας κατοικεί ένα... τέρας!

Αυτό το τέρας είναι «άνθρωπος» θρασύδειλος και υστερόβουλος, είναι ρουφιάνος και χαιρέκακος, κρυψίνους, φιλάργυρος και μίζερος.

Προσέξτε, γιατί τα πάει πάντα καλά με τις «αρχές» και έχει πάντα πολιτικό «μέσον».

Προσέξτε, γιατί είναι γλείφτης και ύπουλος.

Κοιτάξτε τον καλά! Δεν έχει χαμογελάσει ποτέ, παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να γελάσει προκλητικά και αγενέστατα. Ούτε έχει ποτέ δακρύσει, ούτε και ντραπεί.

Είναι συνειδητός φασίστας, ρατσιστής και μισάνθρωπος, αλλά και «καλός χριστιανός».

Σε κάθε ευκαιρία, επαίρεται για την ευμάρειά του και φουμιέται ότι είναι άψογος νοικοκύρης και οικογενειάρχης.

Στο δρόμο βαδίζει με υπολογισμένες κινήσεις, σαν κουρντισμένος, κι όταν σου λέει «καλημέρα» είναι σαν να σε βρίζει.

Τα καλογυαλίζει τα παπούτσια του, αλλά τη μύξα του τη φυσάει όπου βρει, αρκεί να μην τον βλέπουν.

Δεν διαβάζει καθόλου, μόνο τηλεόραση βλέπει και τη μουσική την απεχθάνεται.

Με τους γείτονες αποφεύγει να έχει σχέσεις. Η αυλή του είναι αμπαρωμένη, με ψηλή μάντρα και κάγκελα.

Συνέχεια γκρινιάζει για τον καιρό και κατακρίνει για κάθε τι τη νεολαία.

Είναι συνεχώς απασχολημένος, δήθεν μαστορεύει και κάνει όσο περισσότερο θόρυβο μπορεί τις πιο ακατάλληλες ώρες.

Τα μόνα ζώα που ανέχεται είναι αυτά που σφάζει για να τα φάει.

Αν συναντήσει στο δρόμο ζώο ελεύθερο, κάνει τάχα πως δεν το βλέπει. Αν τύχει και μιλούν σε μια παρέα για ζώα, κάνει τον αφηρημένο. Αν, όμως, ακούσει να λένε για ποντίκια, τότε ενθουσιάζεται και δηλώνει με καμάρι ότι έχει όλων των ειδών τα ποντικοφάρμακα στην αποθήκη του.

Τα μάτια του έχουν μονίμως μια παράξενη γυαλάδα και τ' ανοιγοκλείνει συνέχεια, νομίζοντας ότι έτσι κρύβει το βαθύτερο σεξουαλικό του πρόβλημα και την ανωμαλία του.

Τα χέρια του είναι πάντα κρύα και κάπως παραμορφωμένα τα δάχτυλα. Αν τα κοιτάξεις πιο προσεκτικά, θα δεις ότι στάζουν αίμα. Γι' αυτό πάει κάθε τόσο και τα πλένει, νομίζοντας ότι θα καθαρίσουν κάποτε. Μάταια όμως!

Δεν ξέρει ότι υπάρχει και Θεία Δίκη, που δεν ξεγελιέται κι αργά ή γρήγορα θα τον αναγνωρίσει απ' αυτό το ανεξίτηλο αίμα θα τον αναγνωρίσει.

Εσείς, μήπως ήδη τον αναγνωρίσατε;
Δ.Μ.