Η άλωση της πόλης

Μια ιστορική επέτειος είναι ημέρα νεκρών. Δεν είναι όμως ημέρα νεκρή. Η 29η Μαΐου παραμένει για το γένος μια ανοιχτή πληγή. Μια πληγή από την οποία βγαίνει ζωή. Από το αίμα που χύθηκε εκείνη την αποφράδα ημέρα του 1453 ξεπήδησε ένας καινούργιος κόσμος. Βγήκαμε εμείς, βγήκαν οι Βούλγαροι, βγήκαν οι Σέρβοι, οι Αλβανοί. Ένας καινούργιος κόσμος που ωστόσο διατηρεί τη βυζαντινή φύτρα του. Η βυζαντινή καταγωγή δένει όλους τους λαούς της Χερσονήσου του Αίμου. Γι' αυτό η άλωση της Πόλης δεν θα έπρεπε να τιμάται μόνο από εμάς τους Έλληνες αλλά από όλους τους γείτονές μας, μαζί με εμάς.

Έτσι η ιστορική μνήμη θα γινόταν ζύμη μιας νέας πολιτικής, μιας πολιτικής που θα ένωνε, δε θα χώριζε. Και που θα έκανε την Τουρκία να πάψει να είναι απειλή και να γίνει συνεργάτης. Μπορεί η ιστορία να μας χωρίζει. Η γεωγραφία μας ενώνει. Οι Τούρκοι μπορεί να κρατούν το έδαφος της Πόλης. Εμείς κρατάμε το πνεύμα και την ψυχή της και συνεχίζουμε την πολιτική και πολιτιστική παράδοσή της. Η Πόλη δεν είναι εκεί, είναι εδώ. Εδώ υπάρχει η ψυχή της. Η εθνική μας επιβίωση θα εξαρτηθεί από το πόσο θα κρατήσουμε «στητή και ολόρθη» όπως λέει ο Εθνικός μας ποιητής, την ψυχή αυτή.

Πρέπει να κρατάμε ψηλά τα Αγια της φυλής (με την έννοια του Γένους) κι όχι να ρίχνουμε τροφή κυνών τα «άγια τοις κυσί». Γιατί έτσι θα γίνουμε τροφή κυνών και γαλών. Περίγελος «παλιόψαθα» των Εθνών που λέει και ο Μακρυγιάννης.
Αλέκος Α. Φραγγιάς