Οι Ολυμπιακοί αγώνες άλλοτε και τώρα

Το Ολυμπιακό πνεύμα, το πνεύμα της ευγενικής άμιλλας, γεννήθηκε στη χώρα του φωτός και του πολιτισμού, την Ελλάδα. Οι προγονοί μας θεωρούσαν ιδανικό άνθρωπο τον «καλό καγαθό», αυτόν που είχε σύμμετρα αναπτύξει το σώμα και το πνεύμα του. Και οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν η εκδήλωση αυτού του ιδανικού. Στην κοιλάδα του Αλφειού, μέσα στο ιερό άλσος γίνονταν στην αρχαιότητα κάθε τέσσερα χρόνια οι Ολυμπιακοί αγώνες, ήταν αγώνες Πανελλήνιοι, που ένωναν, στη διάρκεια τους, όλες τις ελληνικές πόλεις, ακόμα κι αν οι σχέσεις τους ήταν εχθρικές. Οι πόλεμοι σταματούσαν, παντού γινόταν ειρήνη και οι αθλητές αγωνίζονταν όχι για υλικά αγαθά, αλλά για ένα στεφάνι ελιάς. Ήταν μεγάλη τιμή για μια πόλη ένας Ολυμπιονίκης. Ήταν ο άνθρωπος που συγκέντρωνε το θαυμασμό και την εκτίμηση όλων. Το όνομα του και το όνομα της πόλης του γραφόταν σε αναμνηστικές στήλες στο άλσος της Ολυμπίας.

Οι αγώνες της Ολυμπίας, όπως και οι άλλοι πανελλήνιοι αγώνες, είχαν μεγάλη σημασία για τη διατήρηση και τη συνοχή του Ελληνισμού. Κάθε πόλη ήταν και ένα ξεχωριστό κράτος, τους ένωναν, όμως, τους Έλληνες η κοινή γλώσσα, η κοινή καταγωγή, η κοινή θρησκεία. Κι όσες διαφορές κι αν είχαν μεταξύ τους, δεν έπαψαν να ενώνονται μπροστά στους κοινούς κινδύνους, να αισθάνονται υπερηφάνεια για την καταγωγή τους και υπεροχή απέναντι στους άλλους λαούς. Γι αυτό και στους αγώνες τους γίνονταν δεκτοί μόνον Έλληνες κι ο συναγωνισμός τους ήταν ευγενής.

Σιγά - σιγά όμως, με τη ρωμαϊκή κατάκτηση και με την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι αγώνες έπεσαν σε παρακμή και τελικά σταμάτησαν εντελώς. Για πολλούς αιώνες, το ολυμπιακό φως έπαψε να χύνει τη λάμψη του. Ώσπου το 1896, με την πρωτοβουλία του Γάλλου βαρώνου ντε Κουμπερτέν, αποφασίστηκε η αναβίωση των ολυμπιακών αγώνων, σαν αγώνων διεθνών. Για πρώτη φορά, το 1896 οι αγώνες έγιναν στην Αθήνα. Ήταν μια ένδειξη τιμής για την Ελλάδα. Από τότε και μέχρι σήμερα γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια οι ολυμπιακοί αγώνες σε διάφορες πόλεις του κόσμου και είναι το σημαντικότερο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός. Στην Ολυμπία γίνεται μια σεμνή τελετή, ανάβεται η ιερή φλόγα και μεταφέρεται από αθλητές εκεί που θα γίνουν οι αγώνες.

Έχουν όμως σήμερα οι Ολυμπιακοί αγώνες τη σημασία που είχαν στην αρχαιότητα; Γίνεται κατορθωτό να σταματήσουν τους πολέμους; Αγωνίζονται οι αθλητές μόνο για ένα στεφάνι ελιάς; Ή μήπως αγωνίζονται για την διαφήμιση - προώθηση των προϊόντων των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίοι είναι χορηγοί τους, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε πειραματόζωα με τη χρήση των αναβολικών; Σήμερα όταν σε κάποια πόλη γίνονται οι ολυμπιακοί αγώνες που τις παρακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο από τα τηλεοπτικά δίκτυα, κάπου αλλού οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται.

Το Ολυμπιακό πνεύμα, μ' όλη τη λάμψη του, δεν μπορεί να διαλύσει τα σκοτάδια του μίσους από την ανθρωπότητα. Χρειάζεται πολύς αγώνας ακόμη για να διαδοθεί η ουσιαστική Ολυμπιακή ιδέα, σαν ιδέα αδελφοσύνης και ειρήνης ανάμεσα στους λαούς.

Μια ειρήνη διαρκή που θα αποτελεί προϋπόθεση της ευημερίας και προόδου των ατόμων και λαών και όχι μια ειρήνη που να θεωρείται σαν διάλειμμα ανάμεσα σε ταραγμένες περιόδους.