Η Ιεροσύνη έδρασε πάντοτε στην ιστορία του λαού του Θεού, σαν μέτρο φανερώσεως της Χάριτος, Δυνάμεως και Ενέργειας του Θεού.

Η δράση της ιεροσύνης στον κόσμο αρχίζει με τη δημιουργία του ανθρώπου και είναι η σχέση του Θεού με το αυτεξούσιο πλάσμα Του, που το ζωοποιεί, το αγιάζει, το φωτίζει, το χειραγωγεί προς «το καθ' ομοίωσιν».

Ο ιερέας είναι μία ύπαρξη που σε κάθε στιγμή προσφέρει ελεύθερα και αβίαστα τον εαυτό του τη θυσία. Είναι ολόκληρος μια ζωντανή, λογική θυσία. Θυσία των προτιμήσεων των κλίσεων. Της ζωής της ίδιας αν το καλέσει η ανάγκη. Θυσία στο βάθος της ψυχής, νεκρώνοντας τα πάθη του.

Ο ιερέας πρέπει να διαθέτει μεγάλο ηρωισμό. Να ζει αδιάκοπα φορτωμένος το σταυρό. Είναι η κεφαλή της φάλαγγας της ενορίας του. Εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές αρχίζουν να τον βλέπουν σαν οδηγό. Παντού έχει χρέος να σκορπίζει «ευωδία Χριστού».

Κάθε λεπτό της ζωής του και μια ολοπόρφυρη σταγόνα αίμα ποτίζει τον ανηφορικό μονοπάτι του.

Σταγόνα αίμα η περιπλάνησή του στα δύσβατα χαντάκια της σύγχρονης ζωής, για να βρει το χαμένο πρόβατο.

Σταγόνα αίμα οι μακριές προσευχές στο λιθόστρωτο μιας εκκλησιάς ερημωμένης.

Σταγόνα αίμα το πολύωρο κλείσιμο στο εξομολογητήριο, μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και στην οδύνη του τοκετού της μετανοίας.

Σταγόνα αίμα οι συχνές επισκέψεις σ' αυτούς που βασανίζονται απ' οποιαδήποτε αρρώστια, για να κερδίσει τις ψυχές τους και να τις ετοιμάσει για το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας.

Σταγόνα αίμα η αδιαφορία του περιβάλλοντος, οι περιφρονήσεις, οι ειρωνείες, οι συκοφαντίες των εχθρών της πίστης μας.

Σταγόνα αίμα η απουσία κατανόησης από κείνους που τους περίμενε να σταθούν στο πλευρό του και να τον στηρίξουν στο δύσκολο αγώνα του.

Η ζωή του ιερέα είναι σπονδή αίματος. Όμως πόση χαρά, πόση γλυκύτητα μέσα σ' αυτή τη θυσία. Οι άλλοι άνθρωποι βλέπουν το σταυρό, μα δεν μπορούν να διακρίνουν τη χαρά και τη χάρη, που προσφέρει ο σταυρός σ' όσους τον σηκώνουν με πρόθυμη διάθεση.

Ο ιερέας λοιπόν πάντοτε στο πλευρό μας. Πατέρας μετά τον ουράνιο πατέρα. Δάσκαλος της ευσεβείας, χορηγός των θείων δώρων, που απορρέουν απ' το Σταυρό του Κυρίου μας.

- Την πρώτη μέρα που ανοίξαμε τα μάτια μας στον κόσμο, ο ιερέας έσπευσε κοντά μας, για να ευλογήσει την είσοδό μας στην παρούσα ζωή.

- Μόλις συμπληρώθηκαν οι πρώτες σαράντα μέρες, η γλυκιά μητέρα, κρατώντας μας στην αγκαλιά της, έτρεξε στο Ναό του Θεού. Εκεί μας απίθωσε με εμπιστοσύνη στ' αγιασμένα χέρια του ιερέα, να μας ευλογήσει.

- Ύστερα ακολούθησε το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η συμμετοχή μας στην Τράπεζα της Βασιλείας του Θεού.

- Αρρωσταίνουμε; Ο ιερέας τρέχει στο κρεβάτι του πόνου μας και με το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου ικετεύει τον Παντοδύναμο ιατρό των ψυχών και των σωμάτων για τη δική μας ανάρρωση.

- Αμαρτάνουμε; Σ' αυτόν τρέχουμε, για να εξομολογηθούμε το κρίμα μας και να πάρουμε την άφεση με την δική του ικεσία για να συμμετάσχουμε καθαροί στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

- Έρχεται η στιγμή, που ο καθένας θεμελιώνει το καινούριο του σπίτι και δημιουργεί την οικογένειά του. Πάλι ο ιερέας θα ευλογήσει το μυστήριο.

Κι αυτές οι παροχές, οι τόσο πλούσιες και ευλογημένες θα συνεχιστούν μέχρι το τέρμα της ζωής αυτής. Λίγο πριν υπογράψουμε το αμήν το τελευταίο στη ζωή μας, ο ιερέας θα μας μεταδώσει Σώμα και Αίμα Χριστού, εις νήψιν ψυχής, εις άφεσιν αμαρτιών και εις αρραβώνα της μελλούσης ζωής και βασιλείας.

Και αφού κλείσουμε τα μάτια μας, ο ιερέας θα συνοδεύσει το σώμα μας στην τελευεταία γήινη κατοικία μας και θα δεηθεί με θερμή ικεσία, να κατατάξει ο κύριος την ψυχή μας «εν χώρα ζώντων».

Πόση πνοή, πόση θεία χάρη δεν διοχετεύει στη ζωή μας ο ιερέας.

Είχε επομένως απόλυτα δίκιο μια πιστή κι αφοσιωμένη ψυχή, που χάραξε με τρεμάμενο από συγκίνηση χέρι στο ατομικό της ημερολόγιο. «Ω, πόσο αγαπώ τους ιερείς! Όταν αντικρίζω τα χέρια τους και σκέφτομαι ότι μ' αυτά έχουν αγγίξει τον Ιησού, την ώρα, που τέλεσαν τη Θεία Λειτουργία γεμίζουν δάκρυα. Θα 'πρεπε να ασπαζόμαστε με πολλή ευλάβεια το χέρι τους. Χωρίς αυτούς τι θα γινόμασταν; Καθώς μπαίναμε στη ζωή, ποιος θα μας έκανε παιδιά του Θεού και της Εκκλησίας; Αμαρτωλοί, μετανιωμένοι, σε ποιον θα καταφεύγαμε, για να μας χαρίσει τη συγνώμη; Λιπόθυμοι απ' το μόχθο και την πάλη, σε ποιον θα τρέχαμε για να μας δώσει τον «άρτο της ζωής»; Καθώς θα πεθαίναμε, ποιος θα έστεκε κοντά μας, όργανο του Θεού, για να μας μπάσει στην αιώνιο Βασιλεία; Ο ιερέας είναι για μας ταυτόχρονα πατέρας, μητέρα, αδελφός, αδελφή, γιατρός, φίλος, κριτής, υπερασπιστής. Αγωγός που μεταφέρει την αγάπη και τους οικτιρμούς του Θεού σε μας.

Σε σέβομαι, σε ευλαβούμαι, ιερέα του Θεού. Είσαι ότι πιο υπέροχο υπάρχει στη γη. Είσαι μια ευλογία, όταν μας πλησιάζεις σαν σταλμένος του καλού Θεού. Μια συμφορά όταν φεύγεις. Μείνε σε παρακαλώ μαζί μας.

Ο ιερέας πονάει με τον πονεμένο. Χαίρεται με τον ευτυχισμένο. Κλαίει με τον πικραμένο. Προσεύχεται με τον ικέτη. Συμπορεύεται με τον οδοιπόρο. Δρασκελίζει την πύλη του ουρανού μαζί με το άγιο.

Ένας γνήσιος λειτουργός του Θεού βιώνει αυτό, που εξομολογείται ο απόστολος Παύλος καθώς χαράζει τη δεύτερη θεόπνευστη επιστολή του προς τους Κορινθίους. «Εγενόμην τοις ασθενέσιν ως ασθενής, ίνα τους ασθενείς κερδίσω, τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω».
Ιερέας π. Ευάγγελος Πράγιας

	Επόμενo άρθρo  »