Οδοιπορικό στη Στενή του 1963-64, από το λογοτέχνη Γιάννη Αναστασόπουλο

Φιλοξενούμε σήμερα το κείμενο του λογοτέχνη Γιάννη Αναστασόπουλου, ο οποίος είχε επισκεφθεί τη Στενή το 1963 και δημοσίευσε τις εντυπώσεις του στο Πανευβοϊκό Βήμα εκείνη την εποχή, πριν σαράντα και πλέον χρόνια.

Ότι στα χωριά μας φυσά άνεμος προόδου και δημιουργίας δε χωρά συζήτηση. Πριν από λίγα ακόμη χρόνια το χωριό είχε, στη γλώσσα των μεγαλουπόλεων, μια μειωτική σημασία, σαν μια μετριότητα πάνω στην ποιότητα της ζωής, του πνεύματος και των αγαθών. Και η εντύπωση αυτή εξακολουθούσε να υπάρχει εφ' όσον στα Κέντρα συγκεντρώνονταν το μεγαλύτερο μέρος προσοχής και δυνάμεων μια και -εκεί- οι ευκαιρίες προόδου ήσαν περισσότερες παρά στο χωριό.

Στα χρόνια μας, όμως, έχει σχεδόν ξεφτίσει αυτή η εντύπωση περί χωριού. Το ξάπλωμα της συγκοινωνίας τα μέσα επικοινωνίας (ράδιο, εφημερίδες, κινηματογράφος) έχουν αντικαταστήσει τη μακρόχρονη αυτή εντύπωση των μεγαλουπόλεων και, το βασικότερο, έσβησαν από τη σκέψη των ανθρώπων του χωριού το αίτημα της μετριότητας. Με δυο λόγια δηλ. τα χωριά μας ξύπνησαν για καλά.

Γι' αυτό τους όμως το ξύπνημα δώσαν τα χέρια κι εργάστηκαν ακούραστοι, για χρόνια, δυο μεγάλοι εργάτες του τόπου μας. Ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού και η Ελλ. Περιηγητική Λέσχη. Θαρρείς κι έχουν ο καθένας τους από μια μαγική βέργα κι ό,τι αγγίξουν αποκτά αξία, γίνεται σπουδαίο, διεκδικεί! Μοιάζουν δηλαδή -οι δυο τους- μ' ένα μεγάλο φυσερό που το δουλεύουν χέρια Θεού και που φυσά για ανέμους πρόοδο, εξέλιξη, δημιουργία και αγάπη για τον πάσα τόπο. Κάθε χωριό που το φυσούν τέτοιοι αγέρηδες ξυπνά προς το φως, σκιρτάει από δημιουργική επιθυμία και αρχίζει να γεννοβολάει πλούσια αγαθά.

Οι δυο παρά πάνω εργάτες δεν ζητάνε καμιά αμοιβή για τα κόπια τους. Ανθρώπους ζητούν που να θέλουν να μεταλάβουν απ' το πνεύμα τους, καρδιές που να χτυπούν για κάθε τι γύρωθέ τους που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Στ' αλήθεια μια παράξενη συμπλεγμένη Θεότητα είναι ο ΕΟΤ και η ΕΠΛ. Μια Θεότη που χτίζει από μονάχη τους ναούς της και γίνεται η ίδια προσκυνητής τους. Τα τάματά της είναι πάντα πλούσια και ωφέλιμα. Κι είναι καλότυχοι οι τόποι που φιλοξενούν τέτοια Θεότητα.

Τι ήταν η Στενή πριν λίγα χρόνια; Ένα χωριό μ' όλη τη σημασία που σου δίνει η Πρωτεύουσα. Έφτασαν όμως μερικοί χωριανοί της για να τη βγάλουν από την άγνοια στο φως. Ανθρωποι που ταξίδεψαν, σπούδασαν, ζήσαν μακριά της, μετάλαβαν από το πνεύμα του Θεού - Τουρισμού, αποχτήσαν την τουριστική συνείδηση σαν κάτι ακριβό και ρίχτηκαν σ' έναν αγώνα πούχει τέρμα του το διώξιμο του τοπικιστικού πνεύματος και αντί αυτού τη φιλοξενία και προβολή των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της και την τουριστικήν της ανάπτυξη. Με τέτοια «υλικά» κατόρθωσαν να θεμελιώσουν μια σπουδαία εγγύηση για ένα καλλίτερο μέλλον.

Από τη στήλη αυτή περπατήσαμε κάποτε στη γραφική καταπράσινη Στενή χαρήκαμε τις ομορφιές της, τα δροσερά τρεχούμενα νερά της, τα παχύσκιωτα δέντρα της. Καθίσαμε στα πέτρινα παγκάκια του «Στατόρι» πούχτισε ο Γιατρός κ. Παπαγεωργίου, δροσιστήκαμε από την πηγή του Δάσκαλου κ. Δ. Γιαννούκου, ανάψαμε κερί στο νεόχτιστο Αγιο Κηρύκο - προσφορά στο χωριό από τους Αδελφούς Ιατρούς κ.κ. Παπακωνσταντίνου - γλεντήσαμε στη ισκιερή πλατωσιά με την κρυοπηγή πούχτισε ο Δικηγόρος κ. Οδ. Παλαιολόγος. Καθώς όμως γυρνούσαμε στο χωριό - θα θυμούνται οι αναγνώστες του «Π.Β.» - πέσαμε πάνω στα θεμέλια του ξενοδοχείου πούχτιζε ο Γιατρός κ. Βασίλ. Καρλατήρας. Και τότε μιλήσαμε για την σπουδαιότητα αυτού του κτιρίου, μα σήμερα θα σταθούμε περισσότερο μια και τελείωσε το χτίσιμό του.

Είναι δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος που να μη θαυμάζει τον τόπο του και να μη βρίσκει πως παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον κι ομορφιά. Ο θαυμασμός αυτός -πούχει τη ρίζα του βαθιά στο αίσθημα της αγάπης για τον τόπο της καταγωγής του- κίνησε, έσπρωξε τον κ. Καρλατήρα να μιμηθεί τους άλλους συντοπίτες του και να γίνει κι' αυτός με τη σειρά του ένας παράγων προόδου και δημιουργίας για το χωριό του.

Με το ξενοδοχείο που έχτισε ο κ. Καρλατήρας αιμοδότησε αποφασιστικά κι αποτελεσματικά τη συνολική προσπάθεια των χωριανών του. Να πάρει δηλ. η Στενή μια αξιόλογη θέση στο τουριστικό ενδιαφέρον.

Το σχέδιο του Ξενοδοχείου έγινε σύμφωνα με το πνεύμα και τις ανάγκες της εποχής μας. Η γραφικότητα κι ομορφιά του δεν έχει να ζηλέψει τίποτις από τα άλλα των μεγαλουπόλεών μας ακόμα και του εξωτερικού, χτισμένο στην κατάλληλη θέση με φόντο ένα αληθινά Ελβετικό τοπίο, η ζωγραφιά του φαντάζει όμοια διαμαντόπετρα πάνω στο δαχτυλίδι της πάνου Στενής.

Το Ξενοδοχείο «Η ΔΙΡΦΥΣ» έχει ένα ισόγειο κι έναν όροφο. Έχει είκοσι μοντέρνα κρεβάτια - καριόλες με ρουχισμό της μεγάλης Εταιρίας «Πειραϊκή - Πατραϊκή». Κάθε κρεβάτι έχει το δικό του κομοδίνο, πρίζα, πορτατίφ και κουδούνι υπηρεσίας. Κάθε υπνοδωμάτιο έχει τα δικά του καθίσματα όλα μοντέρνα σε στυλ αμερικάνικο και καμωμένα από φορμάικα. Ντουλάπες ασφαλείς και κομψές. Οι βρύσες τρέχουν σ' όλα τα δωμάτια γάργαρες νυχτοήμερα.

Το κάθε δωμάτιο φωτίζουν δύο παράθυρα με γραφικότατη θέα όξω τους. Λουτρά - Ντους με κρύα - ζεστά νερά λειτουργούν με αυτόματα ηλεκτρικά μηχανήματα SPIRAL. Καλοριφέρ παντού. Τα δάπεδα του ορόφου πετσωμένα παρκέ αστράφτουν παστρικά. Ασπρα Μωσαϊκά στολίζουν τη σάλα και το ισόγειο. Το Ξενοδοχείο έχει δικά του φωτιστικά και ψυκτικά μηχανήματα. Το λαμπρό αυτό απόχτημα για τη Στενή έχει πλούσιο χώρο, γύρω του δε πολλά «αντερείσματα» ειδικά για παρκάρισμα αυτοκινήτων, παιχνίδια βόλεϊ κλπ. Πάνω από 80 τριανταφυλλιές και διακοσμητικά άνθη φυτεύτηκαν για να πετάξουν μπόι και να συμπληρώσουν το στόλισμά του. Μηχανικοί κι εργολάβοι μελέτησαν κι έφτιαξαν καθετί που ν' αρέσει στον ξένο επισκέπτη.
Γρήγορα θα προστεθεί και ένα σύγχρονο μπαρ - εστιατόριο. Η θέση του Ξενοδοχείου «Η ΔΙΡΦΥΣ» είναι τέτοια ώστε ο πελάτης του θάχει αριστερά του την περήφανη Δίρφυ με χαμηλά της το καστανοδάσος, με το βαθύ πράσινο χρώμα του χάρμα στα μάτια, μπροστά του το ρέμα να τρέχει καθάριο, διάφανο, κι αντίκρυ του το χωριό πρόθυμο να τον σεργιανίσει στις ομορφιές του.

Η Μοναδική αυτή εκδήλωση ιδιωτικής πρωτοβουλίας ας βρει μιμητές και σ' άλλα χωριά. Από όλους μας πρέπει να προβληθεί και να υποστηριχθεί.

Δε φτάνουν μονάχα τα συγχαρητήρια.