Το ψάρεμα

Η ανάγκη έκανε τους παλιούς κατοίκους των χωριών να βάζουν ένα μέτρο στις εκμεταλλεύσεις που έκαναν στις καλλιέργειες στο δάσος, στα βοσκοτόπια. Για την τήρηση αυτών των απαγορεύσεων υπεύθυνοι ήταν όλοι, ο πρόεδρος της κοινότητας, οι σύμβουλοι, οι αγροφύλακες, αλλά και οι πολίτες.

Το ψάρεμα στα χωριά Στενή και Βούνοι επιτρεπόταν μόνο λίγες ημέρες πριν της Αγιασωτήρος. Τα ποταμόψαρα που δυστυχώς σήμερα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από τη μόλυνση του ποταμού και από το λίγο νερό, ήταν μία λιχουδιά που επιτρεπόταν μόνο μια ημέρα το χρόνο. Την ημέρα του μεγάλου πανηγυριού των Βούνων όλα τα σπίτια είχαν ψάρια στο τραπέζι τους. Και για να έχουν πάντα, επέτρεπαν το ψάρεμα μόνο μια εβδομάδα το χρόνο και χωρίς δηλητήρια. Ο σκλόμος απαγορευόταν αυστηρά.

Παραβάτες όμως στη συγκεκριμένη απαγόρευση υπήρχαν πολλοί. Ο σκλόμος (φλόμος), είναι ένα φυτό της περιοχής το οποίο όταν χτυπηθεί βγάζει γαλακτώδες υγρό. Οι ασυνείδητοι της εποχής άλλαζαν τη ροή του νερού, και παγίδευαν τα ψάρια σε λίγο νερό.

Χτύπαγαν και ανακάτευαν το δηλητήριο μέσα στο νερό. Σε λίγο ότι υπήρχε στο νερό αρχικά ναρκωνόταν. Μετά από λίγο ότι υπήρχε στο νερό πέθαινε. Ψάρια, χέλια, νεροχελώνες, νερόφιδα, δεν έμενε τίποτα ζωντανό. Τα πρόβατα που έπιναν νερό παρά κάτω είχαν κι αυτά σοβαρά προβλήματα. Οι τρόποι που επιτρεπόταν κάποιος να ψαρέψει ήταν με το κοφίνι, την πέτρα ή την βαριά που χτύπαγαν τις πέτρες που είχαν από κάτω ψάρια ή ακόμα και με τα χέρια αφού άλλαζαν την κατεύθυνση του νερού. Τα χέλια ήταν δυσκολότερο ψάρεμα γινόταν μόνο με τα χέρια χρησιμοποιώντας μάλλινο πανί για να μην γλιστράνε. Το ίδιο πανί το χρησιμοποιούσαν για να τα γδάρουν αρχίζοντας από το κεφάλι. Τα καβούρια επιτρέπονταν όλο τον καιρό μιας και υπήρχε αφθονία.