Για τη Δίρφη που σας έσωσε

Με τον Ανδρέα Ρουμελιώτη

Τι κερδίζουμε, δηλαδή, που σας σώσαμε και δεν θαφτήκατε κυριολεκτικά στο χιόνι; Αν δεν ήταν η Εύβοια με ασπίδα τη Δίρφη της να ανακόψει τον χιονιά από τη Σιβηρία, θα' ταν δυο μέτρα το χιόνι που θα πλάκωνε το Λεκανοπέδιο. Και ποιος θα σας ηρεμούσε μετά την υστερία που θα παθαίνατε...

Σας σώσαμε!

Πρέπει να'χουμε τουλάχιστον κάποια αντισταθμιστικά οφέλη; Μια επιβράβευση, βρε αδελφέ! Να γίνει πάνω απ' τη Στενή, στην κορυφή της Δίρφης, δίπλα στο καταφύγιο, ένα σύγχρονο χιονοδρομικό κέντρο με υποστήριξη ξενοδοχειακών μονάδων. Αυτό ζητάμε!

Με το που θα τελειώσει (σε 500 χρονάκια προβλέπεται) ο κάθετος του ΠΑΘΕ Σχηματάρι - Χαλκίδα, απ' την Αττική οδό, σε μια ώρα και κάτι, θα μπορείς να κάνεις σκι (ή στο «χοτέλ» ξεσκί). Εκεί στην κορυφή της Δίρφης, μέσα στο δάσος με τα αιωνόβια δέντρα, τα τρεχούμενα νερά. Απ' τη μια μεριά βλέπεις τον Ευβοϊκό και απ' την άλλη το Αιγαίο. Δεν υπάρχει καταλληλότερο μέρος για ν' αποκτήσει η Αθήνα ένα σούπερ ντούπερ χιονοδρομικό.

Η δύσβατη πίσω πλευρά του όρους Δίρφη κρύβει έναν επίγειο παράδεισο. Χωριά που κρέμονται μες στην πυκνή βλάστηση, οι Στρόπωνες, η Λάμαρη, το Μετόχι, η Αγια-Σοφιά, τα Καλύβια, που νομίζεις ότι βρίσκονται ακόμη στη δεκαετία του 1960 και σε βγάζουν σ' ένα μοναδικό μπαλκόνι στο Αιγαίο πέλαγος.

Όσοι έχουν επιχειρήσει με τζιπ και εντούρο να την διαβούν μέσα απ' τους χωματόδρομους και τα γκρεμίδια του αντικρίζουν απέναντι τη Σκύρο, τη Σκιάθο, τη Σκόπελο, την Αλλόνησο, την Κυρα-Παναγιά. Κι αν έχει καλό καιρό, από κάποια σημεία της διαδρομής τις κορυφές του Αγίου Όρους.

Η διάσημη παραλία της Εύβοιας από την πλευρά του Αιγαίου είναι η Χιλιαδού. Στρίβεις από Νέα Αρτάκη, ανεβαίνεις στη Στενή και στο καταφύγιο στην κορυφή αρχίζει η κατεβασιά. Τα τελευταία χρόνια ο δρόμος έχει ασφαλτοστρωθεί. Φτιάχτηκαν και 5-6 ξενώνες εκεί.

Κατεβαίναμε με μηχανές και μετά με τα πόδια στη Χιλιαδού μια τρελοπαρέα πιτσιρικάδων στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Εκεί, στην άκρη αριστερά, επηρεασμένοι απ' τα σωματεία «Πρωτόπλαστοι» και «Αδάμ και Εύα», στήσαμε με σκηνές την «πλαζ των γυμνιστών». Είχαμε και μια βάρκα, τα βράδια ψαρεύαμε με πυροφάνι. Καλαμάρια. Είχαμε πάντα τσιλιαδόρους. Γιατί ερχόταν ο γνωστός βοσκός στην αρχή με το δίκαννο και μετά με καραμπίνα, ο οποίος πίστευε ότι είναι απεσταλμένος του Θεού και ότι, αφού καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, θα αποτρέψει να γίνουν εκεί τα νέα «Σοδομα και Γόμορα».

Απ' τη στιγμή που είδα τα ΤΒΠ (τεκνά βορείων προαστείων) να πατούν με το σανδαλάκι τους την τιμώμενη γη δεν ξανακατέβηκα εκεί. Πήγα Αριστερά! Στην Αγία Ειρήνη, τον Λιμιώνα και το Σαρακήνικο. Τις ωραιότερες, κατ' εμέ, παραλίες του Αιγαίου. Που διαφυλάττουν ως κόρην οφθαλμού την παρθενιά τους, διότι δεν μπορούν να φτάσουν οι βάνδαλοι με τις ρακέτες τους εκεί.

Το πιο επικίνδυνο κομμάτι οδικά είναι να περάσεις το Σαρακίνικο και να πας απ' τον Κοτσουράδη στον Βότση στη Βλαχιά. Μιλάμε για χωματόδρομο ενάμισι μέτρο στενό, από κάτω χαράδρα - γκρεμός, που αν έρθει αυτοκίνητο απ' την άλλη μεριά δεν περνάς, πάει, θα μείνεις για πάντα εκεί^ την έβαψες.

Σας σώσαμε με τη Δίρφη μας απ' τον χιονιά της Σιβηρίας. Και τι ζητάμε; Ένα καλό χιονοδρομικό κέντρο, που θα το χρησιμοποιείτε και σεις, κι έναν δρόμο περιφερειακό οποίος θα ενώνει την παραλία του Μαντουδίου με το λιμάνι της Κύμης. Με σεβασμό στο περιβάλλον να αξιοποιηθεί αυτός ο μικρός επίγειος παράδεισος στην πίσω πλευρά της Εύβοιας, το ωραιότερο μπαλκόνι στο Αιγαίο, με τις ονειρικές, παρθένες παραλίες του.

Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία