Ανταπόκριση

Δε ζω στη Στενή, όμως θα ήθελα. Ζω σε πιο πεδινά χώματα, όχι τόσο μακρινά, αλλά αρκετά μακριά για να δικαιολογώ την «Ανταπόκριση». Και οι πεδινοί έχουν μερικές απορίες αυτό το μήνα.

Και δεν είναι μήνας εύκολος. Ούτε καν για να έχεις απορίες. Κάνει πολύ κρύο, το μυαλό παγώνει, δεν κουνιέται ρούπι, θέλει αλυσίδες αλλιώς δεν παίρνει μπρος. Αν όμως είναι δύσκολος μήνας για καμπίσιους, πεδινούς και παραθαλάσσιους, τότε τι έχει να πει ένας τύπος που βλέπει τα χαράματα και τα ηλιοβασιλέματα από τη Δίρφυ;

Όσοι ξέρουν από Στενή και γενικά από τα χωριά που βρίσκεις όταν αρχίζεις και στριφογυρίζεις ανεβαίνοντας το βουνό, έχουν μια απορία τέτοιες μέρες. Πώς περνάει η ώρα εκεί πάνω, όταν έξω το τσούξιμο από τους αέρηδες δεν μπορεί να μετρηθεί σε μποφόρ και το ένα μέτρο χιόνι νιώθει μοναχικά και δεν βλέπει την ώρα να γίνει δύο και τρία;

Έχω πετύχει κάμποσες φορές τους παρουσιαστές των δελτίων καιρού να ανακοινώνουν ότι και ο φετινός χειμώνας σοβαρεύτηκε, φέροντας παράδειγμα τη Στενή και πόσο χιόνι έριξε και αν οι δρόμοι έκλεισαν και πόσα χωριά της Δίρφυς αποκλείστηκαν. Τα λένε και ξέρουν σε ποιους τα λένε. Σε όλους τους Αθηναίους που κάνουν όρεξη για χειμωνιάτικο σαββατοκύριακο στην κεντρική Εύβοια. Σαν να τους λέει ο παρουσιαστής «παιδιά, αν κινήσετε κατά Στενή μεριά, πάρτε αλυσίδες και πάλι δεν ξέρετε αν θα φτάσετε. Καλύτερα πάρτε τζιπ, μπορεί να σας βγάλει, νοικιάστε κανά ειδικό μηχάνημα της πυροσβεστικής, αγοράστε έλκηθρο αν θέλετε τόσο πολύ να πιείτε καφέ στη Στενή. Καλύτερα να αφήσετε το ταξιδάκι για την άλλη εβδομάδα, που θα μαλακώσει ο καιρός...».

Στη Χαλκίδα και στα περίχωρα, όταν κυκλοφορεί το νέο ότι έπεσε το πρώτο χιόνι του χρόνου στη Στενή, «ωραία» λέμε «έπιασε χειμώνας, αν ήμαστε τυχεροί θα ρίξει και κάνα ψιλό εδώ». Ότι χειμώνα όμως να κάνει εδώ κάτω, δεν μπορούμε να φανταστούμε τι μπορεί να κάνει στα χωριά της Δίρφης.

Κι όταν έχεις δουλειά, πρέπει να κινηθείς, πρέπει να πας, έχεις δουλειά στο κτήμα, έχεις ζώα, οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν παίρνουν ρεπό λόγω κακοκαιρίας. Τα κάνεις όλα αυτά όταν ζεις στη Στενή και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει όποιος ζει εκεί πάνω. Δεν είναι μόνο οι ομορφιές, πρέπει να είσαι σκληρός και να χεις παραπανίσια απ' ότι χρειάζεται, να ζεις στα ορεινά χωριά. Το σκεφτόμαστε αυτό και καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η ζωή ψηλά.

Εντάξει αυτά είναι τα δύσκολα και τα αρνητικά. Έχω ένα φίλο που με ρώτησε «Καλά, σταματάνε οι δουλειές, αυτό το δέχεσαι θες δε θες, δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις. Και είσαι στο σπίτι αποκλεισμένος. Δεν μπορείς να βγεις έξω ρε παιδί μου, εκτός κι αν είσαι Εσκιμώος μετανάστης. Τι κάνεις όλη μέρα στο σπίτι, στη Στενή; Δεν τρελαίνεσαι;». Αυτό που βρήκα να του πω είναι μακάρι να ήμουν κι εγώ αποκλεισμένος μια βδομάδα στη Στενή, να ηρεμήσω λίγο.

Αν κάποιος βρει τρόπο και φτάσει σε ένα σπίτι αποκλεισμένο απ' τα χιόνια και χτυπήσει την πόρτα, όποιος του ανοίξει θα έχει ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, εκτός από τα κατακόκκινα μάγουλα. Ιδιαίτερα αν είναι καμιά γριούλα, γιατί αν είναι κάποιος πιο νέος θα σου πει «με κατέστρεψε το χιόνι, δεν μπορώ να πάω στη δουλειά, τα ζώα θα μου ψοφήσουν...», κι έχει δίκιο, αλλά οι παλιοί δεν είναι τόσο γκρινιάρηδες. Πώς να το κάνουμε... Και αυτοί αν περάσανε δύσκολες εποχές.

Το να βλέπεις αισιόδοξα έναν αποκλεισμό στη Στενή είναι σαν να παίρνεις άδεια όχι μόνο από τη σημαία, αλλά από σκοτούρες και βάσανα, να μαζεύεσαι σε ένα δωμάτιο με την οικογένεια και τους φίλους, το τζάκι να καίει, τα κάστανα να μοσκοβολάνε πάνω στη σόμπα, εσύ να κάνεις τσιγάρο με τον καφέ και να βλέπεις απ' το παράθυρο το χιόνι να πέφτει. Αστο να πέφτει...
Τώρα, αυτά λέμε, εμείς, οι του κάμπου. Κατηγορείστε αν χρειάζεται, δεν ξέρουμε από πρώτο χέρι τι πραγματικά πάει να πει Γενάρης στο βουνό. Για μας θα είχε μόνο καλές στιγμές. Για τον Στενιώτη θα 'χει και πολύ δύσκολες ώρες, αλλά δεν μπορεί, Στενιώτης είναι, θα το διασκεδάσει κιόλας.

Δ.Κ.