Δίρφυς

Πατάς το πόδι σου εδώ πάνω, και δεν μπορεί, το μυρίζεσαι αμέσως... Η Δίρφυς πρέπει να ήταν σε γερές δόσεις ιερό βουνό, παλιά, όταν λάτρευαν τους μεγάλους βράχους ανάλογα με το πόσο βαθιές είναι οι χαράδρες τους, πόσο κρύα είναι τα νερά που αποδημούν με κρυστάλλινο ήχο σε πιο ξενέρωτα ισιώματα, πόσο χοντροί είναι οι κορμοί των απέθαντων δέντρων που κρύβουν τα ποτάμια και τις νεράιδες τους, πόσο μυρωδάτο είναι το θυμάρι που έχει πασπαλίσει τα χρώματα των χωμάτων.

Ιερή η Δίρφης, που ξέρει καλά τα ξόρκια της. Ξόρκια που σε προσκαλούν και δεν μπορείς να αντισταθείς, που σε καλούν να ερωτευτείς κάθε δασωμένη γωνιά του βουνού. Γενικά οι μαγικές δυνάμεις πρέπει να λύνουν και να δένουν, όταν αφήνεις τη θάλασσα και τις πεδιάδες πίσω και αρχίζεις, να ανεβαίνεις υψόμετρα και βαρομετρικά. Και αυτές οι δυνάμεις έχουν ωράριο λειτουργίας, λίγο σπάνιο και κάπως περιορισμένο. Λειτουργούν σαββατοκύριακα και αργίες.

Αυτές τις τυχερές ημέρες, τα χωριά της Δίρφυς τραβούν σα τεράστιος μαγνήτης το όμορφο μέταλλο των ανθρώπων που μένουν κοντά. Που μένουν πολύ κοντά, στις Χαλκίδες και τις γύρω τυχερές μεγαλουπόλεις σαν τα Ψαχνά. Η λιγότερο κοντά, σαν την πρωτεύουσα. Ή καθόλου κοντά, δεν έχει σημασία, μιας και το ποτάμι της Στενής, άνετα, μπορεί να ρουφήξει την Ελλάδα σε μια Κυριακή.

Όλοι θέλουν τη σαββατιάτικη μέρα της αργίας ή την κυριακάτικη της ανίας να ανέβουν με το αυτοκίνητο το βουνό, να χωθούν μέσα σε πέτρινα μονοπάτια και τις γριούλες που χαρίζουν τις χυλοπίτες και τα ακριβά μυρωδικά τους, στις πλατείες, να περιμένουν τη σειρά τους για να πιάσουν τραπέζι στις γεμάτες ορεινές καφετέριες, και μετά για γεύσεις ανεδειγμένες στα κάρβουνα. Και μετά πάλι για καφέ... Μέχρι να τους πιάσουν επ' αυτοφώρω τα ρολόγια τους και να τους βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο, απαιτώντας επιστροφή στις δουλειές και στα λοιπά της καθημερινότητας, τα λιγότερο, μαγικά.

Είτε πηγαίνουν με τη γυναίκα και τα παιδιά, είτε με την κοπελιά, είτε με τη γυναίκα του άτυχου «άλλου» που έχει μείνει για δουλειά στην πόλη, έρχονται και αναπνέουν τα διρφυακά ανώτερα στρώματα αέρα που μπορούν αφιλόκερδα να καυτηριάσουν τους εσωτερικούς τους κόσμους από μικρόβια άγχους, συνήθειας.

Είτε πηγαίνουν για πρώτη φορά, είτε το έχουν κανόνα να ταξιδεύουν κάθε βδομάδα για χωριά που χωρίζονται σε άνω και κάτω, έρχονται, παρκάρουν και καταλαβαίνουν ότι κάτι πάει καλά, κάτι πάει διαφορετικά αυτή τη μέρα, ότι θα περάσουν ωραία.

Είτε γεννήθηκαν εδώ, με τη βοήθεια της μαμής ή του φαρμακοποιού από τη Στενή, είτε γεννήθηκαν κανονικά στα νοσοκομεία του υπόλοιπου κόσμου, φτάνουν με λεωφορεία ή ακριβούτσικα ΙΧ. Φτάνουν και παίρνουν πρέφα ότι αυτό το οξυγόνο δε μπορούν να το αγοράσουν για καθημερινή χρήση αλλά θα τους δοθεί φιλόξενα αυτό το πρωί, και τη τσίκνα των κρεάτων, που θα τους τραβάει από τη μύτη, θα την απολαύσουν και θα την έχουν μαζί στα ρούχα τους μέχρι την επόμενη μπουγάδα.

Η μυστηριακή Στενή μπορεί να φτάσει τη χάρη της, παντού. Ακόμη και σε άλλες χώρες, όπως κάτι βόρειες χώρες, που έχουν τσιμπήσει μερικούς Στενιώτες και τους κρατούν εκεί με δουλειές και οικογένειες. Έχω κάτι γνωστούς που έχουν αράξει στα χιόνια της Δανίας και τα ξανθά χρώματα, αλλά παλεύουν με τις υποχρεώσεις τους για να κάνουν τις γιορτές στην σκούρα, από τα πεσμένα φύλλα, πλατεία τους. Αυτό το ψηλό βουνό μπορεί να γυρίζει πίσω και ψηλούς ανθρώπους, που χάθηκαν σε απλησίαστες, από ζωντανούς, θάλασσες. Νομίζεις ότι γυρνάνε με τον αέρα, τρέχουν στα σοκάκια γύρω από την εκκλησία, παίρνουν τις ανηφόρες και ζωντανεύουν τις οικογενειακές φωτογραφίες, που μαζεύουν σκόνη σε πατρικά που γίνανε εξοχικά.

Μ' αρέσει η Κυριακή στο χωριό ψηλά στη Δίρφυ. Σε μένα και σε πολλούς άλλους. Και προβλέπεται Χριστούγεννα Διρφυακά και Πρωτοχρονιές Στενιώτικες. Πήρα την κοπέλα μου - τη μάνα μου - και ανηφόρισα πάλι.
Δ.Μ.