Πτηνοτροφεία

Ολη την δεκαετία του '70 η πτηνοτροφία ήταν ένας ραγδαία αναπτυσσόμενος κλάδος. Η περιοχή της Δίρφης της Αρτάκης, της Μεσσαπίας, παρήγαγε τα 3/5 του λευκού κρέατος όλης της Ελλάδας. Μεγάλες πτηνοτροφικές μονάδες κάθετης παραγωγής, διοχέτευαν μόνες τους τα προϊόντα, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην Ικαρία, στη Σύμη, στην Κέρκυρα, στην Αλεξανδρούπολη, έβλεπες παντού τα φορτηγά ψυγεία και τις ευβοϊκές φίρμες. Κάθε οικογένεια είχε κι από ένα εργαζόμενο σ' αυτές τις μονάδες Κολοσσούς. Τα μικρά πτηνοτροφεία ξεφύτρωναν σα τα μανιτάρια. Μονάδες μικρές, μικρομεσαίες, καθαρά οικογενειακής εκμετάλλευσης. Κάθε χωριό είχε τέσσερις πέντε πτηνοτρόφους το λιγότερο. Όλα πήγαιναν ρολόι. Το χρήμα άλλαζε χέρια και μια κατάσταση ευμάρειας είχε δημιουργηθεί. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 αρχίζει η φθίνουσα πορεία και την δεκαετία του '90 φτάσαμε στον εκφυλισμό.

Ποιος έφταιγε; Οι παραγωγοί δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους; Η αγορά πήγαινε τόσο άσχημα;

Σταμάτησε ο κόσμος να τρώει κοτόπουλο; Η παγίδα ήταν μία και μοναδική. Ο τραπεζικός δανεισμός. Τόκοι και τόκοι υπερημερίας συν τα πανωτόκια. Υπάρχει έστω και μία επιχείρηση στο διεθνές στερέωμα που μπορεί να αντέξει επιτόκιο 35% έως 41%; Σίγουρα όχι. Ενα πολύ σκληρό οικονομικό μάθημα για το πως μπορείς να καταστρέψεις ένα ραγδαία αναπτυσσόμενο κλάδο και μία διαφαινόμενη ευημερούσα κοινωνία. Ενα ωραίο μάθημα για ένα δάνειο 2,5 εκ. δρχ. κι ενώ έχεις δώσει μετά κάποια χρόνια 25 εκ. δρ. χρωστάς ακόμα της «Μιχαλούς». Γι' αυτό το έγκλημα δεν μίλησε ποτέ κανένας. Μόνο που τα θύματα έχασαν ακόμα και τα σπίτια τους.