Τα πανηγύρια του καλοκαιριού

Κάθε χρόνο την καλοκαιρινή περίοδο σε όλες σχεδόν τις κοινότητες του Δήμου μας γίνονται πανηγύρια με αποκορύφωμα του Δεκαπενταύγουστου που γιορτάζει η Παναγία και έχουμε τα μεγαλύτερα πανηγύρια.

Το πανηγύρι για το δικό μας τόπο είναι ο πάνδημος εορτασμός προς τιμή του Αγίου και προστάτη της κάθε κοινότητας, είναι η εκδήλωση τιμής προς την εκκλησία μας, αλλά και μεγάλης χαράς και γλεντιού για τους κατοίκους, και τους επισκέπτες.

Δυο είναι τα μεγάλα γεγονότα στη ζωή μιας κοινότητας. Το ένα είναι το πανηγύρι του χωριού και το δεύτερο είναι τα Αγια Πάθη και η Ανάσταση του Ιησού, που γίνεται μέσα στην καρδιά της άνοιξης και λαμβάνει πάνδημο χαρακτήρα.

Μέρες πριν το πανηγύρι, οι νοικοκυρές καθαρίζουν τα σπίτια και τις αυλές, ασπρίζουν τους τοίχους και τα πεζοδρόμια και την τελευταία μέρα ετοιμάζουν τα φαγητά και τα γλυκά για να μη λείπει τίποτα από τους επισκέπτες.

Αλλωστε, οι επισκέπτες δεν είναι ξένοι και άγνωστοι, αλλά τα παιδιά που δουλεύουν στην πόλη, τα ξαδέρφια, οι φίλοι, κάποιοι συγγενείς ή γείτονες που εγκατέλειψαν το χωριό για μια καλύτερη ζωή.

Η κοινότητά μας τιμά με μεγάλη λαμπρότητα τον προστάτη Αγιο του χωριού και κατά τη διάρκεια του εσπερινού γίνεται περιφορά της εικόνας σε όλους τους δρόμους με την παλλαϊκή συμμετοχή των κατοίκων και των επισκεπτών. Αυτό είναι μια πράξη αγάπης και ευγνωμοσύνης γιατί άσχετα από το πόσο πιστός είναι ο κάθε άνθρωπος, υπάρχουν στιγμές που ζητάει την βοήθεια του Αγίου για την υγεία την προσωπική και της οικογένειάς του.

Υπάρχει μια οικειότητα και μια σχέση μοναδική, του κάθε ανθρώπου με την εκκλησία, γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινοτικής ζωής και η σχέση του Αγίου με τους ανθρώπους δεν είναι σχέση δούλου με τον Αφέντη, αλλά φίλου προς φίλο.

Στην κοινοτική ζωή και οργάνωση, αυτά που παίζουν καθοριστικό ρόλο και ορίζουν την πορεία της καθημερινής ζωής είναι η μνήμη και η νοσταλγία, ίσως αυτά να κάνουν πιο όμορφες τις γιορτές μας.

Αν μετά από πολύ καιρό πας στο καφενείο του χωριού σου να πιεις ένα καφέ, μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά θα δεχτείς παρά πολλές ερωτήσεις για σένα την οικογένειά σου, τη δουλειά σου, αυτούς που συναντάς στην πόλη, και τόσα άλλα, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αδιακρισία. Και όμως, δεν είναι.

Στην κοινότητα το πρόσωπο έχει υπόσταση, είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, ο Κώστας, ο Γιάννης, η Μαρία... Δηλαδή η κοινωνία των προσώπων, που είναι το αντίδοτο στην καταναλωτική κοινωνία του Ατομικισμού.

Αλλά και αυτοί που εγκατέλειψαν την κοινότητα για μια καλύτερη ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα ή σαν μετανάστες στο εξωτερικό έχουν μια κρυφή επιθυμία και εύχονται να μπορέσουν κάποτε να επιστρέψουν, να ζήσουν ξανά στο χωριό έστω και για λίγο.

Η νοσταλγία της επιστροφής στον τόπο καταγωγής είναι για τον ελληνικό πολιτισμό ο ακρογωνιαίος λίθος και με αφορμή αυτή την αιτία έχουν γραφεί μύθοι, ιστορίες, ποιήματα, δημοτικά τραγούδια για την ξενιτιά.

Ο Όμηρος με την Οδύσσεια έδειξε τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η νοσταλγία για την πατρίδα στη ζωή του ανθρώπου.

Ο Οδυσσέας απαρνιέται τις «Θεϊκές ηδονές» της Καλυψούς και προτιμά να χαροπαλεύει με τα κύματα μια ολάκερη ζωή για να συναντήσει την Πηνελόπη, τον Τηλέμαχο και τους Ιθακήσιους συμπολίτες του.

Τα πανηγύρια μας είναι ένα συμπύκνωμα από μνήμες, νοσταλγίες, φιλίες, όμορφες στιγμές συνάντησης, αλλά και αναπόλησης γι' αυτά που μέρα με τη μέρα χάνονται μέσα στην αδηφάγο κοινωνία της κατανάλωσης.

Δεν χρειάζονται φιέστες και νεωτερισμοί που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το καινούργιο.
Οι γιορτές μας πρέπει να είναι απλές και αληθινές με σωστά δημοτικά συγκροτήματα χωρίς πολύ «πλαστικούρα» και εισαγόμενα τρόφιμα για μας και τους επισκέπτες. Αν κάθε νέα πρωτοβουλία για κάτι το διαφορετικό γίνεται από ανθρώπους με μνήμη και γνώση της ιστορίας μας, τότε σίγουρα θα κάνει πιο όμορφες τις γιορτές μας, τη ζωή μας. Και είναι σίγουρο πως έτσι ...θα κρατήσουν πολύ οι χοροί.

Γιώργος Φραντζής