Τρεις ήταν οι καλλιέργειες των γεωργών: Η πρώιμη (φθινοπωρινή), η όψιμη (ανοιξιάτικη) και η αμπελουργία. Συμπληρωματική είναι η κηπευτική και η δενδροκαλλιέργεια.

Καλλιεργούνται δημητριακά, όσπρια και κτηνοτροφικά προϊόντα. Από τις ποικιλίες του σταριού πολύ στην περιοχή μας καλλιεργείται το "σκυλόπετρο" και δε μικρές ποσότητες το "μαυρογάνικο" ή "σανατόρι" που ήταν και το ποιοτικά πιο καλό σιτάρι. Επίσης καλλιεργείτο και η ποικιλία "σούτο" που ήταν ποιοτικώς κατώτερο απ' όλα τα άλλα. Και όλα αυτά βεβαίως ανάλογα με τις δυνατότητς του χωραφιού (καμπίσιο, πλάι κλπ). Μια άλλη ποικιλία ήταν η "Ζλίτσα" που την καλλιεργούσαν στα βουνά, σε μεγάλο υψόμετρο. Ήταν σκληρό στάρι και δεν φούσκωνε στο ψήσιμο και κατά συνέπεια το ψωμί που έδινε ήταν λιγότερο σε όγκο. Το καλαμπόκι είχε ψιλό σπόρο, γιατί πολλά χωράφια ήταν "ξηριακά". Η σίκαλη (βρύζα) καλλιεργείτο σε ποσότητες ανάλογα με τις ανάγκες που είχαν οι γεωργοί για τα "δεματικά" τους, γιατί με το μακρύ βλαστό τους έδεναν τα δεμάτια στο θέρο. Απ' τα όσπρια, κυρίως καλλιεργούσαν τη φάβα και τα ρεβύθια και απ' τα κτηνοτροφικό, τη ρόβη, το βίκο και τη βρόμη.

Από λιπάσματα ελάχιστα χρησιμοποιούσαν. Κυρίως είχαν την κοπριά από τα ζώα. Για αμειψισπορά και αγρανάπαυση, ούτε λόγος να γίνεται, γιατί ήταν τόσο λίγη η γη και τόσο μικρά τα χωράφια που δεν επέτρεπε σε κανέναν να την αφήσει ανεκμετάλλευτη.

Κίνδυνοι που απειλούσαν τις καλλιέργειες, εκτός από τις καιρικές συνθήκες ήταν και οι συνηθισμένες αρρώστιες των δημητριακών και των αμπελιών. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον περονόσπορο για τα αμπέλια και τον σταρόλυκο για τα σιτάρια. Ο σταρόλυκος ήταν ένα χόρτο (ζιζάνιο) που φύτρωνε ανάμεσα στα στάρια όταν έβρεχε την άνοιξη και δεν άφηνε το σιτάρι να αναπτυχθεί γιατί έπαιρνε όλες τις θρεπτικές ουσίες απ' τη γη.

Μεγάλη καταστροφή στη σοδειά προκαλούσαν και οι διάφοροι άνεμοι, οι οποίοι ξέραιναν τα σπαρτά και έριχναν κάτω τους σπόρους. Οι πιο συνηθισμένοι ήταν ο βοριάς και ο δυτικός (θρασκιάς).
Γιάννης Γιαννούκος

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »