Εδώ που τα λέμε

Ο πόλεμος στο Ιράκ, μας κάνει να σκεφτούμε τη διεθνή κατάσταση, αλλά και τη δική μας εσωτερική λειτουργία.

Ο Μπους χτυπάει -λέει- το Ιράκ, για να ελευθερώσει τον Ιρακινό λαό, από τον αιμοσταγή δικτάτορα. Δηλαδή θα τους σκοτώσει και μετά θα ταφούν ελεύθεροι!!!

- Και αναρωτιέται κανείς. Πόσες δικτατορίες έχει ανεχθεί, έχει στηρίξει και έχει δημιουργήσει η Αμερική;

- Ο Σαντάμ, είναι βέβαια δικτάτορας, αλλά είναι ο μόνος; Γιατί αυτή η πρεμούρα;

- Τον Σαντάμ και τον Μπιν Λάντεν, κάποτε τους στήριζε και τους βοηθούσε η Αμερική, τώρα γιατί τους επιτίθεται; Μοιάζει σαν ζηλότυπος ερωτύλος, που προσφέρει δώρα στις παλακίδες του και όταν αυτές τον παρατάνε, τις σκοτώνει.

- Τα πετρέλαια είναι η μοναδική αιτία κι όσες αφορμές κι αν επικαλεστεί είναι "εκ του πονηρού".

- Σαν άλλο σερίφης της εποχής της "άγριας δύσης" ρυθμίζει κατά το δοκούν την τάξη του πλανήτη. Αλλά και όπως τότε οι σερίφηδες ήταν τα εκτελεστικά όργανα των πλουσίων γαιοκτημόνων, έτσι και σήμερα ο Μ (πούς-της), ελέγχεται και οδηγείται από τα συμφέροντα των πολυεθνικών (MEDI IN USA), που αναμένουν εναγωνίως να ανοικοδομήσουν το Ιράκ!!! λόγω αδράς αμοιβής.

- Οι Ιρακινοί σαν άλλα "ινδικά χοιρίδια", θα γίνουν πειραματόζωα, για να δοκιμαστούν τα νέα καταστροφικά όπλα των πλανηταρχών.

- Ο ΟΗΕ εξευτελίστηκε, το Συμβούλιο Ασφαλείας εξουδετερώθηκε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε "μαλλιά κουβάρια".

- Η Ελληνική κυβέρνηση "εύχεται" για την ειρήνη. Κάνει διαπιστώσεις, καταθέτει σχέδια τεσσάρων σημείων, δεκατεσσάρων σημείων και δε συμμαζεύεται. Θα κάνει τα πάντα για μη γίνει πόλεμος, εκτός κι αν γίνει. Δε θα λάβει μέρος στον πόλεμο εκτός αν της το ζητήσουνε! κι αν βγάλατε συμπέρασμα, πέστε το και σε μένα, γιατί αδυνατώ να κατανοήσω (που λέει κι ο Καψής) ποια είναι η θέση και κυρίως η στάση της πατρίδας μας.

- Και λαός; Αυτός ο άμοιρος ελληνικός λαός, που κάθε φορά σώζει την εικόνα της πατρίδας μας, κατέβηκε στους δρόμους, μαζικά, αυθόρμητα, βροντοφωνάζοντας για το αυτονόητο "όχι στον πόλεμο".

- Αυτός ο λαός, που η ίδια η ηγεσία του τον έχει στην άκρη (και όταν λέω ηγεσία, εννοώ, όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου) τον υποτιμά, τον λέει ηλίθιο (δια στόματος υπουργού), τον λέει ρατσιστή, ανώριμο (μόνο και που δεν μας είπαν ότι πρέπει να μπει στο γύψο), τον αποκαλούν λαό δεκαπέντε ταχυτήτων, όλοι αυτοί που πήραν μόρφωση και παιδεία στα Ευρωαμερικάνικα Πανεπιστήμια, του προσβάλουν την πίστη, τον κάνουν να πιστέψει πως δεν είναι Έλληνας, αλλά Ευρωπαίος, βρίζοντας, γελοιοποιώντας και λοιδορώντας κάθε τι που μπορεί να στηριχθεί και να αισθάνεται περήφανος. Όταν όμως τους έχουν ανάγκη, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, αποκαλούνται ξαφνικά υπεράνθρωποι, Ελληναράδες, πατριώτες και καλούνται να τραβήξουν κουπί για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, για τη σύγκλιση με την Ευρώπη σ' ότι αφορά τις τιμές και γενικά σ' ότι πρέπει να πληρώνουμε. Ενώ για τη σύγκλιση σ' ότι αφορά τις αποδοχές των εργαζομένων, ούτε κουβέντα.

- Τώρα είμαστε Ευρωπαίοι.

- Αρα είμαι και εγώ Ευρωπαίος. Και τι μ' αυτό; Πώς αισθάνομαι τώρα με την εισβολή των Αμερικάνων στο Ιράκ σαν Ευρωπαίος πολίτης;

- Αισθάνομαι αμήχανος, ταπεινωμένος, ηλίθιος, ανήμπορος, ανήσυχος, άχρηστος, άσχετος, αβοήθητος, άβουλος, άδειος, αδύναμος...

Πριν κλείσω, θάθελα να πω, πως ο άνθρωπος δεν είναι "μηχανή".

Η μηχανή με καύσιμα και συντήρηση λειτουργεί. Ο άνθρωπος όμως, δεν μπορεί να ζήσει με "άρτον και θεάματα". Πρέπει να γεμίσει και τον ψυχοπνευματικό του κόσμο, ώστε να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά του προβλήματα και επί πλέον να λειτουργούν ώστε να μην σκουριάσουν ο λόγος και ο νους, προτερήματα που μόνο ο άνθρωπος διαθέτει απ' όλη τη δημιουργία.

- Είναι αναγκαίο αυτό, είναι πολυτιμότερο και απ' το φαγητό ακόμα.

- Πρέπει λοιπόν να καλύψουμε στο λαό αυτό το κενό (αν υπάρχει) και αν δεν μπορούμε, ας τον αφήσουμε να το κάνει μόνος του.

- Θέλουμε να τον κάνουμε να υιοθετήσει κάποιες άλλες ψυχοπνευματικές κατευθύνσεις. Έστω. Όμως ποια πρότυπα να ακολουθήσει; Τη διαπλοκή; Το "άλλα λες κι άλλα μου κάνεις;" Το "Γιες Μεν". Τις κομματικές αντιπαραθέσεις που τις περισσότερες φορές ζημιώνουν το εθνικό συμφέρον; Την εξαθλίωση των εργαζομένων; Τις στρατιές των "πτυχιούχων ανέργων;" Την αναθεώρηση των ηθικών και πολιτιστικών αξιών; Τις rok πολιτικές που "επιτέλους" μάθαμε αν ήταν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Ο Όθωνας, ο Καποδίστριας, και ακόμα, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς κ.α. (θου Κύριε).

- Ας μην ξεριζώσουμε λοιπόν την ψυχή και το πνεύμα του λαού.

- Το παρήγορο σημείο σ' όλα αυτά είναι πως η στάση του κόσμου απέναντι στον συγκεκριμένο πόλεμο, απέδειξε πως ο άνθρωπος αντέχει ακόμα. Η ψυχή του η καρδιά του το πνεύμα του οι ηθικές του αξίες και ότι άλλο απλό και αυτονόητο κράτησαν το είδος ανά τις χιλιετηρίδες που πέρασαν, φανερώνουν πως η ασθένεια της εποχής μας είναι αναστρέψιμη.

- Σήμερα στεκόμαστε και θαυμάζουμε το λαό του Ιράκ (όχι το Σαντάμ) για την αυταπάρνηση και τη γενναιότητα που επιδεικνύουν. Κι όμως, σαν λαός είναι φτωχός, πεινασμένος, δυστυχής. Έχει όμως αυτό που από μας πάνε να ξεριζώσουν. Πίστη στη θρησκεία του και αγάπη για την πατρίδα του.