Οι ψυχοκτόνες ιώσεις του "ανθρώπινου κτήνους"

"Ήλθε γαρ Ιωάννης μήτε εσθίων μήτε πινων και λέγουσι' δαιμόνιον έχει, ήλθεν ο υιός του ανθρώπου εσθίων και πίνων και λέγουσιν' ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών", (Ματθ, 11,19).

- Το μίσος και ο φθόνος κατά του Χριστού και γενικά, κατά παντός δικαίου, πολλές φορές είναι χωρίς όρια. Μίσος που το συναντά και από την πρώτη στιγμή στην ανθρωπότητα. Βέβαια, από αγάπη του Θεού (...ο Θεός αγάπη αστίν... Α΄ Ιωά. 4,16) δημιουργείται ο άνθρωπος. Αλλ' ο "μισόκαλλος" και "ανθρωποκτόνος" Σατανάς ενεργεί από φθόνο και μίσος και εκδιώκονται οι πρωτόπλαστοι από τον κήπο της Εδέμ.

- Φθόνος όπλισε τα χέρια του Κάιν και τα έβαψε με το αίμα του αδελφού του, του δικαίου Αβελ. Και η θλιβερή ιστορία συνεχίζεται... Συνεχίζεται ανά τους αιώνες. Μην ξεχνάμε και τα αδελφοκτόνα αισθήματα των παιδιών του Ιακώβ εναντίον του μικρού και αθώου Ιωσήφ.

- Στον περίφημο ζωγραφικό πίνακα του Ισπανού Ντιέγκο Βελάσκουεθ (1559-1660) παρουσιάζεται η γνωστή βιβλική σκηνή να δείχνουν το ματωμένο από αίμα ζώου ρούχο του Ιωσήφ, στον αποσβολωμένο από λαχτάρα Ιακώβ: "θηριόν πονηρόν κατάφαγεν αυτόν"... (Γεν. 37,33) του λένε υποκρινόμενοι μεγάλη θλίψη, ενώ ο Ιακώβ ψελλίζει τραγικά: "χιτών του υιού μου εστί".

- Εξ' άλλου και η συμπεριφορά του πρώτου βασιλιά των Ισραηλιτών Σαούλ, εναντίον του Δαυίδ είναι εντυπωσιακή: Ανάρμοστη εχθρότητα ο βασιλιάς Σαούλ, ατέρμονη συγχωρητικότητα το φτωχό τσοπανόπουλο Δαυίδ.

- Από την πρώτη στιγμή της φανέρωσής του ο Χριστός μισήθηκε από τους άρχοντες και το Ιουδαϊκό Ιερατείο. Τόσο πολύ τον μίσησαν, ώστε του έστησαν ύπουλες παγίδες. (Παραστρατημένη γυναίκα, πρόβλημα γάμου, νόμισμα Κήνσου κλπ.). Αλλ' ο Ιησούς ως θεάνθρωπος τους απαντά τέλεια και έτσι, από κατήγοροι, γίνονται κατηγορούμενοι.

- Ο Κύριος, έναντι των δολίων αυτών υποκειμένων, αντέτασσε τον σκληρό έλεγχο για σωφρονισμό, χωρίς να πάψει να αγαπά. Στην προσευχή, το "Πάτερ ημών", τονίζει: "Αφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών" (Ματθ. 6,12). Αλλά και την κορυφαία στιγμή, πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου λέγει: "Αφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι" (Λουκ. 23,24).

- Μήπως και ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος την ώρα του λιθοβολισμού του από τους άθλιους εκτελεστές του, όπως μας πληροφορούν οι "Πράξεις των Αποστόλων" ομοίως δεν συμπεριφέρεται; "Κύριε, μη στήσεις αυτοίς ταύτην την αμαρτίαν" (Πρ. 7, 60).

Σύγχρονος δόκιμος ιεροκήρυκας συμβουλεύει: "Αδελφέ μου αγάπα. Αγάπα απλόχερα, χωρίς κρατούμενα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς φραγμούς. Χτύπα το απαίσιο ερπετό του φθόνου στο κεφάλι. Σκότωσέ το. Πέταξέ το μακριά. Ας δώσουμε όλοι τα χέρια. Ας τα δέσει αιώνια η χρυσή αλυσίδα της αγάπης. Αυτή η αγάπη είναι η ωραιότερη δύναμη, η δυνατότερη ομορφιά".

- Πάντα θυμάμαι αγαπητοί αναγνώστες, μια απλή ιστορία, που δείχνει όλο το μέγεθος της κακίας του φθονερού. "Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς. Σοφός και ενάρετος. Πληροφορήθηκε μια ημέρα ότι ένας από τους αυλικούς του φθονούσε τρομερά κάποιον άλλον, ο οποίος έχαιρε της βασιλικής εκτιμήσεως.

Ο βασιλιάς θέλησε να εξακριβώσει μέχρι ποίου σημείου έφθανε ο φθόνος του αυλικού του.

Θέλω του λέγει να σου χαρίσω κάτι. Ό,τι θέλεις. Υπό τον όρο όμως ότι θα προσφέρω στον "τάδε" -και ονόμασε τον αυλικό που φθονούσε- τα διπλάσια. Σκέψου απόψε και έρχεσαι αύριο το πρωί να μου δώσεις την απάντηση.

Ο αυλικός έφυγε από τα ανάκτορα. Το βράδυ αδύνατον να κοιμηθεί. Τι να ζητήσει; Αξιώματα, σπίτια, τιμητικές διακρίσεις; Θα δίδονταν στον άλλον διπλάσια. Και η σκέψη αυτή τον έκαιε.

Αίφνης πετάχτηκε χαρούμενα από το κρεβάτι του.

- Το βρήκα, είπε. Την άλλη μέρα παρουσιάστηκε στο βασιλιά.

- Λοιπόν, σκέφτηκες; Τι αποφάσισες να ζητήσεις; Του είπε.

- Να μου βγάλετε, Μεγαλειότατε, το ένα μάτι. Έτσι θα έβγαζε του άλλου και τα δύο.

- Ο βασιλιάς έμεινε άναυδος... Δεν φανταζότανε τόση κακία στο φθονερό...

Γράφει: Ο Στεφανής Νικόλαος Καθηγητής Θεολόγος στο Γυμνάσιο Καθενών