Σύντομη βιογραφία του Σπ. Τσουτσαίου του Νικολάου όπως την αφηγείται ο ίδιος

Στη Στενή, λειτουργούσε εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο, στο κτίριο, που τώρα είναι Δημοτικό Κατάστημα.

Διέθετε δύο αίθουσες αρκετά ευρύχωρες, γραφείο διδασκάλων, μεγάλο προαύλιο προς τα βόρεια.

Στη σημερινή πλατεία υπήρχε διόρωφο κτίριο, που ήτο εγκατεστημένη η Διοίκησις του τέως Δήμου Διρφύων, που η γενιά μας δεν εγνώρισε.

Ο άνω όροφος διέθετε δύο αίθουσες διδασκαλίας. Εδώ ήρχισε να λειτουργεί το ονομαζόμενο «Σχολαρχείο» τριών τάξεων με δύο καθηγητάς, εκ Μικράς Ασίας, με το όνομα Ιωαννίδης, αμφότεροι. Ο ένας εκ των δύο εδίδασκε Γαλλικά και δευτερεύοντα μαθήματα. Ο άλλος μαθηματικά κλπ. Αμφότεροι ήσαν εξαίρετοι. Ο μαθηματικός, έλεγε στον πατέρα μου ΚΟΛΙΟ αυτό το παιδί να το στείλεις στη ΧΑΛΚΙΔΑ δηλαδή στο Γυμνάσιο. Αυτό δεν έγινε και με έστειλε ο πατέρας μου να εργαστώ στα μεταλλεία.

Περίμενα να αποστρατευθώ και απολυόμενος, να δω ποίον θα είναι το μέλλον μου. Εστρατεύθην ομού με τον Αθ. Μακρήν και τον Αθ. Ντούρμαν στο σύνταγμα τηλ/τών στο ΡΟΥΦ Αθηνών με την ειδικότητα, εγώ ασυρματιστής, ο Αθ. Μακρής τεχνικός μηχανών και ο Αθ. Ντούρμας Οπτικά Μέσα.

Ο υποφαινόμενος, εξεπαιδεύθην με 50 συναδέλφους, στη λήψη γραμμάτων MORS. Εκείνη την εποχή, οι ασύρματοι δεν διέθεταν μικρόφωνο, αλλά χειριστήριον MORS. Μεταξύ των 50 έπαιρνα 140 περίπου γράμματα MORS στο λεπτό, ενώ οι υπόλοιποι, ολιγότερα των 110-120. Διότι ήμουν Νο1, ο λοχαγός με υπεραγαπούσε. Απελύθην του στρατού και συγκέντρωνα δικαιολογητικά για το Εμπορικό Ναυτικό ως ασυρματιστής. Επεσκέφθην τον Συνταγματάρχη Παντελή Παπαγεωργίου και του εξήγησα τις σκέψεις μου. Η απάντησίς του ήτο «Θα πας να παρουσιαστείς στο Σύνταγμα που ήσουν» και πήρε τηλέφωνο τον Δ/τη του Συν/τος Τηλ/τών, με τον οποίον συνεζήτησε το θέμα και πράγματι παρουσιάσθην στο γνωστό Σύνταγμα την επομένην. Μετά ένα μήνα, μετατέθην στο Τάγμα Τηλ/τών Θεσσαλονίκης, όπου ανέλαβα ως ασυρματιστής σε μεγάλο ασύρματο που επικοινωνούσε με Αθήνας (ΡΟΥΦ). Μετά ένα περίπου έτος, επανήλθον εις Αθήνας. Τώρα ως Επιλοχίας, κατόπιν εξετάσεων, αρχίζει ο αγώνας με φροντιστήρια ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ βέβαια, γιατί τα υπόλοιπα ήθελον μελέτην.

Το 1940-41 εξερράγη ο πόλεμος Ελλάδος - Ιταλίας, η οποία είχε σύμμαχον την ΓΕΡΜΑΝΙΑΝ. Ήμουν σε κλιμάκιο του Λόχου ΡΑΔΙΟΓΩΝΙΟΜΕΤΡΩΝ, με έδρα τα Ιωάννινα. Εζήτησα να μεταβώ στην πρώτην γραμμήν και απεστάλην στην ΚΟΡΥΤΣΑ. Με δέκτας ασυρμάτου, εντοπίσαμε Ιταλικάς εκπομπάς και με ραδιογωνόμετρα καθορίζαμε τον χώρο εκπομπής και ενημερώνετο προς τούτο η Αεροπορία.

Όταν μας επετέθη και η Γερμανία, διεκόψαμεν τις επιχειρήσεις, οπότε ήρχισε η επιστροφή προς την Ελλάδα.

Το Επιτελείο με ετοποθέτησε στην υποδ/ση της Χωρ/κής Χαλκίδος. Μετά ένα περίπου έτος, ανεχώρησα με σκάφος, που πραγματοποιούσε δρομολόγια κρυφίως προς Τουρκία.

Για να μη μακρυγορώ, από Σμύρνη αναχωρήσαμε για ΣΥΡΙΑ και μετά τρεις ημέρες για Παλαιστίνη, όπου το Γ.Κ.Ε.Σ. με σχολές Πυροβολικού, Πεζικού, Διαβιβάσεων, Οδ. Αυτοκινήτων, με εκπαιδευτάς Έλληνας αξιωματικούς και Βρεττανούς. Από τη Χαλκίδα αναχωρήσαμε με τους Οδ. Αγγελή, Ηλ. Παλαιολόγου και δύο Χαλκιδείς αξιωματικούς. Εκεί εξεπαιδεύθην από τους Βρετανούς και επί ενάμιση περίπου έτος, συνέβη κίνημα αριστερών αξιωματικών-στρατιωτών, οίτινες συνέλαβαν τους αξιωματικούς της 36 Ταξιαρχίας και τους περιόρισαν σε σκηνές. Επενέβησαν οι Βρετανοί, συνέλαβον τους κινηματίες και απελευθέρωσαν τους αξιωματικούς. Η Ταξιαρχία μετονομάσθη από 36 σε 3 ορεινή Ταξιαρχία και απεστάλη προς ανασυγκρότησιν εις ΛΙΒΑΝΟΝ. Απεστάλησαν δε και εκπαιδευταί, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ. Μετά δίμηνον, η Ταξιαρχία απεστάλη εις Ιταλίαν, λαβούσα μέρος στις επιχειρήσεις ΡΙΜΙΝΙ.

Το 1944 επέστρεψε στην Ελλάδα εις ην είχαν εκδηλωθεί έκτροπα εκ μέρους των Ε.Λ.Α.Σ.-Ε.Α.Μ.

Το 1946-49 εξεδηλώθη πόλεμος, αποκληθείς υπό του ΟΗΕ συμμοριτοπόλεμος. Ήτο ένας πόλεμος με χιλιάδες θύματα και καταστροφή περιουσιών Δημοσίου - ιδιωτών.

Ο υποφαινόμενος έλαβε μέρος ως αξιωματικός διαβιβάσεων στην 36 Ορεινή Ταξιαρχία από 1946-1949.