Όταν κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι σύμμαχοι Αμερικανοί και Αγγλοι αντιμετώπιζαν τους Γερμανούς, εις ένα τιτάνιο αγώνα επί της Γοτθικής Γραμμής, επί Ιταλικού εδάφους, εις αυτόν τον αγώνα, συμπολεμούσε και μία Ελληνική Ταξιαρχία η 3η ΕΟΤ, εντεταγμένη εις την 2αν Νεο-Ζηλανδική Μεραρχία, υπό τον Στρατηγό FREYBERG.

Εις αυτήν την Ελληνική Ταξιαρχίαν, εμάχοντο και δύο Έλληνες αξιωματικοί, φίλοι και συμπατριώτες, από τη Στενή Ευβοίας, υπολοχαγοί τον βαθμόν.

Ήταν ο αείμνηστος υπολοχαγός Κώστας Γερακίνης, αδελφός του Στρατηγού Χρήστου Γερακίνη και ο Γιώργος Μπεληγιάννης.

Εκ τούτων, ο μεν πρώτος εμάχετο εις τον 1ον λόχον του 1ου τάγματος, εις τον δεξιόν άξονα του μετώπου δια την κατάληψιν της πόλεως του ΡΙΜΙΝΙ, ο δε δεύτερος, εις τον 3ον λόχον του 3ου τάγματος, εις τον αριστερόν άξονα του μετώπου. Εις αυτή την μάχην και μετά την υποταγήν των Γερμανών, οι δύο υπολοχαγοί, ήταν οι πρώτοι αξιωματικοί οι οποίοι εισήλθον με τις διμοιρίες τους εντός της πόλεως του Ρίμινι και έδωσαν τη δυνατότητα εν συνεχεία εις ολόκληρον την Ταξιαρχίαν να ακολουθήσει την είσοδόν της εντός της πόλεως.

Μάλιστα, εις τον υπολοχαγόν Μπεληγιάννην, προχωρουντα εκ του αριστερού άξονος προς την πόλιν και ενώ ευρίσκετο εις την είσοδον της πόλεως, ενεφανίσθη με λευκήν σημαίαν ο Δήμαρχος της πόλεως με 3 συμβούλους του Δημοτικού Συμβουλίου δια να παραδώσουν την πόλιν του Ρίμινι, με την παράκλησιν και την ευχήν, να αποφύγωμεν τας ασκόπους καταστροφάς της πόλεως.

Εκεί, εις αυτόν τον δρόμον που οδηγούσε μέσα εις την πόλιν του Ρίμινι, την αυτή ώρα καταλαμβάνομεν από τους Γερμανούς αυτή την πόλιν, ενώ η Ιταλία υπεκλινετο εις την Ελλάδα και ζητούσε προστασία και καλήν συμπεριφοράν.

Η Ελλάς εδέχθη αυτή την υποταγή και παράκλησιν με γενναιότητα και υπερηφάνεια δια την νίκην που επέτυχε επί Ιταλικού εδάφους κατα των Γερμανών.

Οι δε στρατιώτες, με την αξιοπρεπή συμπεριφορά των, δεν επέτρεψαν εις τους Ιταλούς να αμφισβητήσουν την ανωτερότητα και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων στρατιωτών.

Εκεί καμάρωσα την ευγένειαν της Ελληνικής ψυχής και διεπίστωσα, ότι ουδείς Έλλην στρατιώτης διέπραξεν ανέντιμον πράξιν ή ανεπίτρεπτον καταστροφήν εις την γην της Ιταλίας, όπου πολέμησαν.

Εκεί, εις την γην του Ρίμινι αφήσαμε τους 128 φονευθέντας αξιωματικους και στρατιώτας που δεν μπόρεσαν να μας ακολουθήσουν μετά την επιστροφή μας εις την Ελλάδα.

Εμείς όμως, κάθε χρόνο, στις 22 Σεπτεμβριου, ημέραν καταλήψεως του Ρίμινι, τους επισκεπτόμεθα για να τους τιμήσουμε και να τους θυμίσουμε ότι δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ, όπως και αυτοί από εκεί, θα μας θυμίζουν ότι για την Πατρίδα, τα την ρήσιν των αρχαίων ημών προγόνων "Ανδρών επιφανών, πάσα γη τάφος".

(απ' τον Αντιστράτηγο Ε.Α. Μπεληγιαννη Γεώργιο. Επιτίμου Υπαρχηγού Γ.Ε.Σ.)

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »