- Σπύρο, το ελάφι που έφερες σήμερα είχε οργώσει όλα τα βουνά της Εύβοιας και μου στάθηκε στο στομάχι. Δεν μου άρεσε καθόλου, είπε η άγρια στον άγριο πριν ξεραθούνε για βράδυ.

- Πέσε κάτω και κοιμήσου αμέσως, απάντησε στην άγρια ο άγριος, προτού. ..αγριέψω.

Αλήθεια, πως αισθάνεστε αγαπητοί φίλοι - αναγνώστες της ΑΥΛΙΔΑΣ που είσαστε άνθρωποι των 2 αιώνων και των 2 χιλιετιών; Νοιώθετε περίεργα; Εγώ ειλικρινά δεν ξέρω ακόμα. Μόλις μάθω όμως θα σας το γράψω.

Μέχρι, λοιπόν, να το καταλάβετε εσείς και να το μάθω εγώ, ας πούμε δύο λόγια για το παρελθόν μας. Όχι τίποτα σοβαρό δηλαδή, έτσι για να περάσει η ώρα.

Πάρα - πάρα πολύ παλιά!

Νομίζετε ότι η ζωή των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν, όπως η σημερινή; Να τρέχουμε δηλαδή όλοι μας από το πρωί ίσαμε το βράδυ για να ξεγελάμε ή για να παρακαλάμε (ανάλογα) τον ένα και τον άλλον, να γλεντάμε ή να πεθαίνουμε της πείνας (και αυτό ανάλογα), και το ιδανικό μας να είναι το 1δις% κέρδος την ημέρα στο χρηματιστήριο, να μας κάτσουνε οι επιλογές στο ΣΤΟΙΧΗΜΑ ή για τους περισσότερο ολιγαρκείς, το τριπλό ΤΖΑΚ-ΠΟΤ στο Λόττο, ή τα 2 όμοια (με πολλά μηδενικά) στο ξυστό; Εάν το νομίζετε αυτό, κάνετε μεγάλο λάθος.

Τα πολύ - πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος ζούσε διαφορετικά. Πρώτ΄ απ΄ όλα, δεν είχε σπίτι, ούτε νοιαζότανε για κληρονομιές και τα παρόμοια. Δεν στεκότανε ποτέ στο ίδιο μέρος, έμενε σε σπηλιές όποτε τις εύρισκε ή σκαρφάλωνε στα δέντρα παρέα με τους πιθήκους, για να μην γίνει μεζεδάκι στα άγρια θηρία που κυκλοφορούσαν ελεύθερα, έξω από τους ζωολογικούς κήπους.

Ο πρωτόγονος ξύπναγε από τα άγρια χαράματα δίχως (το άτιμο) ρολόι και χωρίς: άφησέ με πέντε λεπτά ακόμα βρε Ευαγγελία, πήγαινε στο κυνήγι, γύρναγε ξεθεωμένος, έτρωγε, έκανε παιδιά και το έριχνε στο ροχαλητό.

Κύριος και αφέντης ήτανε στη φαμίλια και στο (περιφερόμενο) σπιτικό του, βέρα για να τον ζορίζει δεν φόραγε, η γυναίκα δεν σήκωνε τα μάτια της, ενώ πεθερικό δεν κυκλοφορούσε στον ορίζοντα. Πολιτισμένα πράγματα δηλαδή.

Ζούσε για το τώρα, απολάμβανε ότι του έδινε η φύση, φωτιά δεν έβαζε στα δάση για να τα κάνει οικόπεδα, και όταν τελείωνε το λαδάκι του, ξεμπέρδευε ήσυχα και απλά, χωρίς στεφάνια και κορδέλες, φιλαρμονικέ και μεγαλεία, και χωρίς τι μου έκανε Αντώνη μούούού και άλλα τέτοια σπαραχτικά από την χήρα.

Τότε δεν υπήρχανε κόμματα, κινήματα, συνασπισμοί, κλίκες και παρατάξεις, εκλογές και ρουσφέτια, ψηφοδέλτια και άλλες τέτοιες εφευρέσεις.

Εάν έλεγες σε κάποιον άγριο, βάλε μου ρε φίλε έναν σταυρό για να εκλεγώ βουλευτής ή έστω Δημοτικός σύμβουλος για να σε κυβερνήσω, το λιγότερο που θα εισέπραττες, θα ήταν μία ροπαλιά στο δοξαπατρί.

Ο πιο μάγκας της περιοχής (ας πούμε της Αυλίδας) γινότανε αρχηγός και αυτός μπροστάρης (χωρίς συμβούλους, παρατρεχάμενους κ.λ.π. καθάριζε για ολόκληρη την φυλή του. Όποιος δεν αμφισβητούσε, έπρεπε ή να του σπάσει το κεφάλι ή να πάει στο ΚΑΤ για το δικό του.

Και επειδή δεν υπήρχαν ασπιρίνες ούτε νοσοκομεία, τέτοιες κεφαλομαχίες ήσαν σπάνιες. Πάντοτε δε, λόγω του. ..εκλογικού αυτού συστήματος, ο επόμενος αρχηγός ήταν καλύτερος από τον προηγούμενο ή τουλάχιστον διέθετε πιο γερό καύκαλο.

Διπλοθεσίτες - τριπλοθεσίτες ή χαραμοφάηδες δεν υπήρχανε, και μόνο όποιος δούλευε πραγματικά έτρωγε. Κάτι πονηροί (σαν αυτούς που υπάρχουνε σήμερα) το ρίχνανε στη δίαιτα.

Πάρα πολύ παλιά!

Έτσι συνεχιζότανε η ζωή για πολλούς αιώνες, μέχρι που το ανθρώπινο όν άρχισε να ανοίγει το μάτι του, να ξυπνάει, να ζητάει περισσότερα και να μην είναι ευχαριστημένο με την απλή ζωή του.

Το πρώτο που βαρέθηκε ήταν το κυνήγι.

- Αει σιχτίρ, είπε, που για ένα μπριζολάκι θα πρέπει να ξεποδαριάζομαι όλη μέρα και να έχω από πάνω και την κρεβατομουρμούρα. Ασε που τα βέλη ακριβαίνουν συνέχεια. Με βολεύει καλύτερα ο χασάπης.

Αραξε, λοιπόν, ο πρόγονος σε ένα μέρος, φύτεψε σπόρους στη γη, έφτιαξε ένα σπίτι, του έβαλε αιρκοντίσιον και τηλεόραση και το έριξε στην ξάπλα.

Η ξάπλα έφερε το ραχάτι και αυτό με τη σειρά του το: τι κάνουμε τώρα βρε Ελένη; Αυτό ήταν η αρχή του τέλους του. Αμα κάθεσαι και ρωτάς την γυναίκα σου τι πρέπει να κάνεις, βράσε όρυζα για κατάπλασμα.

Αυτή έπιασε αμέσως το. ..υπονοούμενο και ξεσπάθωσε.

- Θέλω καινούργια γούνα που με έχεις τόσους αιώνες με το τομάρι της κατσίκας, κάθε Σαββατόβραδο να με πηγαίνεις στα μπουζούκια, να μου πάρεις παπούτσια με κορδέλα για να σκάσει η διπλανή και να αλλάξεις αυτοκίνητο. Ρίξε και έναν όροφο για τα παιδιά.

Ο βολεμένος λοιπόν πρωτόγονος, αφού έλυσε τα άμεσα βιοτικά του προβλήματα όπως είναι η τροφή και η στέγη, άρχισε να λοξοκοιτάζει τον γείτονα και να θέλει όλο και πιο πολλά.

Πολύ παλιά!

Επειδή η καλοπέραση δημιουργεί περισσότερες ανάγκες (συνεπώς γκρίνιες), αρχίσανε οι κόντρες μεταξύ των κατοίκων της περιοχής. Τρέχανε λοιπόν στον αρχηγό για να τους λύσει τις διαφορές.

Ο αρχηγός σιγά - σιγά πήρε ψηλά τον αμανέ, άρχισε να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, να φοράει γυαλιστερά ρούχα με μπιχλιμπίδια και να μεγαλοπιάνεται.

- Ξέρετε ποιος είμαι εγώ ρε;

- Όχι. Ποιος είσαι;

- Εγώ είμαι. ..εγώ, και να μου μιλάτε στον πληθυντικό. Από εδώ και μπρος θα δουλεύετε για μένα και όλο μου το σόι, ότι λέω εγώ είναι νόμος και άμα πεθάνω (κτυπάτε ξύλο, τα κεφάλια σας δηλαδή), θα προσκυνάτε το γιο μου.

- Καλά, εάν αυτός μας μοιάσει και είναι ηλίθιος;

- Δεν πειράζει. Θα τον συνηθίσετε. Και προ πάντων, μην μου τον στεναχωρείτε.

- Αμε είναι έτσι, πάμε πάσο.

Οι. ..ηλίθιοι κούνησαν προς τα κάτω το κεφάλι τους και παρέμειναν ηλίθιοι για εκατοντάδες ακόμα χρόνια, όσο συνεχίστηκε δηλαδή η ζωή των (λεγόμενων) πρώτων οργανωμένων κοινωνιών.

Γύρω από τον αρχηγό που από τότε άλλαξε επίθετο και ονομαζόταν βασιλιάς, μαζεύτηκαν πολλοί αετονύχηδες, που κάνοντας υποκλίσεις μέχρι το πάτωμα, άρχισαν να παίρνουν αξιώματα και παχειούς μισθούς, εκτός από τα τυχερά (μίζες τις λέμε σήμερα) και κατάντησαν οι εκπολιτισμένοι να γίνουν χειρότεροι από τους άγριους.

Στις προηγμένες και καθωσπρέπει αυτές κοινωνίες, το λεπίδι και το δηλητήριο δούλευαν υπερωρίες. Για αρκετούς αιώνες το δόγμα « ο νόμος είμαι εγώ και όποιος το αμφισβητεί του παίρνει ο. ..εξαποδώ τον πατέρα» έστειλε στον Αδη τόσο κόσμο, όσο η χολέρα και η πανούκλα μαζί.

Παλιά

Έτσι εξελίχθηκαν οι κοινωνίες στη γη (άλλες πιο γρήγορα και άλλες πιο αργά), με μοναδική εξαίρεση την Ελληνική, και για αυτό εμείς σήμερα καμαρώνουμε (τρομάρα μας).

Μέσα σε αυτόν το συμφερτό, ξεχώρισε η δική μας ράτσα. Από πολύ νωρίς βροντοφώναξε ένα ούστ στους βασιλιάδες και στα παρελκόμενά τους (είναι θαυμάσιος ο μύθος του τελευταίου βασιλιά Κόδρου) και έφτιαξε τη Δημοκρατία. Οι υπόλοιποι λαοί αυτόν τον τρόπο διακυβέρνησης τον πήραν χαμπάρι πολύ αργότερα, γιατί το Ε΄και τον Δ΄ π.Χ. αιώνα, όταν οι πρόγονοί μας μεγαλουργούσαν και δημιουργούσαν έναν πολιτισμό που δεν ξαναγνώρισε ο πλανήτης, την ίδια αυτή περίοδο, άλλοι δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα και άλλοι παρέμεναν στα δέντρα.

Πολύ σωστά το είπε ένας σατυρικός ηθοποιός, μίμος και συγγραφέας.

- Όταν οι άλλοι λαοί έτρωγαν ακόμα ρίζες, εμείς είχαμε χοληστερίνη!

Οι Έλληνες ποτέ δεν κάθισαν στα αυγά τους. Ανέκαθεν δεν ήσαν κότες. Ο ευλογημένος αυτός ξερότοπος, ο τριγυρισμένος από την καταγάλανη θάλασσα (μην κοιτάτε που εμείς οι νεώτεροι την κάναμε μαντάρα) και λουσμένος μέσα στον ήλιο (άλλο εάν εμείς οι μοντέρνοι δεν τον βλέπουμε λόγω αιθαλομίχλης και τσιμεντόσκονης), δεν χωρούσε το ανήσυχο πνεύμα τους.

Πολύ πριν του 1500π.Χ. πατώντας νησάκι - νησάκι και οδηγώντας τα καρυδότσουφλά τους σε άγνωστες θάλασσες, γέμισαν ολόκληρη τη Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο με αποικίες και πολιτισμό. Αργότερα πέρασαν τα στενά του Γιβραλτάρ (τις περίφημες Ηράκλειες Στήλες), έφτασαν (ίσως) μέχρι την Αμερική και ολόκληρος ο γνωστός τότε κόσμος έγινε Ελληνικός.

Φυσικά, όλα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Έχουμε και εμείς τα κουσούρια μας, με πρώτο και καλύτερο το αλληλοκαρύδωμα.

Οι Χαλκιδέοι και οι Ερετριείς στην αρχή (αχ βρε πρόγονοι!), οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες, οι Θηβαίοι και οι υπόλοιποι στη συνέχεια, έκαναν την Ελλάδα. ..ψωροκώσταινα.

Αντί να κοιτάνε μπροστά, κοιτάγανε... πλάγια, μην τυχόν και καμία άλλη πόλη γίνει καλύτερη από τη δική τους. Κουσούρι που το έχουμε κληρονομήσει και εμείς μέχρι σήμερα, και αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη ότι είμαστε γνήσια τέκνα τους (Φαλμεράγιερ σ΄ έσκισα!).

Ο Μ. Αλέξανδρος, ο μεγαλύτερος ίσως Έλληνας (και για αυτό το λόγο έχουμε γεμίσει, όχι μόνο την Αυλίδα αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα με αγάλματά του), οδήγησε ενωμένο τον Ελληνισμό μέχρι την Ινδία και διέδωσε τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τις επιστήμες, τις τέχνες και (το κυριότερο) την Ελληνική σκέψη.

Χθες

Μετά από αυτόν, πήραμε την κάτω βόλτα / όμορφή μου Παναγιώτα που λέει και το άσμα. Βρίσκοντάς μας μπόσικους, πλάκωσε εδώ κάθε καρυδιάς καρύδι. Ρωμαίοι στην αρχή, Γότθοι, Σλαύοι, Ενετοί, Βενετοί, Βουργούνδιοι και άλλοι τέτοιοι περίεργοι, που δεν τους θυμάται σήμερα ούτε η μάνα τους.

Βέβαια, υπήρξε και μία μεγάλη παρένθεση σε αυτήν την κατρακύλα. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Μόνο που ακριβώς υπήρξε παρένθεση, μιας και φροντίσαμε να βγάλουμε τα μάτια μόνοι μας. Αρχίζει λοιπόν το κλάδεμα, για να καταλήξουμε στο:

- Γκέλμπουρτας ραγιάδες.

Την εποχή δηλαδή που ανακαλύπτεται η Αμερική και ο κόσμος διπλασιάζεται και αναζωογονείται, που οι επιστήμες και οι εφευρέσεις αναπτύσσονται και αλλάζουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων ολόκληρου του πλανήτη, εμείς βρισκόμαστε κάτω από τη σόλα των Τούρκων και φυλάμε τα... νώτα μας, γιατί οι Οθωμανοί είχανε και περίεργα γούστα.

Περνάνε 4 αιώνες, ελευθερωνόμαστε, γινόμαστε κράτος (τρόπος του λέγειν), τρώμε τον Καποδίστρια για να τηρήσουμε τα ήθη, τα έθιμα και τις Ελληνικές παραδόσεις, και σήμερα έχουμε καταντήσει να αγωνιζόμαστε για να περισώσουμε και να διατηρήσουμε αυτό το μικρό κομμάτι γης που έχει απομείνει.

Ο κόσμος όμως προοδεύει αλλά πεινά, αγαπάει την ειρήνη, αλλά πολεμά, πήγαμε στο φεγγάρι αλλά ξεχάσαμε τη γη, και η παροιμία «κλέψε να ΄χεις» κυριαρχεί και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σαν να μην πέρασαν χιλιάδες αιώνες από τότε που σηκωθήκαμε στα δύο, και το μυαλό έφυγε από το στομάχι για να εγκατασταθεί (υποτίθεται) στο κρανίο.

Σήμερα

- Τελικά βρε Σπύρο, ρωτάει ο φίλος μου ο Γιώργος, που αντί να ασχολούμαστε με το σοβαρό άθλημα της πόκας ή του Θανάση, καθόμαστε μπροστά στο μαγαζί του, συζητάμε σαχλαμάρες και αγναντεύουμε τα αξιοθέατα που επιπλέουν στην θάλασσα. Τι νομίζεις; Από πού κατάγεται η ανθρωπότητα;

- Από τους άγριους.

Κρίμα βρε Σπύρο και σε είχα για ξύπνιο και διαβασμένο. Εκεί καταλήγουμε.

- Λες;

- Λέω.

Καλά ρε Γιώργη. Ότι πεις. Πιάσε μία μπύρα!
Σπύρος Βεκίνης

	Επόμενo άρθρo  »