Η Παναγία

Κάθε Αύγουστο η Ελλάδα ζει και κινείται στους ρυθμούς της μεγάλης γιορτής της Παναγίας.

Μπρος στην Αγια μορφή της πιο γλυκιάς μάνας του κόσμου, αυτές τις ημέρες της περισυλλογής και της αναζήτησης, τις ημέρες του «Πάσχα του Καλοκαιριού», κάθε ψυχή με ευλάβεια και ταπείνωση αλλά και ολόκληρο έθνος, που πολλές φορές «εκ παντοίων κινδύνων ελευθέρωσε», καταθέτουν την προσευχή τους και την παρακαλούν να κλίνει στις δυσκολίες και στα προβλήματα που κυκλώνουν τον άνθρωπο. Με την πίστη και την πεποίθηση ότι αυτή αδιάλειπτα μεσιτεύει προς τον φιλάνθρωπο Θεό να συντρέχει τον άνθρωπο στους κινδύνους και στις ανάγκες του.

Το πρόσωπο της Θεοτόκου αποτέλεσε αντικείμενο εμπιστοσύνης, τιμήθηκε και υμνήθηκε όσο κανένα άλλο στο Θρησκευτικό χώρο. Γιατί ως Μάνα γνωρίζει τον καημό κάθε μάνας, ως γυναίκα γεμάτη από συναισθηματισμούς ανταποκρίνεται στο σπαραγμό κάθε χειμαζόμενης ψυχής.

Η ζωή της Θεοτόκου ήταν μια συνεχής μεταβολή, μεταβολή από τα κρείττω στα χείρω: Γεννήθηκε στη Ναζαρέτ της Παλαιστίνης, 3 ετών παρεδόθη στο Ναό των Ιεροσολύμων, σε ηλικία 16 ετών μνηστεύθηκε τον Ιωσήφ, σε ηλικία 49 ετών ανελήφθη ο Κύριος και σε ηλικία 60 ετών εκοιμήθη. Προαισθάνθηκε το τέλος της και όρισε ως τόπο ταφής της τη Γεθσημανή και μετά τριημέρου δεν ανευρέθη. Κατάγεται από βασιλική γενιά και ζει τη σύντομη ζωή της μέσα στην ασημότητα, συλλαμβάνει κατά τρόπον υπερφυσικό και γεννά με ωδίνες σε μια σπηλιά. Γεννάει το βασιλιά του Σύμπαντος και τον βλέπει χωρίς κάλλος στο Σταυρό κρεμασμένο ως κοινό κακούργο, αγαπά τους ανθρώπους και προσεύχεται συνέχεια γι' αυτούς και αυτοί βλασφημούν το πανάγιο όνομά Της.

Κι αν οι άνθρωποι την πίκραναν και την πικραίνουν τόσο πολύ αυτή παραμένει κοντά στον άνθρωπο.

Καταφύγιο η ματιά της, ανακούφιση η μορφή Της, η μητέρα για τα ορφανά, παρηγοριά για τους θλιβόμενους, η προστάτιδα για τους αδικημένους, η τροφή για τους φτωχούς, η γιατρειά για τους αρρώστους, η ελπίδα για τους απελπισμένους, το καταφύγιο για τους κινδυνεύοντες.

Η Παναγία για εμάς τους Έλληνες, περισσότερο από Θεοτόκο, από Υπεραγία, από Υπερμάχω Στρατηγό, από ένα πρόσωπο, είναι η μεγάλη Μάνα μας, γιατί είναι το αποκούμπι μας.

Σ' αυτήν καταθέτουμε τις ευαισθησίες μας και τους καημούς μας. Εκείνης το όνομα φέρνουμε αβίαστα στα χείλη μας κάθε φορά που καλούμαστε ν' αντιμετωπίσουμε κινδύνους, προβλήματα, να ξεπεράσουμε τις ανασφάλειές μας.

Είναι η Μάνα μας γιατί σ' αυτήν ακουμπάμε και παρακαλούμε γιατί είμαστε σίγουροι πως θ' ακούσει, όπως ακούει η κάθε μάνα την παράκληση των παιδιών της.

Είναι η καταφυγή μας στους πειρασμούς, η ειρήνη στον πόλεμο των παθών, είναι το φως στο σκοτάδι των θλίψεων και των δοκιμασιών που βασανίζουν τις ψυχές μας, η προστασία και η σκέπη της ζωής μας.

Εκείνη γεμίζει την καρδιά μας με χαρά και ευφροσύνη που μας έσωσε από το θάνατο και τη φθορά, γιατί γέννησε το νικητή του θανάτου. Η μητρική Της ιδιότητα είναι εκείνη που την καθιστά ικανή να πρεσβεύει μετά παρρησίας στον Υιό και Θεό Της, μεταφέροντας στο Θρόνο Του τις δικές μας ικεσίες και παρεκκλίσεις.

Το όνομά της είναι στα χείλη κάθε χριστιανού.

Παναγία φωνάζει η μάνα, όταν κινδυνεύει το παιδί της.

Παναγία μου όταν η γη σείεται.

Παναγία μου κάθε ώρα για κάθε λόγο, με λόγο ευχαριστήριο ή ικετευτικό απ' όλους τους χριστιανούς.

Η μορφή της κλείνεται στην ψυχή και γίνεται ανθρακιά που συντηρεί την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Γίνεται δύναμη που κάνει παράλυτους να στεριώσουν - αρρώστους να γιαίνουν - απελπισμένους να αναθαρρούν - καταπονημένους να αγωνίζονται - χαμένους να ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους.

Η αγάπη του κόσμου την κατακόσμησε με μοναδικά σε έμπνευση και καλλιέπεια επίθετα και της προσέδωσε μορφές εξαιρετικές, στις οποίες αποτυπώνονται οι ενδόμυχες αναζητήσεις του ανθρώπου. Από όλες όμως αυτές υπάρχει μια μορφή που αποδίδει την ιστορία του κόσμου. Είναι η Παναγία η Βρεφοκρατούσα, η Μάνα που εκφράζει το θεμέλιο της ζωής, την αιώνια δημιουργία, την ανανέωση και την ελπίδα.
Βλαχογιάννης Σεβαστός