Σαν το κερί

Για κάθε άνθρωπο που ξεκινά τη ζωή του υπάρχουν δύο δρόμοι απλωμένοι μπροστά του. Ο ένας είναι ο δρόμος της υποκρισίας και της αδυναμίας και ο άλλος της αλήθειας και της πίστης κι είναι πολύ κοντά οι δυο δρόμοι μεταξύ τους.

Στην καθημερινή ζωή τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από αυτό. Αναγκαζόμαστε καθημερινά να κάνουμε διάφορους συμβιβασμούς και να παίρνουμε αποφάσεις αντίθετες με τα πιστεύω μας, τόσο που σιγά σιγά να χάνουμε τον εαυτό μας. Πόσες φορές ένας μεγαλύτερος άνθρωπος δεν έχει ακούσει έναν νέο να του μιλάει με πάθος για τα όνειρά του και για την επιθυμία του να «σώσει τον κόσμο», χωρίς να του απαντήσει «αυτά τα λες τώρα,. ..θα αλλάξεις κι εσύ όπως όλοι αλλάξαμε και θα συμβιβαστείς... ο κόσμος δεν σώζεται, σώσε το εαυτό σου».

Είναι ανάγκη να κάνουμε τον απολογισμό μας συχνά και να εξετάζουμε πόσο οι καθημερινές έγνοιες μας απομάκρυναν από την αλήθεια και από τα όνειρα της νιότης μας. Ακούμε συχνά ανθρώπους να ισχυρίζονται πως ότι κάνουν το κάνουν για τα παιδιά τους και να δηλώνουν με στόμφο πως γι' αυτά θα μπορούσαν να προδώσουν τα πιστεύω τους, ακόμη έχουμε δει ανθρώπους να κάνουν τα πάντα για να τα «προσγειώσουν» όσο μπορούν πιο σύντομα, μα αναλογίζεται κανείς τι εφόδια παίρνουν αυτά τα παιδιά για να ζήσουν τη ζωή τους; Αλίμονο αν τα νέα παιδιά πάψουν να ονειρεύονται και να ελπίζουν... ο κόσμος μας, τότε μόνο, πραγματικά δεν θα έχει καμία ελπίδα. Αλλωστε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Τα αγαθά, όσο απαραίτητα και να είναι στον άνθρωπο δεν μπορούν ποτέ να τον κάνουν ευτυχισμένο αν του λείπει η ψυχική ισορροπία και το ήθος. Χωρίς το ήθος ο άνθρωπος είναι πλοίο ακυβέρνητο χωρίς ελπίδα να βρει λιμάνι, χωρίς ελπίδα να βρει γαλήνη.

Ο άνθρωπος είναι ικανός για τα χειρότερα μα και για τα καλύτερα και πάνω απ' όλα είναι φτιαγμένος για να στέκεται όρθιος και να κοιτάζει το θεό καθαρά στα μάτια. Ας μη ζητάμε λιγότερα από τον εαυτό μας. Προορισμός μας είναι το φως. Είμαστε ευλογημένοι να λυγίζουμε καθημερινά και να παλεύουμε για να μην σπάσουμε, να μην αφήσουμε να χαθεί ότι όμορφο έδωσε μέσα μας η ανάσα του θεού.

Είναι μοναχικός ο απόλυτος δρόμος, ο δρόμος της αλήθειας, γιατί λίγοι τον βρίσκουν και ακόμη λιγότεροι, μέσα στους αιώνες, βρήκαν τη δύναμη να τον ακολουθήσουν και να πορευτούν μέσα από αγκάθια. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι...

Για τους υπόλοιπους η νίκη είναι να κρατήσουμε ένα όνειρο από τα αθώα χρόνια μας και να φυλάξουμε έστω και μια στάλα αθωότητας στην ψυχή μας. Η πραγματική νίκη είναι, μετά από χρόνια να μην έχουμε χάσει τελείως την ταυτότητά μας.

Όλα τελειώνουν σε αυτή τη γη και όλα φθείρονται. Μόνο η ψυχή παραμένει και αυτή πρέπει πάνω απ' όλα να φροντίζουμε και να αγαπάμε. Ας αγαπήσει ο καθένας τον εαυτό του για να αγαπήσει και τους άλλους και να βρει το δρόμο του προς το φως γιατί μακριά απ' αυτό η ζωή δεν έχει καμία αξία...

«Για' σένα που ξεκινάς τη ζωή σου με όνειρα, ελπίδα και δύναμη να χτίσει και να διορθώσεις την κακοτεχνία του κόσμου, που δεν υποψιάζεσαι ακόμη ότι υπάρχει σκοτάδι και που το μαντεύεις από τους κακούς ήρωες των παραμυθιών, να ξέρεις πως αν διαλέξεις το δρόμο της αλήθειας θα νιώσεις βαθιά στο είναι σου την προδοσία. Η πίστη σου θα κλονιστεί, θα θυμώσεις με αυτούς που έκλεψαν τη φωνή σου και θα κουραστείς να μιλάς, η ψυχή σου θα λιώσει από τον πόνο σαν το κερί, μα μην πάψεις να ελπίζεις. Γονάτισε για να μείνεις όρθιος. Βρες τη λύτρωση σε δύο μάτια, σ' ένα θεό που να σ' αγκαλιάσει θέλει. Δίωξε μακριά το κάρβουνο που τα όνειρα διαγράφει. Ταξίδεψε σε κόσμους φωτεινούς, μη φανταστείς στον ήλιο ή στο φεγγάρι, όχι, εδώ κάτω. Πάλεψε με το τίποτα του κόσμου και η σοφία της ζωής στα μάτια σου θα φέγγει. Κι όσες φορές θα γκρεμιστείς άλλες τόσες ν' αναστηθείς.

Σε τι πίστεψες στο ταξίδι σου; Στην αλήθεια, στον άνθρωπο... Γιατί έζησες; Γι' αυτό!»
Ευαγγελία Σουρτζή