Με τις πρώτες σταγόνες σκοτώθηκε το καλοκαίρι λέει ο μεγάλος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης σε κάποιο στίχο του. Αν με τις πρώτες βροχές σκοτώθηκε το καλοκαίρι τι μπορεί να σκοτώσει την άνοιξη, να πυρπολήσει τον χειμώνα και να πνίξει το φθινόπωρο; Tι μπορεί να μηδενίσει το όνειρο, να κυκλώσει την αγάπη και να απογοητεύσει κάποιους ανθρώπους; Τίποτα δε μπορεί να αφανίσει τη φύση και να αλλάξει τον καιρό και το μέλλον μας εκτός από εμάς τους ίδιους. Είναι υπερβολικός βέβαια ο ποιητής Νίκος Καζαντζάκης που λέει σε κάποιο στίχο του ότι ο καθένας από μόνος του έχει υποχρέωση να σώσει τον κόσμο και που κλείνει λέγοντας ότι δεν πρέπει να ζητάει κανείς φίλους αλλά να ζητάει συντρόφους. Είναι πράγματι υπερβολική η ποιητική έκφραση του μεγάλου φιλοσόφου αλλά δεν είναι και εξωπραγματική. Τίποτα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει κάποιος άνθρωπος αν δεν πιστεύει και δεν αγωνίζεται σε όλη σχεδόν τη ζωή του για αυτό τον σκοπό, και όχι βέβαια για να εκπληρώσει τον προσωπικό σχεδιασμό (το εγώ). Αν τώρα αυτός ο άνθρωπος δεν ζητάει συντρόφους και αγωνιστές, αλλά προσωπικούς φίλους, εξαγορασμένους συμπολίτες του και συγγενικούς δεσμούς, δεν πρόκειται να φτάσει στον πραγματικό στόχο, απλώς μπορεί να τον κατακτήσει και να τον προσπεράσει. Γιατί με γλέντια, με χορούς και κοινωνικές επισκέψεις δεν δοκιμάζεται ο αγώνας και δεν σφυρηλατείται η πίστη στον ίδιο σκοπό. Στον αγώνα αυτό και στη διαδρομή του η επιτυχία και η αποτυχία θα συνοδεύουν πάντα την προσπάθεια και εκεί θα καταδειχθεί ποιος αντέχει και ποιος παραμένει σταθερός στον τελικό στόχο. Ποιοι δηλαδή θα είναι ο αληθινοί σύντροφοι του αγώνα. Ποια θα είναι η πόρτα ή η ομάδα που θα καταφέρει να κατακτήσει το ποθούμενο.

Για αυτό έχουν αρκετοί την ευθύνη για την επιτυχία αλλά και την αποτυχία μιας προσπάθειας. Μα πιο πολύ φταίει η προσωπική μας ατολμία, η αδυναμία ακόμη και ανικανότητα να σπάσουμε τις αλυσίδες και να ανοίξουμε ένα καινούργιο δρόμο. Ένα δρόμο δύσκολο αλλά νέο και άγνωστο στις αντιξοότητες.

Έχουμε λοιπόν ευθύνες γιατί αφήσαμε να τρέξουν οι συνθήκες χωρίς να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη ροή, αφού ήταν αδύνατον να σταματήσουμε τον κατήφορο. Δεν φταίει κανένας άλλος παρά εμείς οι ίδιοι που βάλαμε τους γενικότερους στόχους πάνω από όλα, ενώ έπρεπε να τολμήσουμε και να έρθουμε σε ρήξεις. Οι προσωπικές μας τελικά αδυναμίες θα έχουν και το ανάλογο αποτέλεσμα και βέβαια. ..εμείς καλά θέλουμε και την πληρώνουμε αλλά ο κόσμος τι φταίει;

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »