Παρακολουθώντας πριν από λίγο καιρό τη γνωστή ταινία με τίτλο "Liar, liar", σε μετάφραση ψεύτης, προσπάθησα να φανταστώ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχε το ψέμα.

Η ταινία προβλήθηκε πριν από μερικά χρόνια και στην μικρή οθόνη, όμως μόλις πρόσφατα έτυχε να την παρακολουθήσω.

Περιέγραφε τη ζωή ενός δικηγόρου, χωρισμένου με ένα παιδί το οποίο συνεχώς παραμελεί να επισκεφθεί και που συνεχώς απογοητεύει, ανθρώπου με άστατη ερωτική ζωή, αλλά κατά τα άλλα με μια λαμπρή καριέρα στη δικηγορική. Ο δικηγόρος αυτός χρησιμοποιούσε το ψέμα σε μόνιμη βάση, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Του είχε γίνει πραγματικά δεύτερη φύση!

Ξαφνικά η ζωή του ανατρέπεται όταν ο γιος του, απογοητευμένος που στα γενέθλιά του δεν παρουσιάζεται, αν και, όπως συνήθως το έχει υποσχεθεί, όταν σβήνει τα κεριά της τούρτας, εύχεται να μην μπορεί πλέον ο μπαμπάς του να πει ψέματα... Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα περιπλέκονται με απίστευτα κωμικό τρόπο. Η περιπέτεια αυτή έχει καλή έκβαση αφού ο μπαμπάς ανακαλύπτει ότι το παιδί του είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο και η ζωή του στο εξής αποκτά άλλο νόημα. Στο τέλος πείθει τον γιο του να πάρει πίσω την ευχή του εξηγώντας του ότι το να μην μπορεί κάποιος να πει ούτε ένα τόσο δα ψεματάκι είναι μάλλον ασύμφορο και, κατά περιπτώσεις, καταστροφικό...

Τώρα κλείστε τα μάτια και φανταστείτε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει ούτε ίχνος από ψέμα. Φανταστείτε να λέτε στη σύντροφό σας ότι π.χ. τα μαλλιά της σήμερα είναι απαίσια, ότι το φόρεμα που αγόρασε δεν της πηγαίνει, ότι το φαγητό που μαγείρεψε είναι αηδία, ότι όταν ανοίγει το στόμα της λέει μόνο κουταμάρες, ότι τη βαριέστε τελευταία και άλλα τέτοια που δεν τολμάτε να πείτε σε κανονικές συνθήκες γιατί τα αποτελέσματα μιας τέτοιας ενέργειας θα ήταν τρομακτικά.

Σκεφτείτε να λέτε κατάμουτρα στον εργοδότη σας ότι είναι ηλίθιος, ότι δεν ξέρει τι του γίνεται, ότι ο μισθός σας είναι για κλάματα, ότι σας έχει πρήξει, ότι βαριέστε σήμερα να δουλέψετε και ότι η απώλεια του ακριβού βάζου, την οποία δεν έχει ακόμη αντιληφθεί, είναι δικό σας έργο...

Σκεφτείτε τώρα να εξυπηρετείται έναν ιδιότροπο πελάτη και να του λέτε κατάμουτρα ότι αν δεν αποφασίσει στα επόμενα πέντε λεπτά για το τι ακριβώς θέλει κινδυνεύει να φάει και το άλλο βάζο -που έχει απομείνει- στο κεφάλι, ότι το ακριβό φουστάνι που θέλει να αγοράσει (αν εργάζεστε σε μπουτίκ) δεν αξίζει τα λεφτά του, ότι καλό είναι πριν ξαναεπισκεφτεί το κατάστημα να φροντίσει να επισκεφτεί πρώτα κάποιο κέντρο αδυνατίσματος και πολλά άλλα...

Πείτε ακόμη πως ενώ εσείς περνάτε κρίση ειλικρίνειας εμφανίζεται στο σπίτι η πεθερά σας η οποία σώνει και καλά θέλει να κρεμάσει στην μπαλκονόπορτα τη ροζ κουρτίνα που μόλις αγόρασε (δεν έχω τίποτα με το ροζ, απλά δεν το προτιμώ σε κουρτίνα). Το σκηνικό που πιθανότατα θα ακολουθήσει θα είναι μάλλον οδυνηρό και για εσάς αλλά και για την πεθερά σας.

Τώρα φανταστείτε τον Πρώην Πρόεδρο της Αμερικής κ. Κλίντον να επιστρέφει σπίτι του μετά από ένα ευχάριστο πρωινό στον Λευκό Οίκο και να ομολογεί, γεμάτος ενθουσιασμό, στη Χίλαρι ότι η Μόνικα ξέρει από πούρα... Για το τι θα του απαντούσε η Χίλαρι μετά απ' αυτό αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη, εξάλλου σίγουρα και εκείνη θα άφηνε τη δική της και θα του απαντούσε ανάλογα...

Πέρα από τα σύνορα της μικρής καθημερινότητας του καθενός από εμάς, σκεφτείτε τι χάος θα επικρατούσε γενικά στον κόσμο αλλά και πόσο γρήγορα θα οδηγούνταν τα πράγματα ακόμη και σε πόλεμο αν ξαφνικά οι σχέσεις των κρατών διαλύονταν όταν π.χ. ένας εκπρόσωπος της Αμερικής δήλωνε έτσι απλά στον Ρώσο ομόλογό του ότι δεν εμπιστεύεται τον Ρωσικό λαό και ότι με ευχαρίστηση θα τον τίναζε στον αέρα, αν ο Ρώσος του απαντούσε ότι οι Αμερικάνοι είναι δολοφόνοι, αν ο Τούρκος Πρωθυπουργός δήλωνε στον Έλληνα ότι μισεί τους Έλληνες και ότι κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να είναι ακόμη σκλάβοι, ή αν το FBI απεκάλυπτε ότι υπάρχουν εξωγήινοι ή ότι η τρομοκρατική επίθεση στους δύο πύργους δεν ήταν έργο του Μπιν Λάντεν αλλά του ή των...

Από την άλλη άποψη βέβαια, ένα τέτοιο χάος θα μπορούσε να έχει και τη θετική του πλευρά αφού θα σήμαινε αυτόματα και το τέλος των κακών πολιτικών και ίσως την αναζήτηση ικανών ανθρώπων και αυθεντικών. Αλλά πάλι, ποιος μπορεί να σηκώσει το βάρος της αλήθειας;

Τελικά το ψέμα, το οποίο έχει τόσο κατακεραυνωθεί και τόσο αποκηρυχτεί, κρατάει την κοινωνία μας σε ισορροπία και είναι απαραίτητο και υπαρκτό, λίγο ή πολύ, σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Ίσως αυτά τα ψέματα, που συχνά χαρακτηρίζονται και ως αθώα, να είναι τελικά βασικό στοιχείο για να μπορούν οι άνθρωποι να συνυπάρχουν και να ζουν αρμονικά. Ασφαλώς κι εδώ απαιτείται η ύπαρξη του μέτρου όπως και για κάθε πράγμα. Το ψέμα είναι απλά μια δικλείδα ασφαλείας και η αξία της αλήθειας δεν είναι ποτέ δυνατόν να αμφισβητηθεί. Η αλήθεια σώζει..., ακούμε συχνά, και τίποτα δε λέγεται τυχαία...

Τώρα πρέπει να τελειώσω το άρθρο μου γιατί αν ξεπεράσω το όριο των δύο σελίδων θα με κόψει ο εκδότης. ΩΧ!. . . Ελευθερία!!! (Η πεντάχρονη ξαδελφούλα μου).
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΟΥΡΤΖΗ

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »