Δεν μπορεί

Αυτή την φορά θα αναφερθούμε σε ένα διεθνές γεγονός με πολύ σημαντικές προεκτάσεις. Να λοιπόν η είδηση: Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μείωσε πολύ αισθητά τις πιθανότητες να γίνει στο Βέλγιο δίκη με κατηγορούμενο τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν, εκδίδοντας μία απόφαση σύμφωνα με την οποία κυβερνητικά στελέχη, που κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου, απολαμβάνουν διπλωματικής ασυλίας και άρα δεν διώκονται ποινικά. Ως γνωστόν εναντίον του Σαρόν εκκρεμεί δίωξη για τις ευθύνες του ως υπουργού Αμυνας στη σφαγή 2.000 Παλαιστινίων προσφύγων το 1982 στα χωριά Σάμπρα και Σατίλα του Λιβάνου. Το Διεθνές Δικαστήριο, που εδρεύει στη Χάγη, εξέδωσε απόφαση αναφορικά με δικαστική υπόθεση συγκρίσιμη με αυτή του σημερινού πρωθυπουργού του Ισραήλ. Ειδικότερα αποφάσισε ότι οι βελγικές διωκτικές αρχές δεν είναι νόμιμο να εκδώσουν ένταλμα σύλληψης για Κογκολέζο πρώην υπουργό, που είναι αντιμέτωπος με κατηγορίες παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την ενάσκηση των υπουργικών καθηκόντων.

Η απόφαση αυτή του Διεθνές Δικαστηρίου της Χάγης έρχεται σε μία χρονική στιγμή, κατά την οποία διεξάγεται μία άλλη δίκη, από το ίδιο δικαστήριο, με άλλον βέβαια κατηγορούμενο. Τον πρώην πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας κ. Μιλόσεβιτς. Μία απόφαση που άλλους τους κρίνει καλούς δολοφόνους και άλλους κακούς. Οι δικοί μας είναι ήρωες και οι άλλοι είναι δολοφόνοι. Βέβαια πάντα έτσι ήταν στην ιστορία και πάντα έτσι θα είναι. Πάντα ο νικητής διαμορφώνει το δίκαιο.

Σε αυτή όμως την ιστορική περίοδο συμβαίνει κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Η αδικία και τα στημένα δικαστήρια παρουσιάζονται ως οι αρχιερείς της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της δημοκρατίας και φυσικά δεν συμφωνώ με την θέση του μεγάλου συγγραφέα ΜΠΕΡΝΑΡ που είπε: «απεχθάνομαι αυτούς που μιλάνε για ειρήνη εκεί που δεν υπάρχει ειρήνη, για δημοκρατία εκεί που δεν υπάρχει δημοκρατία, για ελευθερία εκεί που δεν υπάρχει ελευθερία και για δικαιοσύνη εκεί που δεν υπάρχει δικαιοσύνη», αλλά σίγουρα προβληματίζομαι.

Γιατί δεν μπορεί να είναι εγκληματίας πολέμου ο Μιλόσεβιτς και να μην είναι ο Αριέν Σαρόν, ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΕΤΣΕΒΙΤ και ο τρομοκράτης ΝΤΕΝΚΤΑΣ.

Δεν μπορεί να είναι δικτάτορας ο πρόεδρος του Ιράκ Σαντάμ Χουσείν και να μην είναι ο Πινοσέτ ή ο πρόεδρος της Αλγερίας, όπου έχουν σκοτωθεί σε αυτή την χώρα στον δεκαετή εμφύλιο 120.000 πολίτες, όταν το Αλγερικό καθεστώς ακύρωσε τις πρώτες ελεύθερες εκλογές, όπου κέρδισαν οι ισλαμιστές.

Δεν μπορεί να είναι δημοκρατική η σημερινή Τουρκία, όταν πέντε βουλευτές του φιλοκουρδικού κόμματος HADER βρίσκονται στη φυλακή εδώ και πέντε χρόνια.

Δεν μπορεί να είναι τρομοκρατική οργάνωση η ΑΛΚΑΙΝΤΑ και το κουρδικό ΡΚΚ και να μην είναι οι ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ της Τουρκίας ή οι πρώην ΚΟΝΤΡΑΣ του Σαλβαδόρ της Κεντρικής Αμερικής.

Δεν μπορεί να θέλουν κάποιοι να βγάλουν έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση την Αυστρία, γιατί οι Αυστριακοί ψήφισαν το κόμμα του ακροδεξιού Χάιντερ, και παράλληλα να αγωνίζονται να μπει στην Ευρώπη η Τουρκία με πρώτο επίσης ένα ακροδεξιό (ΜΠΑΧΤΣΕΛΙ) κόμμα, με βουλευτές στην φυλακή και με πρωθυπουργό εισβολέα.

Δεν μπορεί στην ΡΟΥΑΝΤΑ να σφάζονται 2.000.000 αθώοι πολίτες από εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των φυλών ΧΟΥΤΟΥ και ΤΟΥΤΣΙ και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να αδιαφορεί.

Δεν μπορεί στην Νότια Αφρική και στο καθεστώς ΑΠΑΡΧΑΙΝΤ να ισχύει «ένας πολίτης και μία ψήφος» ανεξάρτητα αν είναι Λευκός ή Έγχρωμος και στην Κύπρο να μην θέλουν να ισχύσει το ίδιο, αλλά ένας τουρκοκύπριος να ισούται με πέντε Ελληνοκύπριους.

Δεν μπορεί να επεμβαίνει ο ΟΗΕ για την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας του ΚΟΥΒΕΙΤ μετά την εισβολή του ΙΡΑΚ και να μην κάνει το ίδιο και στην Κύπρο.

Δεν μπορεί να διώχνουν μετά από πίεση των ΗΠΑ την ΤΑΙΒΑΝ από τον ΟΗΕ ακόμη και από απλό μέλος (1970) και να βάζουν τους υποτιθέμενους εχθρούς (κομμουνιστές) την ΚΙΝΑ, όχι μόνο απλό μέλος αλλά και ένα από τα 5 μέλη του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ, με δικαίωμα βέτο.

Δεν μπορεί να απελευθερώνουν το Κουβέιτ και να αναβαθμίζουν μέσω ΟΗΕ την Κίνα, που από το 1950 έχει καταλάβει το Θιβέτ και έχει κάνει εκτενείς σφαγές και πολιτιστικές καταστροφές στην συγκεκριμένη χώρα.

Δεν μπορεί ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ να καταδικάζει τον πόλεμο και να λέει ότι «δεν είναι βέβαιο που θα οδηγηθεί η κατάσταση, αν κηρυχθεί πόλεμος εναντίον των Παλαιστινίων και να περιμένεις να δεις πόσοι Ισραηλινοί θα πεθάνουν», όταν στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής η αιματοχυσία και η ανακύκλωση της βίας έφεραν τα πράγματα σε τραγικό αδιέξοδο.

Το ίδιο σχόλιο όμως δεν ισχύει για το Αφγανιστάν; Και εκεί ο παραλογισμός του πολέμου δεν έλυσε κανένα πρόβλημα!

Δεν μπορεί να μην συμμετέχουν οι Δυτικές Χώρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες της ΜΟΣΧΑΣ το 1980 λόγω της εισβολής στο Αφγανιστάν της ΕΣΣΔ και σήμερα να γίνονται Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στις ΗΠΑ, ένα μόλις μήνα μετά τον βομβαρδισμό και την εισβολή από αυτή την χώρα.

Δεν μπορεί όλοι να δηλώνουν αγανακτισμένοι με το BAR και το BIG BROTHER, αλλά η τηλεθέαση να μένει τηλεθέαση, και οι παραλλαγές να πολλαπλασιάζονται. Βέβαια δεν σημαίνει ότι επειδή εκατομμύρια γουρούνια κυλιούνται στην λάσπη θα έπρεπε να κάνουμε όλοι το ίδιο.

Δεν μπορεί να καταγγέλλεται κάτι έστω και ψέματα εναντίων του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλου και να βάζουν όλα τα κόμματα, πολιτιστικοί φορείς, εφημερίδες και οργανώσεις ανακοινώσεις ότι δεν είναι σωστό να θίγεται ο πρόεδρος, όταν έναν άλλον πρόεδρο τον κ. Σαρτζετάκη τον είχαν ξεφτιλίσει εντελώς.

Δεν μπορεί ο πρώην υπουργός κ. Πάγκαλος να θεωρεί αυτή την κυβέρνηση την χειρότερη όταν είναι εκτός και την καλύτερη όταν είναι εντός.

Δεν μπορεί να θέλουμε να εξισωθούμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση στις τιμές των προϊόντων και να μην θέλουμε την εξίσωση αυτή και στους μισθούς.

Δεν μπορεί να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ανάλογα με το τι μας σερβίρουν οι οποιοιδήποτε επιτήδειοι.

Για αυτό και εμείς είμαστε όσο μπορούμε αιρετικοί. Γιατί πρέπει να βλέπουμε και την πίσω μεριά του φεγγαριού. Γιατί οι καταστάσεις δεν έχουν μία μονοσήμαντη κατεύθυνση. Γιατί έτσι θα ξεπεράσουμε τις μικρότητές μας και τα ανούσια και θα προσπαθήσουμε να οδηγηθούμε στα ουσιώδη. Γιατί έτσι θα ξεπεράσουμε τους μικροκομματισμούς, τους μικροτοπικισμούς, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, την στήριξη της οικογένειας, που μερικές φορές λειτουργούν προς την σωστή κατεύθυνση και προς το γενικό καλό, όμως αρκετές άλλες γίνονται αντίδραση επικίνδυνη για τον τόπο.

Γιατί τι να τα κάνεις τα διοικητήρια, τα κλειστά γυμναστήρια, τους πολλούς πολιτιστικούς συλλόγους, τις πολλές εφημερίδες, όταν δεν κάνουν τον πολίτη σκεφτόμενο και ενεργό, απαλλαγμένο από πάθη, αντιπάθειες και συμφεροντολογισμούς; Ένα πολίτη που δεν θα περιμένει από τους άλλους να ενεργοποιηθεί, αλλά ο καθένας μόνος του θα είναι υπεύθυνος για όλο τον δήμο και την χώρα;

Για να υπάρξει βέβαια τέτοιος πολίτης θα πρέπει να έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες. Οι συνθήκες του ενσυνείδητα ενεργού πολίτη, για να μην φτάσουμε να γίνει αυτός ο πολίτης ενεργός μετά από συνθήκες απογοήτευσης, οικονομικής κρίσης, κοινωνικού αποκλεισμού και απογοήτευσης!
Δημήτρης Κουρνόπουλος