Ο χρόνος της ζωής μας

Ενας αιώνας σημαντικών επιτευγμάτων στον τομέα της υγείας και της πρόληψης των ασθενειών επέφερε αξιοσημείωτες αλλαγές στον τρόπο συμπεριφοράς ατόμου του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά ταυτόχρονα και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον.

Μπορεί οι ηλικιωμένοι του σήμερα να είναι πιο μορφωμένοι από ποτέ, να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα και να ζουν περισσότερο, έχοντας καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά ένας πληθυσμός που γερνάει γρήγορα δημιουργεί και εύλογα ερωτήματα για το μέλλον. Τα γηρατειά έρχονται βαθμιαία. Ο καθένας μας γερνά με διαφορετική ταχύτητα. Η διαπίστωση πως κάποιος είναι γέρος, περισσότερο συνδέεται με την βιολογική κατάστασή του παρά με την ληξιαρχική πράξη του.

Η ιατρική δεν γνωρίζει τι ακριβώς είναι το γήρας, και πως ο καθένας μας αντιστέκεται σε αυτό.

Μία θεωρία υποστηρίζει πως ο κύκλος της ζωής του ανθρώπου μοιάζει με ένα ρολόι που έχει προγραμματιστεί για 100 - 120 χρόνια.

Τι είναι, όμως, αυτό που το κάνει να «τρέχει» μερικές φορές πιο γρήγορα;

Κάθε ανθρώπινο κύτταρο κληρονομεί πληροφορίες μέσα στις οποίες περιέχεται ο προγραμματισμός του.

Αυτό το πρόγραμμα είναι υπεύθυνο για την βιολογική αποστολή του κυττάρου, που θεωρητικά αναπαράγει τον εαυτό του πολλές φορές.

Η ύπαρξη πάμπολλων παροιμιωδών φράσεων για το χρόνο, όπως «σπεύδε βραδέως», «ο χρόνος είναι βάλσαμο», αλλά και «ο έρως χρόνια δεν κοιτά», φανερώνει πόσο έντονα απασχόλησε η έννοια του χρόνου την ανθρώπινη σκέψη.

Ο χρόνος τροφοδότησε θρησκευτικές δοξασίες, εδραίωσε φιλοσοφικά συστήματα και ενέπνευσε όλες τις μορφές της Τέχνης.

Και όμως ακόμη παραμένει ασύλληπτος.

Είναι αντιληπτός μόνο με γνώμονα κάποιες παραμέτρους του, όπως η έλευση του νέου χρόνου, τον οποίο για κάθε νέα χρονιά που έρχεται προσφέρει τις ευκαιρίες του απολογισμού και της λήψης αποφάσεων για ριζικές αλλαγές στην ζωή μας στο μέλλον.

Ο χρόνος της ζωής μας τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Το ένα λεπτό διαδέχεται το άλλο και μόλις προλαβαίνουμε τις εικόνες των καθημερινών γεγονότων, και μάλιστα όχι όλες, αλλά μόνο εκείνες που διαδραματίζονται στο στενό μας κύκλο.

Οι ώρες - οι ημέρες - οι εβδομάδες - οι μήνες - τα χρόνια περνούν σαν αστραπή.

Πόσες φορές δεν σκεφτόμαστε, πότε πέρασαν τα χρόνια! Πότε ήμουν παιδί! Πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος!

Φεύγει ο χρόνος, χωρίς επιστροφή, και κανείς δεν μπορεί δυστυχώς να τον σταματήσει ή να ζήσει δύο φορές.

Πόσες φορές δεν λέμε πως αν μπορούσαμε να ξαναζήσουμε τα χρόνια της ζωής μας που πέρασαν, δεν θα τα ζούσαμε όπως τα ζήσαμε, αλλά θα τα γεμίζαμε με νέες σκέψεις (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα), με σύνεση, με σοφία, με ωραίες και μεγάλες πράξεις.

Δεν θα γεμίζαμε λέμε, με εφήμερα πράγματα που φεύγουν αμέσως, με απολαύσεις τη στιγμή που μόνο πίκρα στα χείλη και στην ψυχή αφήνουν μόλις περάσουν, αλλά θα γεμίζαμε τα χρόνια μας, αν τα ξαναζούσαμε, με κάθε τι το αιώνιο, με κάθε τι το άφθαρτο, το στερεό, με κάθε τι το ωραίο, με κάθε τι το μεγάλο.

Αλήθεια, πόσες πολύτιμες ώρες, πόσες πολύτιμες μέρες, πόσα πολύτιμα χρόνια της ζωής μας δεν χάθηκαν άσκοπα.

Ζούμε στον αιώνα που ο πολιτισμός μας έφθασε στο ζενίθ.

Ζούμε στον αιώνα που η Τεχνική πρόοδος και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου έφθασαν στο κατακόρυφο.

Δεν μας λείπει τίποτα από τα υλικά αγαθά.

Και όμως δεν είμαστε ικανοποιημένοι.

Και όμως αισθανόμαστε μέσα μας κάποιο κενό, μία ανία.

Μας λείπει κάτι. Μας χρειάζεται κάτι.

Και αυτό το κάτι που χρειάζεται στους ανθρώπους της εποχής μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αιωνιότητα.

Η εποχή μας χρειάζεται αιωνιότητα.

Γιατί το μεγαλύτερο δυστύχημα για την εποχή μας είναι ότι αυτή, παρά τον πολιτισμό ης, παρά τις επιστημονικές ανακαλύψεις, παρά την τεχνική της πρόοδο, κατάντησε απλός κενός χρόνος.

Χρόνος αδειανός από πνευματική ουσία που δίνει στην ζωή μας νόημα. Χρόνος αδειανός από πνευματική παρουσία.

Πολλοί άνθρωποι της εποχή μας, για να μην πω όλοι, γίνανε μάζα, μάζα χωρίς πνευματικές ανησυχίες, χωρίς πνευματικά ενδιαφέροντα, χωρίς μεγάλα και ωραία ιδανικά.

Πολλές φορές ακούμε γύρω μας ή χρησιμοποιούμε την φράση «ο χρόνος είναι χρήμα» και είναι σωστό.

Πράγματι ο χρόνος είναι χρήμα.

Μάλιστα χρήμα πολύτιμο, χρήμα από την χρησιμοποίηση του οποίου εξαρτάται η υλική, η ηθική, η πνευματική μας πρόοδος και προκοπή.

Σε όλους είναι γνωστό αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και το οποίο σε πολλά γραφεία είναι σε κορνίζα «ΦΕΙΔΟΥ ΧΡΟΝΟΥ», θέλοντας οι πρόγονοί μας με αυτό να τονίσουν πως κάθε χαμένο δευτερόλεπτο του χρόνου της ζωής μας, είναι σοβαρή και μεγάλη απώλεια, η οποία πολλές φορές μπορεί να έχει τρομακτικές συνέπειες για το μέλλον μας, την πρόοδο, την προκοπή, την ευτυχία για την ζωή μας.

Όλοι είμαστε φειδωλοί σε όλα τα πράγματα της ζωής μια και μόνο σε ένα γινόμαστε σπάταλοι και άσωτοι ξοδεύοντας με χωρίς σκέψεις, χωρίς φειδώ το πολύτιμο χρήμα που λέγεται χρόνος.

Αλλοι σπαταλούν χρόνο εύκολα με χωρίς γνώση, γιατί δεν έχουν τίποτα με το οποίο να γεμίσουν τις ώρες τους.

Αλλοι σπαταλούν γύρω από ένα τραπέζι παίζοντας συγχρόνως και το χρήμα, που τους δίνει την δυνατότητα να ζήσουν αυτοί και η οικογένειά τους.

Αλλοι σπαταλούν τον χρόνο τους σε διασκεδάσεις χωρίς περιεχόμενο, σε διασκεδάσεις εφήμερες, που αφήνουν άδεια την καρδιά και οδηγούν τον άνθρωπο στο χαμό του.

Και οι περισσότεροι σπαταλάμε τον χρόνο σε πολύωρες αργοσχολίες, καταντήσαμε άσωτοι του χρόνου με ώρες αργίας, με ώρες περιέργειας, με ώρες κοσμικών εκδηλώσεων ανόητων, με ώρες ανούσιων θεαμάτων και αναγνωσμάτων, με ώρες χαμένες για τις οποίες θα πρέπει να προβληματιστούμε, γιατί τις σκοτώσαμε και μία μέρα οι χαμένες αυτές ώρες της ζωής μας μπορεί να μας εκδικηθούν.

Την ζωή μας, το παρόν και το μέλλον της, την έχουμε μέσα στην παλάμη μας, μέσα στα χέρια μας, όχι γραμμένη, μα πραγματικά σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο.

Θα πρέπει να την προσέξουμε.

Στα χέρια μας είναι να ευτυχίσουμε και στα χέρια μας είναι να δυστυχήσουμε, στα χέρια μας είναι να κερδίσουμε την ζωή μας ή να την χάσουμε.

Στα χέρια μας είναι να νικήσουμε το θάνατο και στα χέρια μας είναι να κερδίζουμε χρόνο για την ζωή μας.

Το χθες δεν ξαναέρχεται, το αύριο δεν είναι σίγουρο, μόνο το σήμερα είναι δικό μας και αν χρονοτριβούμε το χάνουμε και αυτό.
Βλαχογιάννης Σεβαστός