Αντίο δραχμούλα μου

Μία φορά και έναν καιρό παιδάκι μου, θα λένε στα παιδιά του τα παιδιά μας, στον όμορφο ετούτο τόπο, ζούσαμε παρέα με την δραχμή. Ήταν για περίπου 170 χρόνια το εθνικό μας νόμισμα. Ήταν η βασική μονάδα του ελληνικού νομισματικού συστήματος. Στην δραχμή στηρίχθηκαν όλες οι προσπάθειες για την επιβίωση και την πρόοδο της χώρας μας. Πανάρχαια η ιστορία της. Συνδέθηκε με πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, πολέμους, κρίσεις, ώρες ευημερίας, αγωνίας, υποτιμήσεις και διολισθήσεις.

Το πρώτο νόμισμα της Νεότερης Ελλάδας κόπηκε στην Αίγινα το 1828 από τον Καποδίστρια, σε πρόχειρο νομισματοκοπείο, που λειτουργούσε στην αυλή του σπιτιού του. Τότε βέβαια δεν λεγόταν Δραχμή, αλλά Φοίνικας και παρίστανε το πουλί πού αναγεννιέται από τις στάχτες του. Ένα σύμβολο, που αρχικά συνδέθηκε με την αναγεννώμενη Ελλάδα. Και που κατάντησε απεικόνιση της δραχμής στην Χούντα.

Η πρώτη δραχμή μας κόπηκε στο Μόναχο το 1832, που έφερε στη μία όψη της τη μορφή του Όθωνα και ίσως από τότε πρέπει να λογαριάζουμε την ιστορία της. Τα χαρτονομίσματα ήταν τυπωμένα μόνο από την μία πλευρά και απειλητικά έφεραν την προειδοποίησή τους: «Η παραποίησις τιμωρείται με δεσμά δια βίου». Και τότε φαίνεται υπήρχαν οι έξυπνοι παραχαράκτες.

Οι πιο μεγάλοι χρησιμοποιούσαν μέχρι πριν λίγες δεκαετίες τις τρύπιες δεκάρες. Εμφανίστηκαν το 1912 με τον Γεώργιο Α΄ και η αξία της τότε ήταν τόση ώστε χόρταινες την πείνα σου. Τώρα γιατί ήταν τρύπια, υπάρχουν δύο λόγοι. Αλλοι έλεγαν πως το Κουβέρνο εξοικονομούσε με την τρύπα λίγο μέταλλο. Και άλλοι πως η τρύπα συμβόλιζε το τραύμα του δολοφονημένου στην Θεσσαλονίκη βασιλιά Γεωργίου του Α΄.

Οι παππούδες μας, μας έλεγαν πως ο Πρωτοπαπαδάκης, υπουργός των Οικονομικών, το 1921 έκοψε τα χαρτονομίσματα στην μέση για να μειώσει την αγοραστική αξία της δραχμής. Τέτοια κομμάτια κρατούσε η γιαγιά μου στο σεντούκι της ως τον πόλεμο του 1940. Το 1941 ήρθε η Κατοχή με τον αχαλίνωτο πληθωρισμό. Η δραχμούλα μας έχασε και τα αβγά και τα πασχάλια της. Από μεταλλική έγινε χάρτινη. Οποία εντροπή και κόλαφος! Οι κατακτητές έκοβαν αφειδώς χαρτονομίσματα και για πρώτη φορά οι πάμφτωχοι Έλληνες, ξύπνησαν εκατομμυριούχοι. Έκοψαν χαρτονόμισμα μέχρι και 100 δισεκατομμύρια, για να νομιμοποιήσουν οι κατακτητές το πλιάτσικό τους. Τόσο άξιζε ένα κουτί σπίρτα, σκάρτα και αυτά αφού τα μισά μόνο άναβαν.

Αλλά και το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ έβγαλε τη χάρτινη δραχμή του με παράσταση τον αντάρτη. Την έδινε αντάλλαγμα για να παίρνει ευσχήμως τις προμήθειες. Υποσχόταν πως θα εξοφλούσε μετά την απελευθέρωση!

Αργότερα ήρθε ο Μαρκεζίνης, που έκοψε τα μηδενικά και τόνωσε γερά τη δραχμή κάνοντας το γνωστό οικονομικό άλμα.

Αυτά περίπου θα λένε τα σημερινά Ελληνόπουλα στα παιδιά τους έπειτα από χρόνια. Και θα θυμούνται το εθνικό μας νόμισμα, όταν θα ανοίγουν τις κασέλες με τα οικογενειακά κειμήλια. Εκεί θα αναδύονται κέρματα και τραπεζογραμμάτια της αξέχαστης δραχμής, που πάλεψε με φουρτούνες και δύσκολους καιρούς, με ανατιμήσεις και διολισθήσεις και μας έβγαλε ασπροπρόσωπους.

Πάντα θα την θυμόμαστε την δραχμούλα!

Τώρα όμως, ένα μας μένει. Για να μην παρασυρόμαστε από συναισθηματισμού. Η δραχμή, δραχμή, αλλά μην ξεχνάμε και το ευρώ, που περήφανο καλπάζει. Ας φροντίσουμε να μάθουμε τα μυστικά και τις ισοτιμίες του, τις μετατροπές και τις στρογγυλοποιήσεις του, για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Τι θα δίνουμε και τι θα παίρνουμε.