2002

Θα ήθελα μέσω της εφημερίδας μας, της «ΑΥΛΙΔΑΣ», να ευχηθώ σε όλους σας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΥΓΙΕΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2002. Βέβαια εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος αν οι ευχές είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν κιόλας. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Ένα πάντως είναι το σίγουρο. Κάθε νέο έτος σχεδόν πάντα, ξεκινάει ή περνάει κάποιες δυσκολίες. Έτσι και το νεοφερμένο 2002 έρχεται, φέρνοντας σαν πρώτη δυσκολία, που όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να καταλάβουμε, το ευρώ. Το 2002 όμως, δεν ξεκινάει μόνο δύσκολα αλλά και τελειώνει κάπως έτσι θα λέγαμε, μια και προς το τέλος του έχουμε τις δημοτικές εκλογές και την ανάδειξη των νέων ή παλαιών Δημάρχων ή κοινοταρχών.

Οι Δημοτικές εκλογές βέβαια δεν σημαίνουν πάντα δυστυχία, αλλά δεν προϋποθέτουν και μεγάλη ευκαιρία για την ανάπτυξη του τόπου μας. Όχι βέβαια γιατί δεν γίνονται προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά γιατί οι όποιες ενέργειες, ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, με επίσης διαφορετικούς στόχους για τον καθένα μας και χωρίς την πραγματική και ειλικρινή στήριξη όταν χρειάζεται ή την απόρριψη και την καταγγελία όταν επίσης αυτό είναι απαραίτητο.

Οι περισσότερες από τις παρατάξεις, που σύντομα θα μπουν στον Δημοτικό Αγώνα, είναι παρατάξεις με έντονο το προσωπικό στοιχείο, ενώ η πολιτική, δηλαδή η ενσυνείδητη οργάνωση και ο αγώνας προς ένα κοινό στόχο, φαίνεται ότι αποτελεί ουτοπία. Οι προσωπικές επιλογές, οι προσωπικές τακτικές, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις, οι προσωπικοί στόχοι και οι προσωπικές φιλονικίες, μπορώ να πω ότι μου φέρνουν στο νου γεγονότα από την Επαναστατημένη Ελλάδα του 1821, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν άμεσα, είναι όμως γεγονότα προς παραδειγματισμό.

Έτσι, μετά από τις πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισε η Επανάσταση του 1821, και ενώ φαινόταν ότι ο αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία ήταν πολύ κοντά, τότε και χωρίς ακόμη να έχει συσταθεί το ελληνικό κράτος, άρχισαν οι εμφύλιες έριδες και οι προσωπικές έχθρες. Αρχισαν οι Έλληνες να αντιδικούν μεταξύ τους, λέγοντας ότι ο ένας δεν προσέφερε τίποτα στον αγώνα σε αντίθεση με τον άλλον και να αποκαλεί ο ένας τον άλλον προδότη. Αρχισε ο κάθε ένας οπλαρχηγός χωριστά να μαζεύει τους άντρες του και να απειλεί ότι θα συμπράξει με τον έναν ή τον άλλον ή ακόμη και με τους ίδιους τους Τούρκους, αν δεν πραγματοποιηθεί η προσωπική του επιθυμία και φιλοδοξία.

Σε αυτές ακριβώς τις ιστορικές στιγμές και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, βρήκαν πρόσφορο έδαφος οι προσπάθειες του Κιουταχή και του Ιμπραήμ. Οι θυσίες και οι αγώνες των Ελλήνων τόσων ετών, προς στιγμή, φάνηκαν να τελειώνουν άδοξα. Πολλοί από τους οπλαρχηγούς άρχισαν να πιστεύουν ότι αν αλλαξοπιστήσουν, όταν κυριαρχήσουν και πάλι οι πασάδες, θα γλιτώσουν. Ναι, ίσως να είχαν δίκιο. Μπορεί και να γλίτωναν. Θα ήταν όμως χανουμάκια στο χαρέμι του Ιμπραήμ και του Κιουταχή, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία για ανεξαρτησία, μια και οι αδικημένοι και οι απλοί αγωνιστές δεν θα επιχειρούσαν ποτέ πια έναν νέο αγώνα, ξέροντας από την αρχή ότι στην δύσκολη στιγμή θα βρίσκονταν και πάλι κάποιοι, να πάνε υπηρέτες στην αυλή του οποιουδήποτε Πασά.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες όμως, εμφανίστηκε ένας Κολοκοτρώνης και ένας Παπαφλέσσας, που κατάφεραν να σώσουν τον αγώνα, αφυπνίζοντας συνειδήσεις και ενδυναμώνοντας την θέληση, ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να τα αγαπάς και να τα πιστεύεις.

Στον αγώνα για την ελευθερία δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ποτέ την υποχώρηση, έστω και αν δεν έχουμε τις δυνάμεις του οποιουδήποτε Πασά, που απειλεί με καταστροφή εμάς και τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ποτέ έστω και την πρόσκαιρη υποδούλωση, μέχρι να αποκτήσουμε περισσότερες δυνάμεις, για να ξεκινήσουμε έναν νέο πιο δυνατό αγώνα.

Όσον αφορά λοιπόν κάποιους, που θέλουν ενδόμυχα ίσως, να έρθει κάποιος Πασάς, είτε γιατί κουράστηκαν στον αγώνα, είτε γιατί πιστεύουν ότι θα έχουν μερτικά από την εξουσία, τότε καλώς να έρθει όχι μία, αλλά εκατό φορές.

Όσον πάλι αφορά μερικούς «αρματωλούς και κλέφτες», που από υπερβολική αγάπη για την Πατρίδα, συνεχίζουν τον αγώνα για ελευθερία μην τους κλαίτε. Αυτοί έχουν μάθει να τρέφονται με ρίζες από χόρτα και να μασουλούν μπαρούτι και μολύβι. Αυτούς αμφιβάλω αν θα τους πιάσει ποτέ ο Πασάς, έστω και αν υποτάξει και ολόκληρη την χώρα. Αλλά με κυνηγημένους και πεινασμένους αρματωλούς και κλέφτες, ελευθερία και ανεξαρτησία για το τόπο, ποτέ δεν έρχεται.

Εμπρός λοιπόν! Ας έρθουν οι Πασάδες (Ιμπραήμ και Κιουταχής), μήπως και συνετιστούμε λίγο!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κάποιοι «φίλοι» μου λένε, ότι μερικές φορές δεν αντιλαμβάνονται τι γράφω στα άρθρα μου. Για αυτούς λοιπόν, και μόνο για αυτούς αναφέρω, ότι οι Πασάδες (Ιμπραήμ και Κιουταχής) είναι η απειλή για την Αυλίδα. Η απειλή αυτή κρατάει πολλά μαχαίρια, ανάλογα βέβαια και με το τι θέλει να βλέπει ο καθένας ως απειλή.

Αλλος βλέπει ως απειλή την εξουσία που ήδη υπάρχει ή αυτή που έρχεται, άλλος την μόλυνση του περιβάλλοντος, άλλος την ανεργία, άλλος την αλαζονεία και την υπερηφάνεια, άλλος την αδυναμία πολιτικής και στόχου.

Ένα πάντως είναι το σίγουρο. Όλοι έχουμε την ευθύνη για αυτά που έγιναν και για αυτά που θα έρθουν. Απλώς μερικοί χάσαμε την υπομονή μας!
Δημήτρης Κουρνόπουλος